Σημείωμα της γράφουσας:
«Μα νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;»
«Ααα, πρέπει να σκληρύνεις, για να πετύχεις στον κόσμο των επιχειρήσεων!»
«Καλά, Κ.Κ.Ε. ψηφίζεις;»
11 πλέον τα κεράκια που σβήνω στην αγορά εργασίας και το δονκιχωτικό σύνδρομο, η αλλεργία προς την απάθεια και η επιθυμία για μια καλύτερη εργασιακή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χρώματος, επιμένουν. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται οι ιστορίες JobBlow (διαβάζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση και συνείδηση). Πραγματικά θα ευχόμουν να ήταν ολότελα δημιούργημα της φαντασίας μου. Όμως όλες προέρχονται από υπαρκτά πρόσωπα, από αληθινά περιστατικά του εργασιακού βίου πειραγμένα με μια δόση σουρεαλισμού, χιούμορ, κυνισμού, ίσως και μελαγχολίας...
Σε στιγμές μεγάλου σοκ η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο, το σώμα τίθεται σε συναγερμό και κατόπιν ξεμένει μουδιασμένο με ένα άδειο συναίσθημα. Κάπου ενδιάμεσα λένε ότι μπορεί να δεις ολόκληρη τη ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου.
Δεν ξέρω αν η Αλεξία είδε ολόκληρη τη ζωή της να παρελαύνει μπροστά στα κατάπληκτα μάτια της. Σίγουρα πάντως είδε την καριέρα της. Να εκτοξεύεται δυναμικά, να διαγράφει λαμπρή πορεία και ξαφνικά πουφ… να σκάει σαν πυροτέχνημα και να χάνεται στο βάθος του σκοτεινού ορίζοντα.
Εκείνο το πρωινό στο άνετο και ευήλιο γραφείο της σε μεγάλη πολυεθνική στον κλάδο της υγείας τίποτα δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε. Εκείνη σαν καλό μυρμηγκάκι είχε ξεκινήσει την ανάλυση των κέντρων κόστους για το επόμενο έτος, όπως της είχε ζητήσει ο Διευθυντής της. Κόντευε να τελειώσει, όταν διαπίστωσε ότι κάτι έλειπε από τα δεδομένα της νέας χρονιάς… έλειπε η θέση εργασίας της!
Το νηφάλιο και σίγουρο «μα τι γκάφα!» διαδέχτηκε ένα αγωνιώδες «δεν μπορεί! αποκλείεται!», για να οδηγηθεί στο τέλος της τραγωδίας με το παραστατικό «με έφαγε λάχανο ο κχχχχχχ…».
Εκείνη τη μέρα δεν άντεξε να μείνει ούτε λεπτό παραπάνω στο γραφείο. Προφασίστηκε πυρετό και έφυγε. Έκλεισε το κινητό της και οδήγησε πολλές ώρες χωρίς προορισμό. Ήταν πλέον 39, είχε δώσει τα πιο δημιουργικά της χρόνια στην εταιρεία, βελτιώνοντας παράλληλα και τις σπουδές της, και δούλευε άπειρες ώρες με αποτέλεσμα ακόμα να μην έχει αποκτήσει παιδί. Και τώρα ποιο ήταν το ευχαριστώ; Δεν είχαν καν τα κότσια να της το πουν κατάμουτρα.
Πάτησε με δύναμη το γκάζι. Σαν να έβλεπε μπροστά της την ποντικόφατσα του Διευθυντή της να συνωμοτεί με τη Διεύθυνση Ανθρώπινου Δυναμικού, για να την βγάλουν από τη μέση, εκείνη την πολλά υποσχόμενη. «Τι να την κάνεις την αναγνώριση από τον Γενικό και τα κεντρικά στο εξωτερικό», μονολογούσε. «Όπου εμπλέκεται η νοοτροπία της Ψωροκώσταινας, εκεί σταματάει και η λογική. Απειλήθηκε ο κύριος από τις ικανότητές μου!»
Έφτασε σπίτι της μετά τις 23.00. Ο άντρας της την περίμενε ανήσυχος. Όταν του διηγήθηκε τα καθέκαστα έμεινε άναυδος, αλλά ως αρσενικό παλαιάς κοπής γρήγορα πέρασε στο plan B.
– Ευκαιρία να πάρεις κι εσύ μια ανάσα, να χαλαρώσεις και να δούμε μήπως κάνουμε κι ένα παιδάκι.
– Δεν ξέρω αν μπορώ.
– Αν μπορείς τι;
– Και τα δυο. Και να χαλαρώσω και να κάνω πλέον παιδί.
– Μην ακούω χαζομάρες όλα θα πάνε καλά! Είμαι κι εγώ εδώ, μην το ξεχνάς.
Κρατώντας αυτό το ζεστό και δυνατό συναίσθημα η Αλεξία πήγε την άλλη μέρα στο γραφείο, αποφασισμένη να μιλήσει νηφάλια με το Διευθυντή της.
– Ε, τι να γίνει, ξέρεις… επαγγελματίες είμαστε, αυτά συμβαίνουν… η κρίση βλέπεις…
– Βεβαίως! Πότε είναι η καταληκτική ημερομηνία παρακαλώ;
– Έχουμε καιρό να το δούμε. Τελείωσε πρώτα αυτό το project που κανένας άλλος δεν μπορεί να το φέρει σε πέρας και βλέπουμε.
– Μα και βέβαια! Επαγγελματίες είμαστε…
Όταν επέστρεψε στο γραφείο της, τηλεφώνησε έξαλλη στον άντρα της.
– Ο καραγκιόζης!!! Θέλει να του κάνω όλη τη βρωμοδουλειά και μετά να με ξαποστείλει.
– Υπομονή! Ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, αλλά αγαπάει πιο πολύ τον νοικοκύρη.
Οι πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολες. Όμως σταδιακά οι επόμενοι μήνες άρχισαν να γίνονται πολύ πιο εποικοδομητικοί για την Αλεξία από ό,τι τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής της. Δούλευε αυστηρά μέχρι τις 17.00, είχε πλέον χρόνο για τον εαυτό της, το σώμα της, την ψυχή της, τους δικούς της ανθρώπους, το μέλλον και τα όνειρά της. Και τους χαρακτήρες του γραφείου τους έβλεπε πια σαν καρικατούρες αντιμετωπίζοντάς τους με ανεμελιά και χιούμορ.
Και έχοντας μπει στην τελευταία ευθεία για την έξοδό της από τη βαριά πόρτα της εταιρείας, της χτύπησε την πόρτα και ο πελαργός. Τυχαίο; Δεν νομίζω!
Κι έτσι 6 ημέρες πριν την απόλυσή της προσκόμισε το χαρτί εγκυμοσύνης (yes!). Επειδή η εν λόγω εταιρεία ασχολείται με θέματα υγείας, θεώρησε υγιές να περάσει σε… αντισυλληπτικά μέτρα όπως «Θα απολύσουμε ένα άτομο από το Τμήμα σου, αν δεν παραιτηθείς εσύ», «Θα φροντίσουμε, αφού γεννήσεις, να μην ξαναεργαστείς ποτέ» και άλλα ποιοτικά. Παράλληλα φρόντισαν να την υποβιβάσουν, παίρνοντάς της – με πάτημα τη βολική νομοθεσία- τίτλο, κινητό και αυτοκίνητο.
Η Αλεξία, έχοντας ξεπεράσει τις εταιρικές μικροπρέπειες, έχει πλέον αναθέσει την υπόθεση σε δικηγόρο και απολαμβάνει την εγκυμοσύνη της.
* Αν αυτό το μωρό είναι κοριτσάκι, εγώ θα το ονόμαζα Ελευθερία…