Περίπου 386.000 άτομα προστέθηκαν στη δεξαμενή των ανέργων, που μέσα στο 2010 ξεπέρασαν τις 700.000, εντός του 2011 ανήλθαν σε 800.000 και ουδείς γνωρίζει πού θα φθάσει η οροφή. Η μεγάλη πλειονότητα των νέων ανέργων είναι 30 έως 40 ετών. Βρίσκεται σε μια φάση ζωής που έχει ή προγραμματίζει να δημιουργήσει οικογένεια έχοντας ήδη ανοίγματα σε τραπεζικό δανεισμό.
Το ποσοστό ανεργίας επισήμως δεν υπερβαίνει το 16% και δεν αποκλείεται μέσα στους προσεχείς καλοκαιρινούς μήνες -λόγω τουριστικής κίνησης- να παραμείνει στάσιμο. Όμως, εάν συνυπολογιστούν η εκτεταμένη υποαπασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία, οι διαθεσιμότητες, η προσωρινή εργασία καθώς και η κάλυψη που προσφέρουν για κάποιο χρονικό διάστημα τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, είναι βέβαιο ότι μιλάμε για μια πρωτοφανή κρίση στην εργασία που όμοιά της έχει να υπάρξει από τη δεκαετία του ’60.
Η προσφορά στην αγορά εργασίας επιστρέφει περίπου 50 χρόνια πίσω, στην Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του ’60. Τότε που η ανεργία της τάξεως του 26,6% (κατεγράφη το 1961) οδηγούσε χιλιάδες από τους 864.000 ανέργους σε σύνολο εργατικού δυναμικού 3.640.000 ανθρώπων (ένας στους τρεις άνεργους) σε ΗΠΑ, Αυστραλία, Καναδά και κεντρική Ευρώπη. Σήμερα στο εξωτερικό μπορούν να φύγουν κυρίως όσοι έχουν μια καλύτερη εξειδίκευση, επαγγέλματα με ζήτηση, ερευνητές, πτυχιούχοι, εργαζόμενοι με δεξιότητες.
Υπό αυτήν την έννοια, αν δεν αντιστραφεί το κλίμα στην αγορά εργασίας, ίσως χάσουμε το καλύτερο δυναμικό. Όμως τι θα γίνει με τους ανεκπαίδευτους που εμφανίζουν ποσοστά ανεργίας άνω του 25% και με τους μακροχρόνια ανέργους, όταν ήδη 1 στους 2 ανέργους στο σύνολο των 792.601 αναζητεί εργασία πάνω από 12 μήνες χωρίς αποτέλεσμα; Στους νέους έως 29 ετών το ποσοστό ανέρχεται στο 30,9% και στους μετανάστες σπάει το φράγμα του 20%.
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, 1 στους 5 πολίτες κοντά στην παραγωγική ηλικία των 45 ετών είναι χωρίς δουλειά. Στους αποφοίτους τριτάξιας μέσης εκπαίδευσης το ποσοστό ανεργίας ξεπερνά το 18,2% και οι δουλειές των ανειδίκευτων καλύπτονται όλο και πιο συχνά από πτυχιούχους και αποφοίτους λυκείου.
Σχεδόν δεν υπάρχει σήμερα οικογένεια που να μην αντιμετωπίζει στο στενό ή το ευρύτερο περιβάλλον της την αγωνία για τη συντήρηση κάποιου άνεργου μέλους της. Προοπτική δεν φαίνεται. Εκτός από τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, το ΕΣΠΑ λιμνάζει.
Ακόμη κι αυτές οι δράσεις περί «κοινωνικής εργασίας» είναι στη φάση των διαγωνισμών και οι κλάδοι που συντηρούν το μεγαλύτερο τμήμα της απασχόλησης, μετά το Δημόσιο, όπως είναι οι τράπεζες, δεν έχουν καν αρχίσει τη διαδικασία των εσωτερικών αναδιαρθρώσεων η οποία θεωρείται αναπόφευκτη για την επιβίωση των επιχειρήσεων στο νέο οικονομικό περιβάλλον.
Επιπλέον, η μείωση των θέσεων εργασίας δεν επηρεάζει μόνο την αγορά εργασίας, αναγκάζοντας και λόγω υπερπροσφοράς εργατικού δυναμικού να πέσουν οι μισθοί κάτω και από το όριο της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, αλλά ασκεί έντονη πίεση και στις συντάξεις, που αποδεικνύονται τροφοδότης χρημάτων για τους νέους που μένουν άνεργοι. Η οικογένεια -όπου ακόμη δεν έχει χάσει τη συνοχή της- αποδεικνύεται ο μόνος σταθερός πόλος για τη συντήρηση των μακροχρόνια ανέργων που δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας.
Ταυτοχρόνως και τα ασφαλιστικά ταμεία μπαίνουν σε νέα φάση κρίσης, αφού μόνο από την αύξηση της ανεργίας κατά 4 μονάδες και τη μείωση κατά 5% των αποδοχών των μισθωτών, οι ασφαλιστικοί φορείς θα απολέσουν 2 δισ. ευρώ το 2012.
Πηγή: kathimerini.gr
