Σου γράφω αυτό το γράμμα γιατί θέλω να σου υπενθυμίσω πόσο καλό στέλεχος HR υπήρξα την περασμένη χρονιά και να σου ζητήσω ένα μικρό δωράκι για το σωτήριο έτος 2012.
Επειδή είμαι σίγουρος ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις με ακρίβεια τι συμβαίνει σε κάθε γωνιά της γης, σου στέλνω κάποιες «ανακατατάξεις» που έχουν συμβεί στην πολύπαθη Ελλαδίτσα (τουλάχιστον όπως τις έχω βιώσει ως μέσος Έλληνας πολίτης). Η ζωή όπως την ξέραμε εμείς οι Έλληνες δεν υπάρχει πια. Για παράδειγμα, τα προηγούμενα χρόνια γνωρίζαμε πως με σκληρή δουλειά και προσήλωση μπορείς να κάνεις κάποια βήματα στη ζωή σου, όπως να συντηρείς ένα αυτοκίνητο, να πληρώνεις ένα στεγαστικό, να σπουδάζεις τα παιδιά σου, να ζεις με αξιοπρέπεια.
Ωστόσο, για να είμαστε αντικειμενικοί, μια άλλη κατηγορία πολιτών, μεσουρανούσε με μια επίπλαστη εικόνα ευζωίας αφού βασίστηκε σε τραπεζικούς οργανισμούς για την απόκτηση πολυτελών κινητών, αυτοκινήτων και ακινήτων και τώρα ολοφυρόμενη κατηγορεί το κράτος για τα «δεινά» που την βρήκαν.
Η επαγγελματική ζωή έχει διασαλευτεί σχεδόν ανεπιστρεπτί και οι περισσότεροι υφίστανται την κλιμακούμενη πίεση της οικονομικής κρίσης. Το more with less είναι το moto που κυριαρχεί στον επιχειρηματικό κόσμο. Αυτό συνεπάγεται περισσότερη δουλειά με λιγότερους πόρους. Κι αν και οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης να το ασπαστούν ή μάλλον το ασπάζονται ήδη, αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αρκετό κίνητρο για τη μέγιστη απόδοση και επένδυση των δυνάμεων των ανθρώπων αλλά και για πόσο ακόμα.
Και να μην αναφερθώ στην ανεργία των νέων που μαραζώνουν αλλά και στις αιματηρές περικοπές στους συνταξιούχους που ανάγονται σε απόβλητους της ίδιας της ζωής. Έχω και πολλά ακόμα να σου πω αλλά πήρες μια γενική εικόνα για να μην ξαφνιαστείς την Πρωτοχρονιά… Ο ευδιάθετος και φιλόξενος λαός που γνώριζες έχει αντικατασταθεί από ένα τσούρμο σκυθρωπούς ανθρώπους.
Θα ήθελα λοιπόν να σε παρακαλέσω να μου εξασφαλίσεις μία θέση στη Διοίκηση, στο κέντρο λήψης των αποφάσεων. Όχι καμιά σπουδαία από σκαλιστό ξύλο τριανταφυλλιάς με βελούδινη επένδυση. Μια απλή καρέκλα θέλω για να συμμετέχω στο στρατηγικό σχεδιασμό και να συμβάλω στα εταιρικά αποτελέσματα. Για να προστατέψω τα επιχειρηματικά συμφέροντα, τους ανθρώπους και να έχω την ευκαιρία να αποδείξω το αυτονόητο: ότι το HR δεν είναι διαδικασίες αλλά η καρδιά της επιχείρησης που μπορεί να κάνει τη διαφορά!
