Σημείωμα της γράφουσας: «Μα νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;»
«Ααα, πρέπει να σκληρύνεις, για να πετύχεις στον κόσμο των επιχειρήσεων!»
«Καλά, Κ.Κ.Ε. ψηφίζεις;»

11 πλέον τα κεράκια που σβήνω στην αγορά εργασίας και το δονκιχωτικό σύνδρομο, η αλλεργία προς την απάθεια και η επιθυμία για μια καλύτερη εργασιακή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χρώματος, επιμένουν. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται οι ιστορίες JobBlow (διαβάζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση και συνείδηση). Πραγματικά θα ευχόμουν να ήταν ολότελα δημιούργημα της φαντασίας μου. Όμως όλες προέρχονται από υπαρκτά πρόσωπα, από αληθινά περιστατικά του εργασιακού βίου πειραγμένα με μια δόση σουρεαλισμού, χιούμορ, κυνισμού, ίσως και μελαγχολίας...

– Η θέση μου είναι σαφής! Ζούμε στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία. Η εταιρεία αυτή από την αρχή λειτούργησε δημοκρατικά και καινοτομικά. Αυτό μας έκανε να ξεχωρίσουμε. Την ίδια οδό θα ακολουθήσουμε και τώρα λοιπόν!
– Είστε απόλυτα σίγουρη, κυρία Πρόεδρε;
– 100% και η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους μου δεν διαψεύστηκε ποτέ! Στείλε άμεσα το email σε όλους.
– Οκ! Το ετοιμάζω με βάση όσα γράψατε και φεύγει.

Μισή ώρα μετά το email φιγούραρε στις οθόνες της πλειοψηφίας των έκπληκτων εργαζομένων.

«Αγαπητοί συνεργάτες,
Στους δύσκολους καιρούς που περνάμε ως χώρα και ως αγορά, η εταιρεία μας και πάλι καινοτομεί. Φέτος, για τις αμοιβές και τις παροχές δεν θα αποφασίσει η Διοίκηση, αλλά εσείς οι ίδιοι! Παρακαλούμε να προσέλθετε μεθαύριο στις κάλπες που θα έχουν στηθεί σε κάθε όροφο και να επιλέξετε τα 15 άτομα που θα αποφασίσουν φέτος για τις αμοιβές και παροχές. Όλοι έχουν δικαίωμα υποψηφιότητας, όλοι έχουν την ευθύνη για το αποτέλεσμα».

– Δεν μας έφταναν οι Δημοτικές σε λίγες ημέρες, τώρα έσκασε κι αυτό.
– Εγώ πάντως πολύ θα ήθελα να με ψηφίσουν. Σου ‘χω πει ότι στο σχολείο ήμουν συνέχεια στο 15μελές; Αχ, η ιστορία επαναλαμβάνεται.
– Ναι, όντως. Ως φάρσα ή ως τραγωδία…
– Τι εννοείς;
– Τίποτα, Ρούλα μου. Εγώ θα σε ψηφίσω πάντως.
– Να ‘σαι καλά! Κι εγώ όμως δεν θα σε αφήσω έτσι όταν βγω… Ξέρω καλά πόσο θέλεις ένα εταιρικό αυτοκινητάκι.

Στη χώρα της Δημοκρατίας, καθώς και στις εταιρείες ως μία μικρογραφία της ώριμης κοινωνίας μας, δεν θέλει και πολύ, για να αρχίσει το ρουσφετολόι. Το μεθαύριο ήρθε γρήγορα και πολύ σύντομα το 15μελες Συμβούλιο ξεκίνησε την πρώτη του σύσκεψη.

Οι κανόνες λειτουργίας ήταν τρεις: οι αποφάσεις θα έπρεπε να ληφθούν μέσα σε τρεις ημέρες ομόφωνα, κανένα μέλος δεν θα είχε ρόλο αρχηγού και κανένα μέλος δεν θα είχε δικαίωμα να προτείνει για πριμοδότηση τους άμεσα συνεργάτες του από το ίδιο Τμήμα.

– Αυτό με δυσκολεύει λίγο. Αφοί οι δικοί μου με ψήφισαν, πώς τώρα εγώ να τους αγνοήσω; Α, δεν μας το είπαν έγκαιρα αυτό!
– Εμένα δίκαιο μου ακούγεται. Άλλωστε μικρή εταιρεία είμαστε, όλοι γνωριζόμαστε και ξέρουμε τι προσφέρει ο καθένας. Έχουμε άποψη.

– Εγώ πάντως θα δώσω στην Άννα στο Τμήμα σου, που σου έφερε τόσες ψήφους, βρεφονηπιακό για το παιδί της, αν εσύ δώσεις ένα A4 αυτοκίνητο στον Κώστα.
– Σε παρακαλώ πολύ! Τι είναι αυτά; Ο ρόλος μας εδώ είναι σοβαρός!
– Καλά, μήπως νομίζεις ότι πρωταγωνιστείς και σε δικαστικό δράμα ως ένορκος; Κούλαρε!
– Τι να σου πω… αυτά τα καραγκιοζιλίκια κάνεις και με τους πελάτες και μετά ζητάνε τις τρελές εκπτώσεις που τους έταξες.
– Τη δουλειά μου την κάνω άριστα και να μην την πιάνεις στο στόμα σου, γελοίε!
– Ε! Ε, παιδιά. Σας παρακαλώ. Ντροπή! Εδώ είμαστε για άλλο λόγο. Λοιπόν, ας ηρεμήσουμε και ας αποφασίσουμε πώς θα οργανωθούμε.
– Προτείνω να πάρουμε αλφαβητικά έναν-έναν τους υπαλλήλους και να αποφασίζουμε.
– Σαν καλό ακούγεται. Ας το δοκιμάσουμε.
– Λοιπόν, Αδαμόπουλος Γιάννης.
– Α, εξαιρετικό παιδί! Και πολύ πλακατζής.
– Εγώ θα τον χαρακτήριζα μάλλον σαχλό και πολύ αργό στη δουλειά του.
– Έχει ζητήσει αναπροσαρμογή μισθού 15%.
– Ε, να πάει αλλού να τα πάρει. Άκουσον-άκουσον! Για κορόιδα ψάχνει;
– Ρε παιδιά, δεν κάνουμε δουλειά έτσι. Με επιχειρήματα πρέπει να τεκμηριώνουμε τις σκέψεις μας.
– Με επιχειρήματα, αλλά όταν ακούς και τρελά σου «γυρίζει το μάτι»…
– Εγώ τον θεωρώ τίμιο και καλό. Φέρνει πάντα σε πέρας ό,τι αναλαμβάνει.
– Εγώ πάλι, όποτε του έχω ζητήσει κάτι, με έχει συνδέσει με Κάιρο.
– Ουφ! Δύσκολη περίπτωση ο Γιάννης. Να δούμε τον επόμενο;
– Ναι, για πάμε.
– Άννα Βασιλοπούλου.
– Από τότε που έκανε παιδί το μυαλό της είναι αλλού.
– Για αυτό να της δώσουμε το έξτρα βρεφονηπιακό επίδομα που ζητάει.
– Ναι, αλλά έτσι δεν αδικούμε τη Μαρία που γέννησε πέρυσι και τα έβγαλε πέρα μια χαρά;
– Αυτή τι ζητάει αλήθεια;
– Μισό. Αυτή ζητάει… Ωχ! Αναδρομικά, έξτρα επίδομα βρεφονηπιακού σε περίπτωση που το πάρει και η Άννα.
– Καταραμένη η ώρα και η στιγμή που έβαλα υποψηφιότητα. Τι αλγόριθμος είν’ τούτος;

[βαριά σιωπή στην αίθουσα]


– Ρε παιδιά, 10 λεπτά καθόμαστε σαν μουγγοί. Ας μιλήσει κάποιος. Τι κάνουμε;
– Μπορεί να έτυχαν δύσκολες περιπτώσεις. Τράβα ένα φάκελο στην τύχη.
– Κώστας Βασιλάκης. Ζητάει μεγαλύτερο μπόνους και εταιρικό αυτοκίνητο Α4, χρώματος ασημί.
– Ακόμα δεν τον είδαμε…
– Έχει πετύχει τους στόχους του στις πωλήσεις και είναι ο μόνος χωρίς αυτοκίνητο.
– Ότι έχει σχέση με παντρεμένη μέσα από την εταιρεία το γράφει ο φάκελός του;
– Τι;;;;
– Εμ, τα ζουμερά δεν τα γράφει εκεί. Να του πάρουμε το Α4, για να την φυστικώνει ανενόχλητος εκεί;

[βαριά σιωπή ξανά στην αίθουσα]

Οι δύο πρώτες ημέρες είχαν περάσει και το Συμβούλιο είχε περάσει σε φάση μελαγχολίας και παραίτησης.
– Έφερα τάβλι σήμερα μαζί.
– Εγώ χαρτιά και το Cosmopolitan.
– Ρε παιδιά, μια μέρα μένει ακόμα και είμαστε στο μηδέν.
– Κι όμως εγώ έχω μια ιδέα που θα μας ξελασπώσει όλους.
– Πες την ντε να χαρούμε!
– Κατ’ εμέ το Συμβούλιο αυτό είναι παγίδα. Η Πρόεδρος ήξερε τι μπάχαλο επρόκειτο να συμβεί και μας την είχε στημένη, επειδή πάμε κατά διαόλου τελευταία.
– Σαν σωστά να τα λες!
– Ναι, συμφωνώ κι εγώ.

– Κι εγώ!
– Προτείνω να την παγιδεύσουμε στο ίδιο της το παιχνίδι.
– Δηλαδή, δηλαδή;
– Να δώσουμε γερές αυξήσεις μόνο στους εαυτούς μας! Και παροχή ότι άλλη θέλει ο καθένας μας.
– Αααααα! Σκανδαλώδες!
– Απαπα! Εγώ δεν μπορώ.
– Μα για σκεφτείτε το… είναι σαν να μας αναγκάζει με τους όρους που έθεσε. Εγώ ανίκανος και χαζός δεν θέλω να φανώ.
– Ο Μάκης έχει δίκιο. Αυτό περιμένει από εμάς. Μην γελιόμαστε!
– Είναι η μόνη λύση να λύσουμε αυτόν τον γόρδιο δεσμό.
– Αφού μας αναγκάζει…
– Εγώ συμφωνώ.
– Για να ψηφίσουμε…

Δειλά-δειλά σηκώθηκαν αρχικά 6, στη συνέχεια 8, μετά 9, τέλος 10 χέρια.
– Καλά, εσείς οι 5 ακόμα το σκέφτεστε; Άντε ρε να τελειώνουμε.
– Μα δεν είναι λάθος;
– Λάθος ήταν που δεχτήκαμε να συμμετάσχουμε. Λοιπόν, αφήστε τις χαζομάρες και ελάτε να καταγράψουμε αυξήσεις και παροχές.

Την άλλη μέρα η λίστα δόθηκε στη Γραμματεία της Προέδρου.
– Αχ, είμαι πολύ συγκινημένη. Πώς τα πήγαμε; Έκανε η Δημοκρατία το θαύμα της;
– Όπως το πάρει κανείς…
– Τι εννοείς;
– Θα δείτε και η ίδια. Σας αφήνω καλύτερα μόνη.

Μετά από έναν καταιγισμό βρισιδίων για τον αρχαίο ημών πρόγονο Περικλή και όλο του το σόι, η Πρόεδρος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο πλησιέστερο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ελαφρύ εγκεφαλικό.

* Το τι έγινε κεκλεισμένων των θυρών στις συνεδριάσεις του εν λόγω Συμβουλίου σε μεγάλη ελληνική εταιρεία, το ξέρουν μόνο τα μέλη του. Το αποτέλεσμα; Δει δη χρημάτων ο άνθρωπος…