Σημείωμα της γράφουσας: «Μα νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;»
«Ααα, πρέπει να σκληρύνεις, για να πετύχεις στον κόσμο των επιχειρήσεων!»
«Καλά, Κ.Κ.Ε. ψηφίζεις;»

11 πλέον τα κεράκια που σβήνω στην αγορά εργασίας και το δονκιχωτικό σύνδρομο, η αλλεργία προς την απάθεια και η επιθυμία για μια καλύτερη εργασιακή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χρώματος, επιμένουν. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται οι ιστορίες JobBlow (διαβάζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση και συνείδηση). Πραγματικά θα ευχόμουν να ήταν ολότελα δημιούργημα της φαντασίας μου. Όμως όλες προέρχονται από υπαρκτά πρόσωπα, από αληθινά περιστατικά του εργασιακού βίου πειραγμένα με μια δόση σουρεαλισμού, χιούμορ, κυνισμού, ίσως και μελαγχολίας...

Πού και πού τα βλέμματά τους διασταυρώνονταν, αλλά μεμιάς και οι δυο στρέφονταν αλλού, σπεύδοντας να εξερευνήσουν τα «άδυτα» του ταβανιού, του παραστεκόμενου ψιλο-παραμελημένου φίκου και του ακαταλαβίστικου πίνακα αφηρημένης τέχνης που κοσμούσε περήφανα το σαλονάκι αναμονής. Εξωτερικά δεν έμοιαζαν καθόλου.

Η μία ψηλή, με κάποια κιλά παραπάνω, νύχι βαμμένο στο κόκκινο της πιπεριάς, μαλλί ξανθό, άρτι περιποιημένο σε κομμωτήριο που κατατάσσει τη γυναίκα του Αλ Μπάντι στα αδιαμφισβήτητα πρότυπα γυναικείας ομορφιάς, κοντή τιγρέ φούστα, μαύρο μπουφάν με τιγρέ γουνάκι και φερμουάρ αρκούντως κατεβασμένο ώστε να αποκαλύπτει την κολλητή μπλούζα με το αβυσσαλέο ντεκολτέ, το οποίο από ώρα είχε αποσυντονίσει πλήρως το φύλακα στην είσοδο. Η άλλη μινιόν, με ίσιο μαλλί σε απόχρωση σοκολά, σοφιστικέ γυαλιά, ακριβό ταγιέρ σε αυστηρή γραμμή, νύχι σε ουδέτερο, ασφαλές γαλλικό και ακριβή τσάντα-χαρτοφύλακα.

Ξεφυσώντας κοίταξε το ρολόι της. Περίμενε ήδη μισή ώρα. «Μα καλά, η λέξη συνέπεια είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο και αυτής της εταιρείας;», αναρωτήθηκε και ένιωσε την νευρικότητα να κατακλύζει όχι μόνο το σε διαρκή κίνηση πόδι της, αλλά και όλο της το είναι.

Έψαξε στην τσάντα της για μια τσίχλα. Η άλλη έπαιζε νευρικά με το κινητό της. «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα τελικά», σκέφτηκε και με μια κίνηση συμπόνιας της έτεινε το κουτάκι με τις τσίχλες.

– «Θέλετε;»
Η άλλη έδειξε ανακουφισμένη και ευχαρίστησε θερμά κοιτάζοντάς την για πρώτη φορά άφοβα κατάματα.

– «Περιμένουμε ώρα ε;»
– «Εεεε, η αλήθεια είναι ότι ναι, αλλά τι να κάνεις…Κομμωτήριο έχετε κι εσείς;»
– «Ορίστε;»
– «Κι εσείς ιδιοκτήτρια κομμωτηρίου;»
– «Α, όχι, όχι! Εγώ έχω ραντεβού με την Υπεύθυνη του HR».
– «Του ποιανού;;;»
– «Του HR, human resources, ανθρώπινο δυναμικό».
– «Ανθρώπινο τι;»
– «Ανθρώπινο δυναμικό! Το Τμήμα που ασχολείται με το ανθρώπινο δυναμικό μιας εταιρείας…»
– «Ειλικρινά δεν σας καταλαβαίνω. Δηλαδή έχετε ή δεν έχετε κομμωτήριο;»
– «Σας εξηγώ ότι δεν έχω! Είμαι εδώ για συνέντευξη με το Τμήμα Προσωπικού».
– «Ααααα, έτσι πες το, βρε κοπελιά! Δουλειά δηλαδή ψάχνεις κι εσύ ε; Εγώ είχα συνεργασία με την εταιρεία πριν κάποια χρόνια, αλλά μου κάνανε λαμογιές στα ποσοστά και τους έκοψα από τα ράφια μου. Τώρα με την κρίση όμως δεν φεύγει το ακριβό σαμπουάν με τίποτα… Τις προάλλες, να φανταστείς, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω ένα μπουκάλι, για να λούσω το κανίς μιας πελάτισσας. Τίγκα στο ακριβό σαμπουάν και τη μαλακτική το ράφι! Κακό πράμα να το βλέπει ο πελάτης εκεί… Κι έτσι, να ‘μαι πάλι εδώ έτοιμη να τα ξαναβρούμε».
– «Αυτή η κρίση όλους μας έχει επηρεάσει τελικά. Διάβαζα χτες σε ένα site στο Internet…»
– «Σε ποιο διάβαζες;;;»
– «Τίποτα, τίποτα. Σε μια εφημερίδα κάτι χαζομάρες διάβαζα».
– «Ε, μόνο χαζομάρες γράφουν πια. Τα μαλλάκια σου πού τα φτιάχνεις αλήθεια; Σου πάνε βέβαια έτσι, αλλά να…σε μεγαλώνουν…»

Η άλλη άρχισε να παίζει αμήχανα με το μαλλί, κοιτάζοντας κλεφτά την αντανάκλασή της στη τζαμαρία.
– «Με μεγαλώνουν λες ε;»
– «Θαύματα θα σου κάνω εγώ! Να, λίγο από δω, λίγο από ‘κει…»
Και σηκώθηκε όρθια αρχίζοντας τους πειραματισμούς με το μαλλί.

– «Όχι τώρα αν θέλετε», την έκοψε η άλλη νευρικά.
– «Ορίστε η κάρτα του κομμωτηρίου μου. Βρήκα συνέταιρο πρόσφατα και ανοίξαμε και δεύτερο στα βόρεια προάστια. Το όνομά σου;»
– «Αλεξάνδρα Παπαλέξη. Εσένα;»
– «Τούλα Παπαδοπούλου»
– «Χάρηκα!»
– «Κι εγώ, κοπέλα μου. Α να, έρχεται κάποια. Η δικιά σου πρέπει να είναι, αυτή η… αϊτσάρ που μου έλεγες».

Η άλλη χαμογέλασε και γύρισε να δει. Μια αγχωμένη 40άρα κατέφθανε βιαστική κρατώντας στα χέρια της ένα σωρό χαρτιά.
«Κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται πιθανώς και το καλοφτιαγμένο βιογραφικό μου», σκέφτηκε και αυτο-τονώθηκε ψυχολογικά λέγοντας σθεναρά μέσα της: «Με τέτοιο μεταπτυχιακό και εμπειρία τη θέση αυτή την έχω στο τσεπάκι μου!»
– «Η κυρία Παπαλέξη;», ρώτησε με ένα βιασμένο χαμόγελο η Υπεύθυνη HR και έτεινε ασυναίσθητα το χέρι προς τη μινιόν σοκολά με το χαρτοφύλακα.
– «Όχι, εγώ είμαι», απάντησε η ξανθιά τιγρέ που μόλις είχε σηκωθεί όρθια. «Χαίρω πολύ!»
– «Εεε…εσείς είστε; Η κυρία Παπαλέξη; Για τη θέση Senior IT Specialist;», ρώτησε η HR διστακτικά, τσεκάροντας παράλληλα στα χαρτιά της ότι η εν λόγω υποψήφια δήλωνε όντως κάτοχος μεταπτυχιακού από κορυφαίο αμερικανικό πανεπιστήμιο.
– «Μάλιστα!»
– «Εεε…, ακολουθήστε με παρακαλώ».
– «Αντίο, Αλεξάνδρα μου, και καλή τύχη! Σε περιμένω στο κομμωτήριο έτσι;», τη χαιρέτησε η μινιόν σοκολά.
Καθώς βάδιζαν προς το ασανσέρ, η δυνατή φωνή του φύλακα ακούστηκε αγχωμένη.
– «Κυρία Χατζηπαύλου, κυρία Χατζηπαύλου, να σας πω λιγάκι;»
– «Μισό λεπτάκι, κυρία Παπαλέξη», επιστρέφω αμέσως.

Πλησιάζοντάς τον η Υπεύθυνη HR του έριξε το γνωστό στην εταιρεία για την αυστηρότητά του βλέμμα της, κάτι μεταξύ «έρχεται τσουνάμι τώρα και δεν θα τη γλιτώσεις!» και «θα σε μαστιγώνω αλύπητα όλο το βράδυ!».

– «Τι θέλεις τώρα κι εσύ, ρε Κώστα; Δεν βλέπεις ότι τρέχω;»
– «Μα μου έχετε πει να παρατηρώ κι εγώ τους υποψήφιους όσο περιμένουν, κυρία Άννα μου. Αν με χαιρέτησαν, αν είναι νευρικοί όσο περιμένουν, αν…»
– «Τόσο καιρό δεν μου έχεις πει λέξη. Τώρα σε ‘πιασε η φλυαρία και θυμήθηκες να το παίξεις υπεύθυνος επιλογής προσωπικού; Τι θες λοιπόν; Λέγε!»
– «Εεε, δεν σας έχω πει μέχρι τώρα, γιατί όλο κάτι κατάκοπους χλεμπονιάρηδες με μαύρο κοστούμι μου κουβαλάτε. Ούτε για νεκροθάφτες να πηγαίνανε…»
– «Απαπα, χριστιανέ μου! Πού να φας τη γλώσσα σου!»
– «Ενώ αυτή…Αχ, αυτή…»

Γύρισε και κοίταξε λάγνα την υποψήφια Senior IT Specialist.
– «Αυτή είναι άλλο πλάσμα, κυρία Άννα μου. Να μου το θυμηθείτε! Μπορεί εγώ να μην έχω τα πτυχία, αλλά ψυχολόγο με έχουν κάνει η ζωή και το μεροκάματο. Το κορίτσι αυτό αξίζει πολλά και θα φτάσει ψηλά. Να το προσλάβουμε έτσι;» 
Και συνωμοτικά της έκλεισε το μάτι.

* Τελικά περιμένοντας για τη συνέντευξη μπορείς να κάνεις τις πιο απίθανες γνωριμίες. Εμπνευσμένο από την πρόσφατη εμπειρία φίλης που πήγε για…μαλλί και βγήκε…χτενισμένη!