Σημείωμα της γράφουσας: «Μα νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;»
«Ααα, πρέπει να σκληρύνεις, για να πετύχεις στον κόσμο των επιχειρήσεων!»
«Καλά, Κ.Κ.Ε. ψηφίζεις;»

11 πλέον τα κεράκια που σβήνω στην αγορά εργασίας και το δονκιχωτικό σύνδρομο, η αλλεργία προς την απάθεια και η επιθυμία για μια καλύτερη εργασιακή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χρώματος, επιμένουν. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται οι ιστορίες JobBlow (διαβάζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση και συνείδηση). Πραγματικά θα ευχόμουν να ήταν ολότελα δημιούργημα της φαντασίας μου. Όμως όλες προέρχονται από υπαρκτά πρόσωπα, από αληθινά περιστατικά του εργασιακού βίου πειραγμένα με μια δόση σουρεαλισμού, χιούμορ, κυνισμού, ίσως και μελαγχολίας...

Μπροστά στην είσοδο:
– Καλημέρα σας, κύριε Διευθυντά!
– Καλημέρα και σε εσάς, κύριε Διευθυντά! Τι υπέροχος καιρός σήμερα ε;
– Όντως!

Περιμένοντας το ασανσέρ:
– Καλημέρα σας, κυρία Διευθύντρια!
– Καλημέρα σας, κύριοι Διευθυντές. Πού θα γίνει το πρωινό meeting Διευθυντών σήμερα;
– Άκουσα ότι αυτή τη φορά θα γίνει στο αμφιθέατρο. Είμαστε πολλοί πλέον βλέπετε!
Και οι τρεις χαμογέλασαν, αλλά κανείς δεν σχολίασε περαιτέρω.

Έξω από την κλειστή αίθουσα στον 3ο όροφο περίμεναν δεκάδες άνθρωποι, με κοστούμια, ξεβαμμένα τζιν, ταγιέρ, βερμούδες, ψηλά τακούνια, σαγιονάρες, στολές…
– Καλημέρα, κυρία Διευθύντρια Κοινωνικής Εταιρικής Ευθύνης.
– Καλημέρα και σε εσάς, κύριε Διευθυντά Καταχώρισης Τιμολογίων.
– Α! Πώς είστε κυρία Διευθύντρια Διαχείρισης Τηλεφωνημάτων;
– Κάπως αγχωμένη. Είναι το πρώτο μου meeting ως Διευθύντρια.
– Αχ, μην σας ανησυχεί. Θα είμαι εγώ στο πλευρό σας ώστε να νιώθετε ασφαλής.
– Ευχαριστώ πολύ, κύριε Διευθυντά Φύλαξης Εισόδου και Εσωτερικών Χώρων
– Α, στις ομορφιές σας σήμερα κυρία Διευθύντρια Γραμματειακής Υποστήριξης.
– Μα πού είναι ο Διευθυντής Διανομής Καφέδων και Κρουασάν;
– Είναι μέσα στην αίθουσα. Τον φώναξε πριν λίγο ο Διευθυντής Προσωπικού.

Μέσα στην αίθουσα επικρατούσε επιχειρησιακός αναβρασμός. Δυο άνθρωποι έτρεχαν ακούραστοι πάνω κάτω, προσπαθώντας να χωρέσουν κι άλλες καρέκλες στον ήδη ασφυκτικά γεμάτο χώρο.
– Ε, ας καθίσουν και κάτω μερικοί.
– Μα τι λέτε, κύριε Διευθυντά Διανομής Καφέδων και Κρουασάν; Ή είμαστε σοβαρή εταιρεία ή να πάμε σπίτια μας!
– Να φέρω κάτι πλαστικές καρεκλίτσες και δυο σκαμπό που έχουμε κάτω στο κυλικείο;
– Μα και το ρωτάτε; Ακόμα εδώ είστε; Τέτοιες ιδέες θέλουμε από το προσωπικό μας! Τέτοιες ιδέες σας έκαναν Διευθυντή!

Ο Πρόεδρος της εταιρείας παρακολουθούσε σιωπηλός και ανέκφραστος από μια γωνία.
– Κωστάκη, για έλα λίγο εδώ…
Ο Διευθυντής Προσωπικού κατέφθασε ιδρωμένος και λερωμένος από το πέρα δώθε με τις καρέκλες.
– Πόσοι είμαστε, πλέον, στην εταιρεία Κώστακη;
– Ζωή να ‘χουμε, 72, κύριε Πρόεδρε.
– Μάλιστα. Και πόσοι είναι πλέον Διευθυντές, Κωστάκη;, συνέχισε ανέκφραστος.
– Οι 63, κύριε Πρόεδρε!
– Μάλιστα. Και γιατί το λες με περηφάνια, Κωστάκη;
– Μα πλέον ο κόσμος δουλεύει με άλλη ενέργεια. Έχει τίτλο, κίνητρο, ευθύνη, έχει λόγο στη διοίκηση, νιώθει σημαντικός… Και έχει μειωθεί σημαντικά και το κόστος υπερωριών.
– Χέσε τις υπερωρίες, Κωστάκη. Πώς στο διάολο θα τους χωρέσουμε όλους στην αίθουσα μου λες;
– Μα ο αναλυτικός εσωτερικός κανονισμός που συντάξαμε λέει πως όλοι οι Διευθυντές συμμετέχουν στο …
– Χέσε και τον εσωτερικό κανονισμό, Κωστάκη. Πόσο μας κόστισαν οι καφέδες έξω;
– Ακόμα δεν έχω το τιμολόγιο…
– Και τα κουλουράκια;
– Εεεε…
– Και όλοι πλέον έχουν επαγγελματικές κάρτες έτσι; Στα Αγγλικά και στα Ελληνικά;
– Ε μα βέβαια! Ο εσωτερικός κανονισμός…
– Να χέσω τις σύγχρονες ιδέες ανάπτυξης προσωπικού που μας κουβάλησες από το μεταπτυχιακό που σε πληρώσαμε να κάνεις, τον έκοψε.
– Ε τώρα κύριε Πρόεδρε, με προσβάλετε!
– Σκασμός, Κωστάκη. Βγες έξω και πες τους άκυρο το meeting. Κι από αύριο τέρμα και οι τίτλοι.
– Μα δεν γίνονται αυτά τα πράματα, κύριε Πρόεδρε. Εκτός του ότι θα θεωρηθεί βλαπτική μεταβολή από νομικής απόψεως, συμφωνήσαμε η εταιρεία να τραβήξει μπροστά, να εκσυγχρονιστούμε, να…
– Να μείνεις στη θέση σου θέλεις, Κωστάκη; Άνοιξε σήμερα το βράδυ τα εργατικά κιτάπια σου και βρες μου λύση. Και τώρα έξω! Μπρος να ενημερώσεις τον κόσμο!

Ανοίγοντας κατακόκκινος την πόρτα της αίθουσας το πρώτο πρόσωπο που αντίκρισε ο Διευθυντής Προσωπικού ήταν η τριχωτή μουσούδα του Μήτσου. Με τη γλώσσα να κρέμεται έξω και τα αυτιά σε κατάσταση συναγερμού κουνούσε περήφανος την ουρά του. Από το κολάρο του κρεμόταν ένα νέο ταμπελάκι που έγραφε με έντονα γράμματα: Διευθυντής Φύλαξης Εξωτερικών Χώρων.

* Πολύ της μόδας στο HR η διανομή υπεύθυνων τίτλων. Τι είπατε; Ο λαός δεν έχει ψωμί; Καλέ δώστε τους παντεσπάνι!