Οι τσιρίδες της ακούγονταν σε όλο το κτίριο παρά τις κλειστές – ως συνήθως- θύρες του Τμήματος Ανθρώπινου Δυναμικού σε γνωστή πολυεθνική. Την πρώτη φορά που έκανε σθεναρή εμφάνιση στην εξώπορτα του Τμήματος ταμπέλα με την αναγραφή «Είμαστε ανοικτά για το κοινό 10.00-12.00» είχε προκληθεί σάλος αντιδράσεων.
– Καλά, Δημόσιο είμαστε; Μήπως να το κλείνουν και τις Παρασκευές σαν την Εφορία;
– Δημόσιο το έχουν κάνει εκεί μέσα. Αραχτοί και…
– Και…;
– Και καθόλου φρόνιμοι!!!
– Τι εννοείς;
– Καλά κοιμάσαι; Αφού τα κουτσομπολιά εδώ μέσα ταξιδεύουν πιο γρήγορα και από το διαστημόπλοιο Enterprise.
– Μάλλον έχω χάσει εξελίξεις. Τι παίζει;
– Ο Μεγάλος κανονίζει τη μικρή.
– Ποιος από τους δυο;
– Ο άμεσα προϊστάμενός της ντε. Έχεις και μεταπτυχιακό.
– Τι μου λες τώρα!
– Μα βέβαια. Πώς αλλιώς εξελίχθηκε σε υπεύθυνη HR τόσο γρήγορα με μηδέν προϋπηρεσία και πτυχίο της πλάκας; Τους έχουν δει μαζί σε εκδρομές, πιασμένους χεράκι-χεράκι σε εμπορικά κέντρα και πολλά άλλα.
– Δηλαδή εκτός 10.00-12.00 τι γίνεται εκεί μέσα;
– Μαθηματικές ασκήσεις πολλαπλασιασμού.
– Και ο άλλος Μεγάλος δεν κάνει τίποτα;
– Έχει κι αυτός πομπές να καλύψει, οπότε τηρεί σιγή ιχθύος. Αν δεν κάνουν κάτι από τα κεντρικά στο εξωτερικό, προβλέπω να μας κάνει ταινία η Sirina Productions με τίτλο «Organizational psyκώλοgy».
Αυτά λοιπόν συνέβαιναν στον ανέμελο κι αθώο κόσμο της εν λόγω πολυεθνικής, όταν ένα πρωινό του Ιουλίου συνέβη το κακό.
Η μικρά έλαβε βράβευση σε διεθνές επίπεδο από τη μαμά-εταιρεία για τη συνεισφορά της σε συστήματα επιβράβευσης – κινητοποίησης υπαλλήλων (πού να ήξεραν για τα κίνητρα που έδινε σε προϊσταμένους να την ανακηρύξουν και πρέσβειρα καλής θέλησης!). Περήφανη για το επίτευγμά της θεώρησε πρέπον να πάθει επιλεκτική αμνησία για όσους άλλους είχαν συμμετάσχει στο εν λόγω project και να κοινοποιήσει σε όλους τους εργαζόμενους στην εταιρεία email με τα κατορθώματά της. Δεν το έκανε για εκείνη, όχι, όχι. Για την εταιρεία και… «Ναι, ναι για την Ελλάδα ρε γαμώτο!»
Μετά την αποστολή του email περίμενε υπομονετικά να αρχίσει να λαμβάνει τα συχαρίκια. Εκτός από καναδυό διπλωματικά σφιγμένα συγχαρητήρια τηλεφωνήματα όμως δεν υπήρξε η μαζική κινητοποίηση που με τόσο προσμονή είχε οραματιστεί…
Ανά 3 λεπτά τσέκαρε και ξανατσέκαρε το email της. Εις μάτην.
Όταν ξαφνικά, μετά από δυο ώρες, άκουσε τον πολυπόθητο ήχο you ‘ve got email. Άνοιξε το outlook και το χαμόγελο πάγωσε στα χείλη της κι ένα ρίγος διαπέρασε το – θανατηφόρο»- σύμφωνα με το Μεγάλο κορμί της.
Τίτλος email με κεφαλαία γράμματα: «ΞΕΦΤΙΛΑ!». Το κείμενο φωτιά και λαύρα με σαφείς αναφορές σε εκείνη και στο Μεγάλο. Το email σταλμένο από κάποια διεύθυνση gmail άφηνε τα ίχνη του δράστη χαμένα κάπου στον κυβερνοχώρο.
Με κινήσεις αιλουροειδούς που συνήθιζε μόνο εκτός ωρών εργασίας σήκωσε το ακουστικό.
– Κατέβα αμέσως κάτω!!!!!!!!!!!!!!
– Πιο σιγά, κορίτσι μου. Κι εγώ δεν κρατιέμαι να πάει 12.10, αλλά μην κάνεις κι έτσι.
– Τι σκέφτεσαι, βρε γεροξεκούτη; Τα email σου τα είδες;
– Όχι, ήμουν σε meeting.
– Ε δες τα να ξεστραβωθείς και μετά θα δεις ότι το σεξ σήμερα δεν χρειάζεται. Μας τον φόρεσαν ήδη κανονικά!
– Μίλα πιο σιγά σε παρακαλώ. Για να δω… Αμάν! Αμάν!
– Έλα κάτω αμέσως!
Εκείνη την ημέρα και οι δυο παρέμειναν χαμένοι στα άδυτα του…οβάλ γραφείου τους. Η εταιρεία είχε βουίξει.
– Ε ρε ρεζιλίκια!
– Να ‘ναι καλά όποιος το ‘στειλε. Πήρε το αίμα μας πίσω, τόσους μήνες υπομονή πια.
– Ελπίζω να μην το ‘στειλε μόνο από το εταιρικό PC του και τον τσακώσουν.
– Γιατί λες τον; Πάω στοίχημα ότι το έγραψε γυναίκα.
– Μπα; Γιατί;
– Γιατί είναι καλογραμμένο και χωρίς ορθογραφικά λάθη. Άσε που εμείς οι γυναίκες είμαστε και πιο θαρραλέες.
– Δεν θα σχολιάσω. Άντε, το ζήσαμε κι αυτό. Πόσα σκάνδαλα πια;
– Πώς λες να αντιδράσει το ζεύγος;
– Θα ήθελα να είμαι από μια πλευρά να τους παρακολουθώ.
– Καλά οι ξένοι δεν έχουν πάρει πρέφα τίποτα;
Την επομένη η μικρή έκανε vamp εμφάνιση, φορώντας γυαλιά ηλίου, από νωρίς στο γραφείο δουλεύοντας πιο πυρετωδώς από ποτέ.
Πρώτη της κίνηση ήταν να στείλει email προς όλους δηλώνοντας πόσο σοκαρισμένη ήτο και το μέγεθος της ηθικής βλάβης που υπέστη ως ανταμοιβή στη συνεισφορά της στην εταιρεία. Στο τέλος τόνιζε ότι το γεγονός έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης και ο/η ένοχος θα βρεθεί οπωσδήποτε.
Μετά ξεκίνησε το κυνήγι μαγισσών.
Απανωτά τηλεφωνήματα και συγκαλυμμένα μπινελίκια στο Τμήμα Πληροφορικής.
Πιέσεις στο Νομικό Σύμβουλο.
Email προς τη Google. «Μήπως να τους στείλω κι ένα βιογραφικό μου να υπάρχει;», σκέφτηκε.
Αλλά ο ιερός της στόχος υπερίσχυσε.
Η πόρτα άνοιξε με ορμή.
– Πώς τα πας κορίτσι μου; Δεν πιστεύω να σε πείραξε κανείς σήμερα;
– Όχι, αλλά να…υποφέρω. Ξέρεις τι σημαίνει να δίνεις τα πάντα και αντί για ευχαριστώ…
– Μην στενοχωριέσαι και θα τον βρούμε τον κερατά. Εγώ μίλησα για την αδικία που σου συνέβη και στο meeting του ΔΣ σήμερα. Δεν είχα ξεκάθαρες αντιδράσεις, αλλά από τις εκφράσεις των προσώπων τους κατάλαβα ότι θα μας υποστηρίξουν.
– Για να το δούμε. Λοιπόν, φύγε τώρα γιατί έχω ακόμα πολλά να κάνω.
– Είναι 12.30. Φιλάκι δεν έχει σήμερα;
– Δεν έχω κέφια για τέτοια. Πιάσε τον ένοχο πρώτα και μετά βλέπουμε.
– Καλά…
Με το που έκλεισε η πόρτα έμεινε μόνη με τις σκέψεις της.
«Τι άλλο να κάνω, για να τον βρω; Τι άλλο;»
Η δωροδοκία των επικεφαλής στο σωματείο δεν είχε πιάσει.
H Google δύο ολόκληρες ώρες μετά και ακόμα δεν της είχε απαντήσει.
«Τι άλλο, τι άλλο;»
Όταν ξαφνικά…
«Εύρηκα! Χα! Τυχαία η σκέψη; Δεν νομίζω»
Σχημάτισε βιαστικά το 11888.
– Ναι. Παρακαλώ θα ήθελα να με συνδέσετε άμεσα με τα κεντρικά της Interpol.
* Καυτό το καλοκαίρι στη συγκεκριμένη πολυεθνική. Ο ένοχος Φαντομάς παραμένει ασύλληπτος…
