Δευτέρα πρωί. Πετάγεται από το κρεβάτι της πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Το φως μιας ηλιόλουστης ημέρας πλημμυρίζει το σπίτι. Ο καφές απλώνει γενναιόδωρα το άρωμά του στην ατμόσφαιρα και οι πρώτες γουλιές «ισοπεδώνουν» και τις τελευταίες ικμάδες νύστας.

Εξάλλου, ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο ξεκουράστηκε, έκανε πράγματα που την ευχαριστούν, βρέθηκε με φίλους, αφιέρωσε χρόνο στους δικούς της ανθρώπους. Ένα συνοφρύωμα «τσαλάκωσε» την ολόφρεσκη όψη της. Θυμήθηκε τα Σαββατοκύριακα που φαίνονταν απελπιστικά μικρά. Ίσως και να ήταν. Έφευγε.

Παρασκευή βράδυ από το γραφείο, μετά από 10-11 ώρες δουλειάς, φορτωμένη με φακέλους και εκκρεμότητες που μόνο με δεδομένη την εργασία την Κυριακή είχε μια ελπίδα να καταφέρει να διεκπεραιώσει και να διατηρήσει την «πενθήμερη» εργασία σε μόλις…10ωρή!!! «Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν» σκέφτηκε και χαμογέλασε ευτυχισμένη.

Οι χωρίς κίνηση δρόμοι της επιτρέπουν να φτάσει στο γραφείο της σε 20 λεπτά, που πάντα τα αξιοποιεί ακούγοντας ραδιόφωνο, ώστε η καλή της διάθεση να επιτείνεται από τα ευχάριστα νέα. Η Ευρώπη «υποκλίνεται» στην εύρωστη οικονομική κατάσταση της χώρας και τα ξένα δημοσιεύματα εξαίρουν την Ελλάδα για την ισονομία, την ισοπολιτεία και το ήθος της.

Τελικά ήταν τόσο απλό: οι πολίτες ψήφισαν όχι με βάση την παράταξη αλλά με βάση τις αρχές και τις εξαγγελίες, στις οποίες οι πολιτικοί έμειναν πιστοί και υλοποίησαν στο ακέραιο. Το ποσοστό ανεργίας είναι μηδαμινό, οι μισθοί έχουν εξομοιωθεί με αυτούς της ευρωζώνης, η φοροδιαφυγή είναι ανύπαρκτη και κανένας καιροσκόπος δεν διανοείται να «παίξει βρόμικα». Στο όμορφο γραφείο της συναντάει τους χαμογελαστούς συναδέλφους της.

Η περίοδος που έμπαινε στο γραφείο και βρισκόταν μπροστά στο θλιβερό θέαμα των άδειων γραφείων, αποτέλεσμα απανωτών απολύσεων και αναγκαστικών παραιτήσεων, φαντάζει προϊστορική. Η υπερφόρτωση καθηκόντων και η αγνωμοσύνη με τα σαφή υπονοούμενα ότι έτσι είναι η δουλειά και αν σου αρέσει…έχουν περάσει στη σφαίρα της λήθης. Όλοι εργάζονται μεν σκληρά αλλά με αστείρευτη διάθεση και το πνεύμα της συνεργατικότητας θριαμβεύει στις σχέσεις τους.

Άλλωστε λίγες μόλις μέρες νωρίτερα, ο HR Director συνεχάρη το ανθρώπινο δυναμικό της εταιρείας για την άμεση ανταπόκριση στους στρατηγικούς στόχους, που ο ίδιος σχεδίασε μαζί με τους υπόλοιπους Directors της επιχείρησης. Μα πώς θα μπορούσαν να μην ανταποκριθούν; Όταν η ίδια η επιχείρηση τους θεωρεί τον πυρήνα της, την κινητήριο δύναμή της, τους αξιοποιεί με βάση τις γνώσεις και τις δεξιότητες, φροντίζει για την πρόοδο και την εξέλιξή τους, λαμβάνει υπόψη τις προτάσεις τους, ενθαρρύνει την ανάληψη πρωτοβουλιών, τους παρέχει κίνητρα για να υπερβαίνουν τον εαυτό τους, πιστεύει στις δυνατότητές τους, τους δίνει κουράγιο.

«Καλό κουράγιο» ακούγεται μια φωνή με σπαστά ελληνικά. Αναδεύεται στον καναπέ της και βολεύεται πιο αναπαυτικά. «Μπα, η ιδέα μου ήταν. Είναι δυνατόν η τηλεόραση να μου λέει καλό κουράγιο;» και αλλάζει πλευρό…

PS: η ιστορία είναι εντελώς φανταστική. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική.