Τι είναι αυτό που μπορεί να ακινητοποιήσει τη λογική μας και να μας οδηγήσει σε δρόμους που συνήθως χάνουμε οποιαδήποτε μάχη έχουμε κερδίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή; Πως μπορούν οι πειρατές της λογικής μας να ανασταλθούν απελευθερώνοντας από τα δεσμά τον λογικό μας νου;

Πόσες φορές δεν έχουμε βιώσει αδυναμία διαχείρισης κάποιων καταστάσεων επειδή τη συγκεκριμένη στιγμή δεν καταφέρνουμε να ορίσουμε, να κατανοήσουμε και να διαχειριστούμε τον ίδιο μας τον εαυτό; Σε αυτές τις περιπτώσεις οι συμβουλές που ακούμε συνήθως είναι είτε να ξεκινήσουμε να μετράμε μέχρι το δέκα ή να πάμε μία βόλτα πριν αποφασίσουμε τον τρόπο που θα ενεργήσουμε. Για ποιον λόγο; Για να ενεργοποιήσουμε συνειδητά τον λογικό μας νου και να σταματήσουμε να βρισκόμαστε δέσμιοι του συγκινησιακού μέρους του εγκεφάλου.

Τα συναισθήματα είναι τόσο σημαντικά όσο και η λογική του ανθρώπου. Κάποιοι μάλιστα θα υποστήριζαν ότι είναι ακόμη πιο σπουδαία. Ποια όμως είναι αυτά και πώς μπορούν να κλέψουν την παράσταση;

Αρκετοί ερευνητές συμφωνούν στην ύπαρξη κάποιων βασικών οικογενειών συναισθημάτων με επικρατέστερα τον φόβο, τον θυμό, τη λύπη και τη χαρά. Κάθε συναίσθημα είναι σημαντικό καθώς προετοιμάζει τον οργανισμό για μία συγκεκριμένη αντίδραση. Όσο πιο έντονο είναι λοιπόν το συναίσθημα που βιώνουμε, τόσο πιο πολύ κυριαρχεί ο συγκινησιακός μας νους (καθώς ανταποκρίνεται ταχύτερα και οδηγεί το άτομο στη δράση χωρίς να επιτρέπει τη σκέψη). Σε αυτές τις περιπτώσεις, σύμφωνα με τον Daniel Goleman, το άτομο φαίνεται να βιώνει μία κατάσταση συναισθηματικής πειρατείας. Η εν λόγω πειρατεία είναι συνήθως στιγμιαία, στερώντας από το σκεπτόμενο μέρος του εγκεφάλου τον χρόνο ώστε να κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει πριν αποφασίσει να δράσει. Η συναισθηματική τύφλωση, δηλαδή η ανικανότητα συναίσθησης των συναισθημάτων μας είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μας οδηγήσει σε επιπόλαιες αντιδράσεις.

Αν για παράδειγμα είστε ο manager μίας high performing ομάδας και ξαφνικά ένα βασικό μέλος της σας δηλώσει την παραίτησή του, εσείς πώς θα αντιδρούσατε; Σίγουρα ανάμεσα στα συναισθήματα που θα ενεργοποιούσε μία τέτοια ανακοίνωση θα ήταν και ο φόβος. Φόβος για την επόμενη ημέρα της ομάδας, για το ενδεχόμενο της μειωμένης απόδοσης των υπόλοιπων μελών και φυσικά για τα χαμηλότερα αποτελέσματα που θα παρουσίαζε η ομάδα σας στην εταιρεία. Με ακινητοποιημένο τον λογικό νου, η αντίδραση θα ήταν να υποσχεθείτε στον αποχωρήσαντα κάποια αύξηση ή προαγωγή. Όπως θα διαβάσετε ωστόσο και σε επόμενες σελίδες, ίσως η καλύτερη επιλογή θα ήταν να προχωρήσετε σε λύση της συνεργασίας σας και να στηρίξετε την απόφασή του.