Δεν είναι καθόλου παράδοξο στην περίοδο που διανύουμε να χτυπούν τα τηλέφωνα ή να καταφθάνουν e-mails όπου φίλοι και γνωστοί αναζητούν εργασία ή πληροφορίες για θέσεις εργασίας.
Κάτι τέτοιο μου συνέβη πρόσφατα, όταν μια παιδική μου φίλη (όχι από το χώρο του HR, διευκρινίζω) μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν γνωρίζω κάποιον σε μια συγκεκριμένη εταιρεία, τι συνθήκες επικρατούν εκεί, ποιος είναι ποιος και άλλες πληροφορίες που μπορεί να ενδιαφέρουν έναν υποψήφιο εργαζόμενο. Ίσως η άνεση της φιλίας με έκανε περισσότερο αποκαλυπτική από όσο θα έπρεπε. Σημασία έχει ότι ένας αβίαστος χείμαρος από αρνητικά στοιχεία κατέλαβε την τηλεφωνική γραμμή καθώς η επαφή μου με τη συγκεκριμένη εταιρεία μου έχει αφήσει αλγεινές εντυπώσεις. Η εταιρεία υπήρξε πελάτης σε κάποιο από τα προϊόντα (έντυπα και συνέδρια) της BOUSSIAS και έλαχε σε εμένα ο κλήρος να «ικανοποιήσω» τον πελάτη (που ως γνωστό έχει πάντα δίκιο!). Τα εκβιαστικά διλήμματα, οι παράλογες απαιτήσεις και τα σαφή υπονοούμενα ότι αν τα πράγματα δεν γίνουν κατά τις απόλυτες βουλές αυτού που πληρώνει κυριάρχησαν στη συνεργασία.
Έσπευσα φυσικά να διευκρινίσω ότι όλα αυτά απηχούν τις απόψεις ενός ανθρώπου που είχε πελατειακή σχέση με το συγκεκριμένο οργανισμό και ότι δεν θα έπρεπε να επηρεαστεί αλλά να προχωρήσει κανονικά στην αποστολή βιογραφικού. Μετά από σχετική σιωπή έλαβα την άκρως αποστομωτική απάντηση: «Δεν ενδιαφέρομαι να εργαστώ για μια τέτοια εταιρεία. Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα φέρεται διαφορετικά στους ανθρώπους της;». Σημειωτέον ότι η συγκεκριμένη διανύει τον ένατο μήνα ανεργίας…
Σοκαρίστηκα, ένιωσα τύψεις και προβληματίστηκα για τους εύλογους λόγους που φαντάζεστε. Η φήμη μας «παίζεται» στις πλέον ανυποψίαστες στιγμές. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εταιρικό επίπεδο αλλά και σε προσωπικό. Και επειδή όλοι καλούμαστε να είμαστε μια μικρή-ατομική επιχείρηση σας αφήνω με το εξής: Ένας ευχαριστημένος πελάτης θα το πει σε άλλους δύο, ένας δυσαρεστημένος θα το πει σε δέκα.