Το «what if», που αρκετές φορές επανέλαβε ο Hal Gregersen στο 5th People Management Executive Seminar, «στοίχειωσε» το μυαλό μου και τη σκέψη μου (εκτενής κάλυψη του συνεδρίου στo τεύχος που κυκλοφορεί). Ο καθηγητής του ΙNSEAD αναφέρθηκε σε παραδείγματα επαγγελματιών που υπήρξαν πρωτοπόροι στον κλάδο τους και εξήγησε ότι όλα ξεκίνησαν από την αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης.

Δηλαδή, οι πλέον καινοτόμοι αυτού του πλανήτη (θυμηθείτε το «αυτού του πλανήτη») άρχισαν να σκέφτονται τι θα γινόταν αν έβρισκαν έναν εναλλακτικό τρόπο να κάνουν αυτά που για χρόνια γίνονταν – ακόμα και με υψηλό βαθμό επιτυχίας. Έφτασε δε, στο σημείο να θέσει και νομικούς περιορισμούς. Για παράδειγμα, αν δεν μπορούσαμε, παρά μόνο πηγαίνοντας κόντρα στο γράμμα του νόμου, να επιχειρούμε ακολουθώντας την παράδοση του κάθε οργανισμού πώς θα κινούμασταν;

Επίσης, κομψά φυσικά, προέτρεψε τους παρευρισκόμενους αν δεν έχουν απαντήσεις σε συγκεκριμένα ερωτήματα να το… «πάρουν αλλιώς». Ο H. Gregersen ισχυρίστηκε ότι είναι γονιδιακά αλλά και καλλιεργήσιμα προϊόντα η αμφισβήτηση και η καινοτομία. Μάλιστα, εξήγησε γιατί τα τμήματα HR είναι σε θέση να καλλιεργήσουν το «what if» και την καινοτομία, όχι μόνο στους κόλπους του τμήματος αλλά και σε ολόκληρη την επιχείρηση.

Μάλλον επηρεάστηκα παραπάνω από όσο έπρεπε και το «τι θα γινόταν αν» άρχισε να αποτελεί την αφετηρία κάθε μου ενέργειας. Ευτυχώς μόνο επαγγελματικής (όχι, δεν αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν… προσπαθούσα να μαγειρέψω χωρίς κατσαρόλα!). Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι τα «what if» για τα «λημέρια» που κινούμαι τα τελευταία δυόμισι χρόνια (τη BOUSSIAS, εννοώ), και μου προέκυψαν πολλά.

Άρχισα, λοιπόν, τα μακροσκελή e-mails με πληθώρα επιχειρημάτων προς κάθε ενδιαφερόμενο, τις αιφνιδιαστικές επισκέψεις στο γραφείο λήψης αποφάσεων με το μάτι μου να γυαλίζει από την έξαψη της ρηξικέλευθης-όπως νόμιζα- ιδέας, το λεκτικό καταιγισμό των συναδέλφων στο ατελιέ, τη σύνταξη και το εμπορικό για τους διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης της δουλειά μας και διάφορα τέτοια γόνιμα και δημιουργικά μπήκαν στην ημερήσια διάταξή μου.

Την ειλικρινή προσπάθεια των πρώτων ημερών να συμμεριστούν τον ενθουσιασμό μου διαδέχτηκε το συγκαταβατικό χαμόγελο για να καταλήξουμε στο αναπόφευκτο να με κοιτάνε σαν από άλλο πλανήτη. Και τότε αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι απομόνωσα μόνο το «εύκολο» της θεωρίας από το συνέδριο. Αυτό που παρέλειψα ήταν να αναρωτηθώ «what if» ξεκινήσω την αλλαγή από εμένα, από εμάς.

«What if» μου στέλνατε, στο [email protected], τις προτάσεις, απόψεις επιθυμίες, σχόλια και παρατηρήσεις σας για το περιοδικό. Θα ληφθούν σοβαρά υπόψη, θα τηρηθεί εχεμύθεια. Χωρίς «what if»…