Πόσο εύκολο είναι ένα παιδί όχι μόνο να διαψεύσει τους γιατρούς που του είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο να περπατήσει ξανά αλλά να καταφέρει να θεωρηθεί ο μεγαλύτερος αθλητής όλων των εποχών στα άλματα άνευ φόρας; Ο λόγος για τον Ρέιμοντ Κλάρενς Γιούρι.

Η ιστορία του λαστιχένιου ανθρώπου, όπως ήταν ευρέως γνωστός ο Ρέι Γιούρι, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τον τρόπο που το πείσμα και η συνεχής προσπάθεια είναι σε θέση να εξαλείψουν ακόμη και τους περιορισμούς που η ίδια η φύση μας θέτει. Στην ηλικία των 7 ετών ο γιατρός διέγνωσε παραλυτική πολιομυελίτιδα, η οποία θα τον καθήλωνε μέχρι το τέλος της ζωής του σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ο ίδιος όμως είχε άλλα σχέδια για τον εαυτό του. Με επίπονη προσπάθεια χρόνων και πείσμα να σταθεί ξανά στα πόδια του, ο Ρέι γύρισε το παιχνίδι. Ο πανύψηλος άνδρας για την εποχή του όχι μόνο κατάφερε να ισορροπήσει ξανά στο έδαφος αλλά ξεκίνησε να αθλείται συμμετέχοντας (από το 1899) στον αθλητικό όμιλο της Νέας Υόρκης. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η μεγάλη του πορεία στον αθλητισμό κατακτώντας το ένα μετάλλιο πίσω από το άλλο. Έχοντας αποφασίσει να ασχοληθεί με τα όρθια άλματα -το ύψος, το μήκος και το τριπλούν-, ήταν αυτά τα 3 αγωνίσματα που συνολικά από το 1900 έως και το 1908 στο Παρίσι του χάρισαν οκτώ χρυσά μετάλλια, χωρίς σε αυτά να συμπεριλαμβάνονται τα επιπλέον δύο χρυσά που πήρε στη μεσο-Ολυμπιάδα της Αθήνας το 1906.

Αν μία τέτοια προσωπικότητα ενσωματωνόταν στο τμήμα ανθρώπινου δυναμικού ενός οργανισμού σίγουρα με κάποιον τρόπο και εφόσον το είχε θέσει ως στόχο θα κατάφερνε να στεφθεί πρωταθλητής. Η διαμόρφωση ενός εργασιακού περιβάλλοντος που θα προήγαγε την ανάδειξη και τη στήριξη και άλλων πρωταθλητών, δηλαδή ταλέντων, μέσα στην εταιρεία θα ήταν σίγουρα μία από τις προτεραιότητές του. Παράλληλα, η συνεχής ενδυνάμωση των στελεχών και η προετοιμασία τους για νέους ρόλους και προκλήσεις αντίστοιχα, θα αποτελούσε αδιαμφισβήτητα προσωπικό του στοίχημα, βάζοντας στην άκρη όποιους περιορισμούς μπορεί να εμφανίζονταν αρχικά.