Θέλει ο άνθρωπος (όπου άνθρωπος βάλτε υψηλόβαθμο στέλεχος της Διεύθυνσης Ανθρώπινου Δυναμικού, το οποίο με βάση τη λαϊκή ρήση ονομάζεται «Γιάννης») να παρακολουθήσει αλλά και να στείλει κάποιους εργαζόμενους σε σεμινάρια, συνέδρια και εκπαιδεύσεις αλλά δεν τολμάει ούτε να το εκστομίσει. Θα αναρωτηθείτε γιατί και θα βιαστείτε να κρίνετε αυστηρά τη στάση του.
Σκεφτείτε καλύτερα τον «Γιάννη» και τη θέση του. Όταν κάποιες μέρες νωρίτερα κόπηκαν τα bonus, απομακρύνθηκαν εργαζόμενοι, υπήρξε ενημέρωση ότι τα κέρδη μειώθηκαν δραματικά και ότι η επιχείρηση «κινδυνεύει», η συνείδηση του «Γιάννη» δεν του επιτρέπει να εισηγηθεί για αυτά (όπου αυτά, συμπληρώστε training and development), που ακόμα και αν ο ίδιος σπουδαιολογεί τη συνεισφορά τους, από κάποιους υψηλά ιστάμενους θεωρούνται περιττά (!). Και περιμένει από τους ανθρώπους του να του ζητήσουν οι ίδιοι το budget για την επένδυση σε ανάπτυξη γνώσεων ή δεξιοτήτων, ώστε να έχει «τεκμήρια αθωότητας» και να μην φανεί επιπόλαιος και αιθεροβάμων.
Και από την άλλη, θέλει ο επαγγελματίας (όπου επαγγελματίας βάλτε θεριό-μετά συγχωρήσεως για τους επαγγελματίες) να παρακολουθήσει κάποια εκπαίδευση. Ψάχνει τον καλύτερο τρόπο να το ζητήσει από τον προϊστάμενό του αλλά ο φόβος να μην θεωρηθεί, κατά το κοινώς λεγόμενο, «στον κόσμο του» τον σταματά. Περιμένει υπομονετικά να του προτείνει κάποιος υπεύθυνος να βγει πιο έξω από το γραφείο του, να συλλέξει γνώσεις και εμπειρίες και να έρθει σε επαφή με συναδέλφους του. Και τελικά η πρόταση δεν έρχεται ποτέ.
Πού καταλήγει όλο αυτό το «κρυφτό»; Τα όποια προγραμματισμένα χρήματα για τις ανάγκες ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού μένουν αναξιοποίητα, η επένδυση στο ανθρώπινο κεφάλαιο ναυαγεί και οι γνώσεις δεν επιστρέφουν ποτέ στην επιχείρηση. Καταλαβαίνω ότι μέσω αυτών των αράδων δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα.
Όπως καταλαβαίνω, επίσης, ότι από το να «διασωθεί» κάποιος συνάδελφος είναι προτιμότερος ο «εγκλεισμός» στους τέσσερις τοίχους του γραφείου και το δίλημμα για εκπαίδευση ή «διάσωση» γίνεται θεωρητικό. Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί στην πορεία, όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά, όταν οι οργανισμοί φτάνουν στο μη παρέκει, αναζητούνται ευθύνες, καταδικάζονται οι «ένοχοι», προκύπτουν ερωτηματικά και ο καθένας ταμπουρώνεται στα κεκτημένα του. Τυχαίο; Δεν νομίζω!!!
