Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η ύφεση θα αφήσει πίσω της 8,5 εκατομμύρια ανέργους στη γηραιά ήπειρο μέχρι το τέλος του 2010. Ήδη, τους τελευταίους 12 μήνες, 4 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους στην Ευρώπη.

Σε αυτό το πλαίσιο, ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ προεδρεύων της Ευρωζώνης εξέφρασε φόβους για το ξέσπασμα κοινωνικής αναταραχής στην Ευρώπη, η οποία ενδεχομένως να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, καλώντας κυβερνήσεις και επιχειρήσεις να επιδείξουν ευαισθησία, χειριζόμενες με προσοχή την κατάσταση.
Μήπως έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι ο χώρος των εργασιακών σχέσεων «χορεύει» στους ρυθμούς της κοινωνίας και οφείλουμε να κοιτάξουμε έξω από τα στενά όρια του μικροκόσμου μας; Μήπως ήρθε η στιγμή τα τμήματα Διοίκησης Προσωπικού να προσαρμοστούν στις επιταγές του εξωτερικού περιβάλλοντος;

Η οικονομία, η κοινωνία και η εργασία είναι συγκοινωνούντα δοχεία και οι νέες συνθήκες επιτάσσουν τη δημιουργία ενός ανανεωμένου εργασιακού συμβολαίου, που θα καλύπτει τις νέες ανάγκες των επιχειρήσεων και των εργαζομένων. Αυτό δεν αποτελεί μια εύκολη δικαιολογία για την καταστρατήγηση των εργασιακών σχέσεων όπως τις γνωρίζαμε μέχρι στιγμής, αλλά μια απόπειρα προσαρμογής στα δεδομένα της εποχής. Γιατί εφόσον εκτιμάται ότι υπάρχει κίνδυνος για έκρηξη στον έξω κόσμο, ενδεχομένως κινδυνεύουν και οι οργανισμοί εκ των έσω.

Ο κύριος όγκος των εργαζομένων, τουλάχιστον στον ιδιωτικό τομέα, δεν ανήκει πλέον στη γενιά των baby boomers αλλά στις γενιές Υ και Χ. Συνεπώς, μεγάλος αριθμός εργαζομένων ανήκει στην κατηγορία G700 (η γενιά των 700 ευρώ, όπως τους αποκαλούνται). Μια γενιά που πολλοί έχουν κατηγορήσει ως καλομαθημένη (ίσως όχι άδικα). Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι η γενιά που έχει επενδύσει περισσότερο χρόνο και χρήμα σε εκπαίδευση και εξειδικεύσεις από κάθε άλλη, λαμβάνοντας χαμηλούς μισθούς. Ίσως πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης αυτό να μην έμοιαζε τόσο απειλητικό για τα μέλη της G700, καθώς περίμεναν να δουν το μισθό τους να πολλαπλασιάζεται όσο ανεβαίνουν ιεραρχικά και τη ζωή τους να εισέρχεται σε πιο κανονικούς ρυθμούς (απεξάρτηση από το οικογενειακό εισόδημα και εγκατάλειψη της πατρικής οικείας, έστω και καθυστερημένα). Τώρα όμως, που οι μισθοί παγώνουν και ο φόβος της απόλυσης είναι πιο έντονος από ποτέ, η απογοήτευση αρχίζει να γίνεται απειλητική.

Μπορεί να μιλάμε για τους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή βρίσκονται στις κατώτερες ή τις μεσαίες βαθμίδες της οργανωσιακής πυραμίδας, αύριο, όμως, θα καταλάβουν τις θέσεις κλειδιά.

Αν και τα φώτα της δημοσιότητας, δικαίως, πέφτουν στις απολύσεις ή τις μειώσεις μισθών των μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων, οι επιχειρήσεις οφείλουν να «προσέξουν» και τους νεοσσούς τους παρέχοντάς τους, αν όχι καλύτερες αμοιβές τότε ό,τι άλλο μπορούν (παροχές, work -life balance, κοινωνική ευαισθησία), προκειμένου να μην επιτρέψουν στο μέλλον τους να κατρακυλήσει μαζί με τα διεθνή χρηματιστήρια.