Η ιδιοποίηση γνώσεων και δεξιοτήτων των υφισταμένων από τους προϊστάμενους με σκοπό την προσωπική τους ανέλιξη, αποτελεί συχνά αιτία απογοήτευσης, προστριβών και αδιαφορίας για επιδόσεις στα μεσαία στελέχη ενός εργασιακού χώρου.

«Πρόσεχε!» … λέει η μαμά του μικρού λύκου Μάντγουλφ. «Όταν θα περάσεις από το δάσος για να πας το φαΐ της γιαγιάς, φυλάξου από τους κυνηγούς και τις πονηρές Κοκκινοφουστίτσες που μπορεί να σου έχουν στήσει καρτέρι για να σε φάνε. Πάρε μαζί σου και το GPS για να βρεις το ασφαλές μονοπάτι που σου έχω αποθηκεύσει».

Ο μικρός λύκος Μάντγουλφ ξεκινάει χαρωπός. Το δάσος λάμπει από τις στάλες της πρωινής δροσιάς. Ακολουθεί το δρόμο που του δείχνει το GPS, μέχρι τη στιγμή που αυτός σταματάει μπρος σε ένα ξέφωτο, που σκιάζεται από μια θεόρατη βαλανιδιά.

Η πορεία είναι χαραγμένη ακριβώς πάνω στον κορμό του δέντρου. Ο Μάντγουλφ σκαρφαλώνει σβέλτα και ανάμεσα στα κλαδιά διακρίνει δυο πόρτες. Μια κόκκινη και μια πράσινη. Η διαδρομή στον χάρτη δείχνει την πράσινη πόρτα. Αφού την ανοίγει και πάει να μπει ακούγεται μια φωνή που τον σταματάει:

«Έεεε…! Για πού τόβαλες, γύρνα πίσω γιατί θα μου χαλάσεις την ιστορία» φωνάζει ο συγγραφέας και αντιπροτείνει:

«Η σωστή πόρτα για περιπέτειες είναι η κόκκινη, η πράσινη βγάζει κατευθείαν στη γιαγιά και είναι απελπιστικά πληκτική».

Χωρίς δεύτερη σκέψη, ο Μάντγουλφ, ανοίγει την κόκκινη πόρτα και μπαίνει μέσα. Η ψυχή του ζητά περιπέτεια και δράση. Σαν σωστός λύκος, βράζει το αίμα του και ονειρεύεται να αλλάξει το δάσος σε κάτι πιο καινοτόμο και αποτελεσματικό. Καθώς το συλλογίζεται, αντικρίζει μπροστά του το κτίριο της Εταιρείας Ανασυγκρότησης Δάσους και περνά την κεντρική είσοδο. Εκεί τον υποδέχονται τρεις Κοκκινοφουστίτσες και τον ρωτούν τι γυρεύει. Αφού εξηγεί το σκοπό του ταξιδιού του (γιαγιά, φαΐ), ανακοινώνει ότι επιθυμεί να συμβάλλει με την εργασία του για το κοινό όραμα ενός σύγχρονου δάσους. Οι Κοκκινοφουστίτσες, αφού ανταλλάζουν μια πονηρή ματιά, δηλώνουν ότι θα τον προσλάβουν με αντίτιμο, «εγγύηση καλής πίστης» όπως αναφωνούν σοβαρά, το φαγητό της γιαγιάς και το GPS της μαμάς. «Μετά χαράς» συμφωνεί το λυκάκι και τους τα δίνει. Αυτές, αφού του τρώνε το φαΐ και τσεπώνουνε το GPS, ζητούν να μάθουν τις ιδέες του για το δάσος:

«Άμα οι ιδέες σου είναι καλές, ο Αρχικυνηγός, που είναι και Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας, θα σε προωθήσει άμεσα στην ιεραρχία. Σύντομα θα εξελιχθείς σε Project Manager και θα σου ανατεθεί το έργο Δημιουργίας Δικτύου και Επικοινωνίας όλων των Ειδών του Δάσους».

Με προσμονή, ο Μάντγουλφ αρχίζει να ξεδιπλώνει τις σκέψεις του:

«Ομάδα Έργου, Ανάλυση Αναγκών Χρηστών, Εντοπισμός Κατάλληλου Εξοπλισμού, Δημιουργία Λογισμικού, Δικτύων και Κόμβων στο Δάσος, Ευαισθητοποίηση των Φορέων της Αλλαγής, Σχεδιασμός Εκπαίδευσης, Πλάνο Επικοινωνίας & Ενημέρωσης, Οργάνωση Ομάδας Βοήθειας και Υποστήριξης Χρηστών (Ηelp Desk), κ.λπ.».

Οι Κοκκινοφουστίτσες είναι ενθουσιασμένες. Ρωτούν και ξαναρωτούν λεπτομέρειες, ενώ ταυτόχρονα τον παινεύουν και τον υποκινούν για να συνεχίσει να τους λέει. Κι εκείνος, όλο καμάρι, παρουσιάζει ολόκληρο το σχέδιό του. Όταν τελειώνει, τον βάζουν να το γράψει αναλυτικά στο τετράδιο του Επιτελικού Σχεδιασμού (Master Plan), το υπογράφουν και οι τρεις τους, «ως προϊσταμένες του», όπως του λένε και του υπόσχονται – αν εγκριθεί από τον Αρχικυνηγό – ότι θα τον προτείνουν σαν Υπεύθυνο Υλοποίησης του Έργου.

Όταν επιστρέφουν, του δηλώνουν ότι ο Αρχικυνηγός είναι διστακτικός και δεν μπορεί να εγκρίνει τόσο μεγάλο έργο χωρίς πιλοτική φάση:

«Μετά την πιλοτική λειτουργία θα πάρω αποφάσεις για καθολική εφαρμογή του στο δάσος και μέχρι τότε εσείς, οι τρεις Κοκκινοφουστίτσες, θα έχετε την ευθύνη για όλα».

Ο Μάντγουλφ χαρούμενος αρχίζει να δουλεύει σκληρά, ξεχνώντας την αρχική του αποστολή (γιαγιά, φαΐ). Δουλεύει, δουλεύει και οι Κοκκινοφουστίτσες τον παινεύουν και του λένε συνεχώς τα νέα από τον Αρχικυνηγό, πόσο ευχαριστημένος είναι, πόσο εκτιμάει τα αποτελέσματα της δουλειάς, την ταχύτητα και τις καινοτομίες του.


Όταν επιτέλους τελειώνει το πιλοτικό σύστημα και τα τεστ ολοκληρώνονται με απόλυτη επιτυχία, ο Μάντγουλφ ενημερώνεται ότι δεν μπορεί να γίνει Υπεύθυνος Υλοποίησης Έργου, γιατί η φάτσα του θα φοβίσει τα υπόλοιπα ζώα του δάσους, που θα είναι και οι χρήστες του νέου συστήματος. Για το λόγο αυτό αποφασίζεται να δοθεί ο ρόλος στις τρεις Κοκκινοφουστίτσες, ως πιο «επικοινωνιακές».

Έτσι ο Μάντγουλφ συνεχίζει να δουλεύει και να δουλεύει, λιγάκι πιο σκεφτικός και απογοητευμένος που δεν έγινε υπεύθυνος, αναγνωρίζοντας ωστόσο την ύπαρξη λογικής στους συλλογισμούς των ανωτέρων:

«Για όλα φταίει η φάτσα μου, η ράτσα μου και ότι είμαι νεαρός» καταλήγει με τη σκέψη του και συνεχίζει με μόχθο. Δουλεύει σκληρά, ούτε που καταλαβαίνει πότε εναλλάσσεται η μέρα με τη νύχτα, αν πεινά ή όχι, αν περνά και πόσος καιρός…

Όταν το έργο τελειώνει, κατά τη διάρκεια της επίσημης παρουσίασής του, ο Υπουργός Δασών δίνει εύφημη μνεία στον Αρχικυνηγό και στις τρεις Κοκκινοφουστίτσες:

«ως βασικοί συντελεστές σύλληψης και υλοποίησης του όλου εγχειρήματος» δηλώνει με στόμφο.

…Κι ο Μάντγουλφ; Του συστήνεται να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να φύγει, γιατί «Μάλλον δεν ακολουθεί τη σωστή πορεία για την αρχική του αποστολή (γιαγιά, φαί). Η πράσινη πόρτα είναι αυτή που θα τον οδηγήσει κατευθείαν εκεί.»

Μια και δυο την διαβαίνει προβληματισμένος και αντικρίζει στο ξέφωτο του δάσους το σπιτάκι της γιαγιάς, ζωσμένο στα αγριολούλουδα, με ένα δορυφορικό πιάτο στην καπνοδόχο για ασύρματη σύνδεση στο διαδίκτυο. Ενώ χτυπά με λαχτάρα την πόρτα, ακούει τη φωνή της γιαγιάς να ρωτάει ποιος είναι.

«Ο Μάντγουλφ είμαι γιαγιάκα, το λυκάκι, άνοιξέ μου. Φαγάκι δεν σου έφερα, αλλά μπορώ να σε βοηθήσω με το καινούργιο σου κομπιούτερ, για να κάνεις chat (να μιλάς) με τις φίλες σου».

«Δε σε πιστεύω», απαντά η γιαγιά και συνεχίζει:

«Ήρθες εδώ για να με φας. Εξάλλου δε μου χρειάζεται άλλη εκπαίδευση για να χειρίζομαι τον υπολογιστή μου. Οι τρεις Κοκκινοφουστίτσες ήδη το φρόντισαν αυτό. Με προειδοποίησαν μάλιστα για τους πονηρούς σου σκοπούς. Φύγε αμέσως και μην ξαναγυρίσεις!»

Η απογοήτευση ζωγραφίζεται στο πρόσωπο του Μάντγουλφ. Με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, λίγο πιο ώριμος – λίγο πιο συνειδητοποιημένος, παίρνει το δρόμο του γυρισμού και επιστρέφει στη μαμά του, σαν στυμμένη λεμονόκουπα.

Επιμύθιο
Η ιδιοποίηση γνώσεων και δεξιοτήτων των υφισταμένων από τους προϊστάμενους με σκοπό την προσωπική τους ανέλιξη, αποτελεί συχνά αιτία απογοήτευσης, προστριβών και αδιαφορίας για επιδόσεις στα μεσαία στελέχη ενός εργασιακού χώρου. Η Διοίκηση πρέπει να επαγρυπνά και να εντοπίζει παρόμοια φαινόμενα, ώστε να αξιοποιεί τα κατάλληλα άτομα σε ανάλογες θέσεις. Η σωστή αξιολόγηση του προσωπικού συνιστά αυξημένη απόδοση για μια επιχείρηση και συνεπώς μεγαλύτερη κερδοφορία. Εξάλλου, ο εντοπισμός των ταλέντων και η προώθησή τους απαιτεί μια ηγεσία που παρακολουθεί από κοντά το προσωπικό της και που διαμορφώνει – με ίδια αντίληψη – γνώμη για τα συμβαίνοντα. Οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν και εκτιμούν τους δίκαιους χειρισμούς μιας «έξυπνης» διοίκησης, που επιλύει διακριτικά και με δική της πρωτοβουλία αυτά τα προβλήματα, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν έρχονται στην επιφάνεια λόγω φόβου απόλυσης και οργανωσιακής σιωπής.