Μια φωτογραφία που αντίκρισα έχει στοιχειώσει το μυαλό μου. Δεν νομίζω ότι είναι η πιο συγκλονιστική που έχει ληφθεί ποτέ, δεν ξέρω αν αξίζει κάποιο διεθνές βραβείο, δεν είμαι σίγουρη τι είδους επίδραση μπορεί να έχει, πόσο μπορεί να αγγίξει την ψυχή κάποιου που δεν είναι Έλληνας.

Τα social media, με την ολοένα αυξανόμενη δύναμή τους, φρόντισαν να την αναπαράγουν και να διαδώσουν το μήνυμά της. Υπό άλλες συνθήκες, η φωτογραφία, θα ήταν ένα ακόμα γραφικό, φολκλορικό σύμβολο από τα δεκάδες που αντιπροσωπεύουν την Ελλάδα, αγοράζονται και στοιβάζονται στις βαλίτσες των τουριστών και γίνονται αποδεκτά από τους παραλήπτες με συγκρατημένο ενθουσιασμό.

Αλλά οι συνθήκες έχουν αλλάξει… αυτοί που την ανάρτησαν στο διαδίκτυο, αμέσως μετά τις δραματικές ώρες που έζησε η χώρα μας στα τέλη του Ιουνίου, φρόντισαν να τη συνοδεύσουν με ποικίλες ερμηνείες… ο δακρυσμένος εύζωνας μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη συμπάσχει με το αγανακτισμένο πλήθος, ο δακρυσμένος εύζωνας επηρεάστηκε από τα «ληγμένα» δακρυγόνα, ο δακρυσμένος εύζωνας θυμήθηκε την τελευταία καταστροφική του σχέση και πάει λέγοντας…

Γιατί δάκρυσε ο εύζωνας μάλλον κανείς, πλην του ιδίου, δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα. Η βεβαιότητα όμως είναι ότι η φωτογραφία δεν σχετίζεται με τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας στις 29 Ιουνίου 2011. Πρόκειται για μία λήψη που ήδη μετράει 4 χρόνια και έγινε στη συγκέντρωση για τα καμένα δάση της Πάρνηθας. Από τότε κάνει την εμφάνισή της συχνά πυκνά και κάθε φορά έχει την ίδια επίδραση.

Αυτό που ενδεχομένως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι ακόμα και από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε ότι δεν σχετίζεται με τα πρόσφατα γεγονότα, όχι μόνο δεν θύμωσε αυτούς που «εξαπατήθηκαν» και τη θεώρησαν πρόσφατη αλλά συνεχίζει να τους εμπνέει. Κάπως έτσι μπορεί να λειτουργήσει και μια συμπεριφορά.

Μπορεί να προέρχεται από ένα στέλεχος του HR, τον CEO ενός οργανισμού ή κάποιο άλλο «σύμβολο» στους κόλπους του εργασιακού περιβάλλοντος. Η συμπεριφορά μας και οι αντιδράσεις μας μπορεί γίνουν σημείο αναφοράς, πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση (ή αποφυγή) και η διαχείριση μιας κατάστασης, η αντιμετώπιση ενός προβλήματος να αποτελέσουν πολύτιμο πλοηγό και να παραμείνουν επίκαιρες.

Και αν κάτι που κάνουμε μπορεί να εμπνεύσει τους άλλους, αυτό συγκαταλέγεται στα ηγετικά χαρακτηριστικά. Με δεδομένες τις αλλαγές σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό επίπεδο και τις απαιτήσεις από τους ηγέτες, στο 7th People Management Executive Seminar, με τίτλο «Leadership in an open world-new models to inspire organizations and people», 4 διεθνείς ομιλητές ανοίγουν τους δρόμους για νέες αξιομνημόνευτες δράσεις.

Καλό Καλοκαίρι!