Θυμάμαι μια λέξη να με βασανίζει πολλά χρόνια στην εφηβεία μου.

Ιστορία. Έννοια για μένα, σχηματισμένη στο νου παρόμοια με την παπαγαλία- όλοι βιώσαμε τα «οφέλη» της -, τη στεγνή και άχαρη περιγραφή ιστορικών βιβλίων και τη συνεχόμενη πίεση για αποστήθιση. Παιδικά τραύματα που ακόμα και σήμερα πληρώνουμε με κενά γνώσης του πολιτισμού της χώρας που μάθαμε να ζούμε και αγαπάμε, καθώς και της κουλτούρας άλλων λαών.

Ευτυχώς αρκετά χρόνια πριν τα γεράματα, σκέφτηκα να αναθεωρήσω, να καλύψω κενά και να θεραπεύσω τα τραύματα. Ξεκίνησα με τόλμη την ανάγνωση και να ψάχνω μυθιστορήματα και νουβέλες με ιστορικές πινελιές, να πάρω σταδιακά τη δόση αυτής της πορφυρής γνώσης, μη μου έρθει τάχα απότομα, μεγαλώσει το τραύμα και τρέχω από ψυχολόγο σε coacher και τούμπαλιν. Και να σου μπροστά μου οι Πύλες της Φωτιάς. Φαντασίας θα’ναι είπα, με Σπαρτιάτες και μάχες.

Έζησα στη Σπάρτη. Περπάτησα δύσβατες πεδιάδες στην Πελοπόννησο. Είδα την Ελλάδα του 480 π.Χ. από ψηλά, σαν αερικό. Έμαθα τη σκληρή, μα ευγενική έννοια του Αυτόχειρα (ονομασία του αφηγητή). «Γιατί, τι πιο ευγενικό από το να σκοτώσεις τον εαυτό σου; Όχι στην κυριολεξία. Όχι με μια λεπίδα στα σπλάχνα. Αλλά να εξοντώσεις το εγωιστικό εγώ μέσα σου, εκείνο το μέρος που κοιτάζει μόνο τη δική του επιβίωση, να σώσει το δικό του τομάρι. Αυτό ήταν η νίκη που εσείς οι Σπαρτιάτες είχατε πετύχει πάνω στον εαυτό σας. Αυτό ήταν η κόλλα».

Συλλογίστηκα τι σημαίνει HR Manager, εμπνευσμένη από την έννοια του Βασιλιά όπου «…δεν κάθεται στη σκηνή του όταν οι άντρες του αιμορραγούν και πεθαίνουν στο πεδίο της μάχης… δε γευματίζει όταν οι άντρες του είναι πεινασμένοι, ούτε κοιμάται όταν φυλούν σκοπιά πάνω στο τείχος… δεν επιβάλλει υπακοή και αφοσίωση με το φόβο, ούτε εξαγοράζει με χρυσό κερδίζει την αγάπη τους με τον ιδρώτα του κορμιού του και τους πόνους που υπομένει για χάρη τους… δεν αναλώνει την ύπαρξή του σκλαβώνοντας ανθρώπους, αλλά με τη συμπεριφορά και το παράδειγμά του τους κάνει ελεύθερους. Και το δυσκολότερο απ’ όλα… σηκώνεται πρώτος και πέφτει τελευταίος. Ένας βασιλιάς δε ζητά από αυτούς που διοικεί να τον υπηρετούν, τους υπηρετεί εκείνος».

Γνώρισα την έννοια Κατάληψη που βιώνουμε από τη στιγμή της κρίσης, ως «η κατάσταση του φόβου ή του θυμού που αποδιοργανώνει το στρατό και τον μετατρέπει σε όχλο».

Και διάβασα τη Λύση. «Τίποτα δεν πυροδοτεί την καρδιά του πολεμιστή με περίσσιο θάρρος από το να βρεθούν ο ίδιος και οι συμπολεμιστές του στο χείλος της καταστροφής, έτοιμοι να ηττηθούν και να τραπούν σε φυγή, κι έπειτα να ενισχυθούν όχι από το θάρρος κάποιου άλλου, αλλά από την πειθαρχία και την εκπαίδευση του νου ώστε να μην πανικοβάλλεται, να μην υποχωρεί μπροστά στην απελπισία, αλλά, αντίθετα να εκτελεί αυτές τις οικείες πράξεις που έχουν να κάνουν με την τάξη – η πραγματική ολοκλήρωση του πολεμιστή: Να κάνει συνηθισμένα πράγματα κάτω από εντελώς ασυνήθιστες συνθήκες. Όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά ως μέρος ενός συνόλου, όταν επικρατεί χάος και αταξία».

Ζήστε το!

Steven Pressfield,
Εκδ: ΠΑΤΑΚΗΣ
Σελ:552