Σημείωμα της γράφουσας: «Μα νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;»
«Ααα, πρέπει να σκληρύνεις, για να πετύχεις στον κόσμο των επιχειρήσεων!»
«Καλά, Κ.Κ.Ε. ψηφίζεις;»

11 πλέον τα κεράκια που σβήνω στην αγορά εργασίας και το δονκιχωτικό σύνδρομο, η αλλεργία προς την απάθεια και η επιθυμία για μια καλύτερη εργασιακή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χρώματος, επιμένουν. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται οι ιστορίες JobBlow (διαβάζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση και συνείδηση). Πραγματικά θα ευχόμουν να ήταν ολότελα δημιούργημα της φαντασίας μου. Όμως όλες προέρχονται από υπαρκτά πρόσωπα, από αληθινά περιστατικά του εργασιακού βίου πειραγμένα με μια δόση σουρεαλισμού, χιούμορ, κυνισμού, ίσως και μελαγχολίας...

Εμφανίστηκε μπροστά του σαν οπτασία. Μελαχρινή, ψηλή, με γατίσια πράσινα μάτια και θανατηφόρες αναλογίες.
-Κύριε Παπαδάκη, να σας γνωρίσω την Svetlana Amanar, Project Manager για την αναδιοργάνωση του εσωτερικού έλεγχου στην Ανατολική Ευρώπη.
Μουδιασμένος της έτεινε το χέρι ψευδίζοντας κάτι που έμοιαζε με «nice to meet you».
-Ms. Amanar, let me introduce you to Mr. Giannis Papadakis, our Financial Manager. Unfortunately he will be leaving us at the end of the month. He has decided to continue his career in another company, προσέθεσε σε έντονο τόνο αποδοκιμασίας ο Γενικός Διευθυντής.
-Oh, what a pity!, σχολίασε εκείνη ξαφνιασμένη και του έτεινε το χέρι κοιτάζοντάς τον κατευθείαν μέσα στα μάτια.
-So nice to meet you Mr. Papadakis, ακούστηκε επικίνδυνα βελούδινη η φωνή της.

Ήταν ιδέα του ότι αυτή η χειραψία κράτησε παραπάνω από το κανονικό;
Ήταν ιδέα του ότι το χαμόγελό της είχε κάτι το πονηρό;
Κι αυτό το φευγαλέο κλείσιμο του ματιού που του χάρισε στο τέλος; Ιδέα του ήταν ΚAI αυτό; Λες να περνούσε ακόμα η μπογιά του;
Η καρδιά του άρχισε να χτυπάει τρελά και ένιωσε να κοκκινίζει. Flight or fight, flight or fight, ο οργανισμός του σε κατάσταση συναγερμού και ο ίδιος ανίκανος να το παλέψει, προτίμησε την άτακτη φυγή.
-Excuse me for a moment, excuse me!, φώναξε και σαν κυνηγημένο ζώο άρχισε να τρέχει στον όροφο.

Λίγα λεπτά αργότερα, έχοντας βρει καταφύγιο στις τουαλέτες, προσπαθούσε να ανακτήσει την αναπνοή του. Έριξε κρύο νερό στο πρόσωπό του, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και αυτομάτως βγήκε από την πλάνη του. Ξεφύσησε με απογοήτευση. Μόλις 1,72, κοντός για άντρας, με διακριτική καράφλα και τα παραπάνω κιλά που έφεραν μαζί τους σταδιακά ο γάμος, το διευθυντιλίκι, τα δύο παιδιά και το πέρασμα των δεύτερων – άντα.
«Ναι, μα φυσικά, και με θέλει τρελά το αλλοδαπό γκομενάκι», γέλασε ειρωνικά μουντζώνοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη. «Γέρασες αγόρι μου, αλλά τώρα που θα αλλάξεις δουλειά, όλα θα αλλάξουν! Θα το δεις!».

Έσκυψε να δέσει το κορδόνι του. Ζορίστηκε.
«Ουφ! Πρέπει να ξεκινήσω πάλι γυμναστήριο και παράλληλα θα δω και για εμφύτευση μαλλιών. 10 χρόνια νεότερος έδειξε ο Νίκος μετά! Ποτέ δεν είναι αργά, αγόρι μου», φώναξε καθώς σηκώθηκε ξανά όρθιος. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έσφιξε τα ποντίκια του μπροστά στον καθρέφτη, έσκυψε προς τον καθρέφτη ψιθυρίζοντας «είσαι και ο πρώτος!» και βάζοντας μια σούπερ δροσιστική τσίχλα στο στόμα του βγήκε από τις γυναικείες τουαλέτες ανανεωμένος, σίγουρος και ανασυγκροτημένος, ξαφνιάζοντας τη γραμματέα του Γενικού.

-Τάσο, φώναξε την κυρία Amanar στο γραφείο μου και να μην μας ενοχλήσει κανείς.
Ο Τάσος γέλασε και του έκλεισε πονηρά το μάτι.
-Δεν καταλαβαίνω το ύφος σου, Τάσο. Σαν πολύ θάρρος δεν πήραμε τελευταία; Ακόμα δεν έχω φύγει! Πήγαινε να τη φέρεις και μην καθυστερείς! Έχουμε δουλειές με φούντες.
Κάνοντας γαργάρα ένα «σου ‘φεξε, κωλόγερε», ο Τάσος εξετέλεσε την αποστολή του, αρπάζοντας την 5λεπτη ευκαιρία της διαδρομής να προτείνει στην Amanar «what about Athens by night?».
Εκείνη του χαμογέλασε και τον ευχαρίστησε με ένα «you are such a sweet boy, but I have other plans for tonight».
Κάνοντας εκ νέου γαργάρα το «σου ‘φεξε, κωλόγερε» ο Τάσος άνοιξε την πόρτα του γραφείου.
«Mr. Papadakis, here you are. Have fun» και εξαφανίστηκε πιο γρήγορα κι από αύξηση σε περίοδο οικονομικής κρίσης.

Καθισμένοι δίπλα-δίπλα για τρεις ώρες ο Παπαδάκης και η Amanar είδαν αναλυτικά τις οικονομικές εκθέσεις, συζήτησαν για τις επόμενες κινήσεις της εταιρείας και όλα κύλησαν σχετικά ομαλά, με εξαίρεση τις δύο φορές που εκείνη σηκώθηκε να του δείξει κάτι στην οθόνη του κομπιούτερ και το πλούσιο στήθος της πετάχτηκε προκλητικά μέσα από το μισάνοιχτο πουκάμισό της. Εκείνες τις στιγμές μάταια εκείνος προσπαθούσε να μείνει εστιασμένος στην οθόνη. Τα νούμερα χόρευαν τρελά και παντού αναβόσβηνε μόνο μία λέξη: σεξ!

Στις 14.30 ήρθε η λυτρωτική ώρα για lunch break. Κατέβηκαν στο χώρο της καντίνας, μα πάνω που είχαν πάρει δίσκο να σερβιριστούν, εμφανίστηκε ο Γενικός. «Καλά, ρε Παπαδάκη, πού είναι το αίσθημα φιλοξενίας σου; Δυο μέρες θα μείνει η κοπέλα Ελλάδα και την φέρνεις να φάει στην καντίνα; Πάρτην να πάτε έξω να γευτεί καλή ελληνική κουζίνα. Και τα έξοδα τα βάζει η εταιρεία».
Ακούγοντας την αγγλική μετάφραση, η αλλοδαπή συνεργάτης έδειξε απερίγραπτο ενθουσιασμό και μισή ώρα αργότερα Παπαδάκης και Amanar κάθονταν ήδη σε ακριβό εστιατόριο της περιοχής περιμένοντας τη σαλάτα.
Και μέσα σε αυτό το αθώο σκηνικό, πριν καν έρθει η σαλάτα, η Amanar ξαφνικά άρχισε να του λέει ότι στη χώρα της οι γυναίκες είναι σεξουαλικώς απελευθερωμένες, ότι απολαμβάνει ιδιαίτερα το σεξ και ότι θα ήθελε πάρα πολύ να κάνουν τρίο μαζί με μια φίλη της ανάλογων προχωρημένων τεχνικών προδιαγραφών.

Και εκεί, πριν καν έρθει η σαλάτα, ο Παπαδάκης βρέθηκε πανικοβλημένος έξω στο κρύο να κάνει SOS τηλεφώνημα στον κολλητό του το Νίκο.
– Ήρεμα, ήρεμα, ρε φίλε, δεν καταλαβαίνω τίποτα από όσα λες. Τι έγινε πριν καν έρθει η σαλάτα;
– Τρίο! ΤΡΙΟ! Μου ζήτησε η θέα να κάνουμε τρίο με μια φίλη της!
– Τι μου λες, ρε κακομοίρη; Σε εσένα έτυχε; Ε ρε, τζάμπα την έκανα την εμφύτευση.
– Τι να κάνω, Νίκο, τι να κάνω; 10 χρόνια παντρεμένος δεν την έχω κάνει ποτέ στην Αγγέλα. Ωχ, φίλε, νιώθω ένα μούδιασμα στο αριστερό χέρι. Θα μείνω σήμερα, θα μείνω.
– Πρώτα από όλα ηρεμία, αγόρι μου. Η-ρε-μία! Πάρε ανάσα να πάρουμε τα πράγματα με τη λογική. Τι σου βρήκε μου λες;
– Έλα ντε, μακάρι να ‘ξερα.
– Ακριβώς αυτό! Δεν τη βλέπεις λίγο ύποπτη την όλη φάση;
– Τι εννοείς; Απλώς έχω ακόμα πέραση ρε συ. Δεν θυμάσαι πριν 3 χρόνια τη αδερφή του Βαγγέλη που…
– Την τρελή μανιοκαταθλιπτική πήγες και θυμήθηκες; Μιλάμε σοβαρά τώρα! Τι μπορεί να θέλει από σένα αυτή η γκόμενα, Γιάννη;
– Τι να θέλει; … λεφτά; ψέλλισε απογοητευμένος.
– Ένα το κρατούμενο. Ότι είσαι παντρεμένος το ξέρει;
– Nαι, ρε φίλε, και βέρα φοράω και τα παιδιά έχω σε φωτογραφεία στο γραφείο.
– Χμ… Λες ρε συ να στην έχουν στημένη από την εταιρεία που φεύγεις;
– Tι να σου πω… Mου το χαλάς ρε φίλε, μου το χαλάς!
– Άκουσέ με, Γιάννη, πήγαινε μέσα να φάτε σαν να μην τρέχει τίποτα και πάμε για καφέ μετά να το συζητήσουμε σοβαρά. Μπορείς να το κάνεις;
– Θέλω να της ορμήσω, φίλε! Δεν κρατιέμαι!
– Αχ, σε ποιους τυχαίνουν τα τυχερά. Κράτα τις ορμές σου, Ταρζάν, φάτε γρήγορα- γρήγορα και ραντεβού για καφέ στις 19.30.

Μέσα σε 10 λεπτά ο Παπαδάκης είχε φάει σαλάτα, κυρίως πιάτο και γλυκό κοιτάζοντας επίμονα και σταθερά μόνον το πιάτο του σε αποφυγή παράπλευρων πειρασμών. Εκείνη δεν έχασε ούτε λεπτό το σίγουρο χαμόγελό της. Λίγο πριν φτάσουν στο γραφείο, έσκυψε και του ψιθύρισε δαγκώνοντάς του ελαφρά το αυτί:
«Think about it darling and let me know by tomorrow… you won’t regret it!»

Γκαζωμένος προσπάθησε να δουλέψει μέχρι το σχόλασμα, αλλά εις μάτην.
-Νίκο, το έχασα το μυαλό μου. Πάει!
-Άγριο μανάρ η Amanar, σχολίασε ο άλλος. Αλήθεια, μήπως θέλετε και τέταρτον στην παρέα σας;
– Δεν αφήνεις τα αστεία ρε φίλε; Καταστρέφομαι σου λέω.
-Πάντως εμένα κάτι μου βρομάει σε αυτή την υπόθεση. Τόσο απλόχερα, τόσο εύκολα;
– Γαμώτο! Μια φορά δεν το δικαιούμαι κι εγώ όμως;
Εξαντλώντας τα πιθανά σενάρια η ώρα έφτασε 22.00.
– Τι θα κάνεις τελικά, παλιόφιλε;
– Δεν μπορώ να αποφασίσω. Έχω ακόμα λίγο χρόνο μέχρι το πρωί.

Το βράδυ έκανε ύπνο ανήσυχο. Κατά τις 05.00 ξύπνησε από το σκούντημα της Αγγέλας.
-Αμάν βρε Γιάννη σήμερα. Με έχεις πεθάνει στις κλωτσιές. Και όλο το βράδυ φωνάζεις «πριν καν έρθει η σαλάτα, πριν καν έρθει η σαλάτα».
– Αγγέλα μου, να σου εξηγήσω… να εγώ…
– Άσε, δεν χρειάζεται. Ξέρω.
– Ξέρεις;;;;
– Ναι, μωρό μου, ξέρω. Τόσα χρόνια μαζί. Νομίζεις ότι μπορείς να μου κρυφτείς;
– Αγγέλα μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις… μια στιγμή αδυναμίας ήταν…
– Σταμάτα, ξέρω σου λέω! Σε είδα πριν που έφαγες μια φέτα σαλαμάκι. Κομμένη η δίαιτα με τα λαχανικά από αύριο. Η πολλή σαλάτα έχει αρχίσει να σε επηρεάζει αρνητικά.

* Αγαπητέ Τ., αναρωτιέμαι αν τελικά τσίμπησες από τη…σαλάτα. Τίποτα πιο εξουθενωτικό από τις μάχες μέσα στον άνθρωπο.