«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μοναχός μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω».

Πιο επίκαιρο από ποτέ το γνωμικό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς, εξαιτίας του Κορωνοϊού, γίνεται πολύς λόγος για την ατομική ευθύνη. Κατά πόσο, δηλαδή, ο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται τον καταλυτικό του ρόλο σε μια πιθανή αλυσίδα μετάδοσης του ιού. Από τη μία, οι «άτρωτοι» και ωχαδερφιστές που συνεχίζουν ανενόχλητοι και επικίνδυνα για το κοινωνικό σύνολο ανίδεοι τις δραστηριότητες τους. Αυτοί που θυμώνουν με τις παραινέσεις να παραμείνουν στο σπίτι και σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για αυτούς που, θεωρητικά, ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες.

Δεν λείπουν βέβαια και οι «υγιείς» που αψηφούν επιδεικτικά το «μένουμε σπίτι» γιατί δεν θα κολλήσουν και δεν θα μεταδώσουν τίποτα αφού «πώς να το κάνουμε;» είναι καλά! Και από την άλλη, οι καταστροφολόγοι και αυτοί που έσπευσαν να αδειάσουν τα ράφια του σούπερ μάρκετ παρά τις αναρίθμητες διαβεβαιώσεις ότι δεν τίθεται θέμα ελλείψεων σε αγαθά. Το θέμα της ατομικής ευθύνης προκύπτει εντονότατο μπροστά στην πανδημία, αλλά προκύπτει και καθημερινά τόσο στον προσωπικό όσο και στον εργασιακό βίο. Η ευθύνη του αποτελέσματος, της προσπάθειας, της απόδοσης είναι ζητούμενο και χαρακτηρίζει τους ολοκληρωμένους -όσο αυτό είναι εφικτό- ανθρώπους, αλλά και τους αποδοτικούς εργαζόμενους.

Την ευθύνη για όλες τις πράξεις μας θα πρέπει να την αναγνωρίζουμε, να την αναλαμβάνουμε και, γιατί όχι, να την απολαμβάνουμε, αφού μόνο έτσι οδηγούμαστε στην ικανοποίηση της ολοκλήρωσης και της επιτυχίας σε περίπτωση θετικού αποτελέσματος. Πράττοντας συνειδητά και υπεύθυνα είμαστε πιο δεκτικοί στην ανατροφοδότηση, ή έστω στην εποικοδομητική κριτική, και την δεχόμαστε με ηρεμία και ικανότητα λογικής επεξεργασίας των δεδομένων. Η αποποίηση των ευθυνών, είτε στην παρούσα φάση με τον κίνδυνο μετάδοσης του Κορωνοϊού είτε γενικά στη ζωή μας, δείχνει αδυναμία χαρακτήρα, έλλειψη συνείδησης και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που, πρόσκαιρα, λύνει.