Issue: HRN 180520

Συγκεκριμένα, τα 7 από τα 20 επαγγέλματα με τη μεγαλύτερη απασχόληση στην Ελλάδα δεν περιλαμβάνουν καμία ψηφιακή δεξιότητα, τα 8 έχουν υψηλή βαρύτητα στις ΤΠΕ και τα υπόλοιπα 5 απαιτούν ήπιες ψηφιακές δεξιότητες. «Το γεγονός αυτό αναδεικνύει τη γενικότερη ψηφιακή υστέρηση των επιχειρήσεων και των εργαζομένων, αλλά και το περιορισμένο τεχνολογικό δυναμικό», αναφέρει ο ΣΕΒ, τονίζοντας την ανάγκη για συνολική στρατηγική ανάπτυξης ψηφιακών δεξιοτήτων, με επενδύσεις, επανακατάρτιση εργαζομένων, ανάληψη του ρόλου φορέα επανακατάρτισης και πιστοποίησης από τις ίδιες τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενίσχυση της καινοτομίας στην εκπαίδευση και διάχυση στις επιχειρήσεις των δυνατοτήτων της τεχνολογίας με κλαδική και περιφερειακή εξειδίκευση.

Σημειώνεται ότι τα 20 επαγγέλματα που αναφέρονται είναι: πωλητές, καλλιεργητές, υπάλληλοι γενικών καθηκόντων, σερβιτόροι, απασχολούμενοι στις υπηρεσίες προστασίας, καθαριστές, δάσκαλοι – νηπιαγωγοί, οδηγοί φορτηγών και λεωφορείων, καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, επαγγελματίες του χρηματοοικονομικού τομέα, οδηγοί αυτοκινήτων, μικρών φορτηγών και μοτοσικλετών, υπάλληλοι πληροφόρησης πελατών, άλλοι εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, μάγειροι, κτηνοτρόφοι, μηχανικοί και επισκευαστές μηχανημάτων, γιατροί και δικηγόροι.

Αναλυτικότερα, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, το 77,7% των επιχειρήσεων που ανέστειλαν μερικώς ή πλήρως τη δραστηριότητα τους, προχώρησε σε αναστολή των συμβάσεων εργασίας, με το 13,3% να υιοθετεί το καθεστώς τηλεργασίας για το ανθρώπινο δυναμικό του. Επίσης, το 19,9% των επιχειρήσεων, που δεν ανέστειλαν τη λειτουργία τους, μείωσε το ανθρώπινο δυναμικό του και μόλις το 3,2% το αύξησε, ενώ το 12,7% του συνόλου των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων ανέφερε ότι ενδέχεται να μειώσει τον αριθμό των εργαζομένων του, με μόλις το 3,4% να δηλώνει ότι θα προχωρήσει σε προσλήψεις. Επισημαίνεται, τέλος, ότι 1 στις 7 επιχειρήσεις δήλωσε ότι ενδέχεται να διακόψει την επιχειρηματική της δραστηριότητα.

Αναλυτικότερα, οι κλάδοι που παράγουν διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες (μεταποίηση, ορυχεία, γεωργία, ξενοδοχεία) εμφανίζουν χαμηλότερα ποσοστά ευχέρειας εργασίας από το σπίτι από τους κλάδους που στρέφονται κυρίως στην εγχώρια αγορά, με τη δυνατότητα για εργασία από το σπίτι να είναι μεγαλύτερη σε κλάδους με υψηλότερους μέσους μισθούς. Επίσης, το υψηλότερο ποσοστό δυνατότητας εργασίας από το σπίτι εμφανίζεται στους μισθωτούς (38,3%), με τους εργοδότες (32,4%) και τους αυτοαπασχολούμενους (18,9%) να ακολουθούν, ενώ οι εργαζόμενοι με μερική απασχόληση καταγράφουν μικρότερο ποσοστό (25,5%) έναντι εκείνων της πλήρους απασχόλησης (33,6%).

Επιπλέον, η εργασία από το σπίτι διευκολύνεται περισσότερο στις παραγωγικές μονάδες με ανθρώπινο δυναμικό άνω των 10 εργαζομένων (42,8%) παρά στις μικρότερες μονάδες (27,5%), αλλά εμφανίζεται αρκετά υψηλότερη στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, παρουσιάζοντας διαφοροποίηση με βάση τη γεωγραφική περιφέρεια. Τέλος, η μελέτη δείχνει ότι η δυνατότητα εργασίας από το σπίτι είναι υψηλότερη για τις γυναίκες (40,2%) έναντι των ανδρών (27,3%) και ότι οι πιο νέοι (έως 29 ετών) και οι πιο ηλικιωμένοι (άνω των 60) εμφανίζουν χαμηλότερη δυνατότητα κατ‘ οίκον εργασίας από τους υπόλοιπους εργαζομένους, ενώ το 59,2% των πτυχιούχων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μπορεί δυνητικά να εργαστεί από το σπίτι, με το αντίστοιχο ποσοστό για τη χαμηλότερη εκπαιδευτική βαθμίδα να είναι μόλις στο 7,2% και για τους αποφοίτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στο 23,2%.