Σημείωμα της γράφουσας: «Μα νομίζεις ότι μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο;»
«Ααα, πρέπει να σκληρύνεις, για να πετύχεις στον κόσμο των επιχειρήσεων!»
«Καλά, Κ.Κ.Ε. ψηφίζεις;»

11 πλέον τα κεράκια που σβήνω στην αγορά εργασίας και το δονκιχωτικό σύνδρομο, η αλλεργία προς την απάθεια και η επιθυμία για μια καλύτερη εργασιακή πραγματικότητα, ανεξαρτήτως χρώματος, επιμένουν. Κάπως έτσι γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται οι ιστορίες JobBlow (διαβάζεται και ερμηνεύεται κατά βούληση και συνείδηση). Πραγματικά θα ευχόμουν να ήταν ολότελα δημιούργημα της φαντασίας μου. Όμως όλες προέρχονται από υπαρκτά πρόσωπα, από αληθινά περιστατικά του εργασιακού βίου πειραγμένα με μια δόση σουρεαλισμού, χιούμορ, κυνισμού, ίσως και μελαγχολίας...

Τελευταία πράξη του δράματος: χαμένοι κάπου στα –εναπομείναντα- δάση του Αμαζονίου…
Τα κορμιά τους αγγίζονταν, ενώ η θερμοκρασία ανέβαινε επικίνδυνα. Το φως της πανσελήνου, η ρυθμική μουσική, ο χορός, οι φωτιές, όλα δρούσαν συνδυαστικά σαν γρήγορο υπνωτικό.
«Τελικά…όλοι…στο…ίδιο…καζάνι…βράζουμε», μουρμούρισε μασώντας με δυσκολία τις λέξεις ο κοντός.
«Αν μπορούσα αυτή τη στιγμή να κουνηθώ και να σε κλωτσήσω, θα το έκανα με όλη μου τη δύναμη!», απάντησε κοφτά ο ψηλός, προσπαθώντας να αντιδράσει με τα δεμένα πόδια του. Δυο μεγάλες φουσκάλες έσκασαν στην επιφάνεια του νερού που άρχιζε να κοχλάζει.
«Λέτε να μας… φάνε;», ξέφυγε του κοντού ένας λυγμός.
«Αν δεν σε έχω πνίξει πρώτα εγώ, σίγουρα ναι! Στο διπλανό καζάνι τι γίνεται; Ακούω περίεργους θορύβους».
«Δεν μπορώ να σας πω, κύριε Πετρόπουλέ μου. Αλλά εγώ, αν είχα μια τελευταία επιθυμία…», και έτριψε ελαφρά το πόδι του στο δεμένο πλάτη με πλάτη συγκρατούμενό του.

1η πράξη του δράματος: Στη «ζούγκλα» της Αθήνας, 1 μήνα πριν
«Εσύ άκου τώρα προσεκτικά να μαθαίνεις, Πέτρο».
Καθάρισε τη φωνή του, σχημάτισε στο κινητό του τον αριθμό και έριξε στον Πέτρο ένα απαστράπτον χαμόγελο αυτοπεποίθησης.
«Να χαμογελάς στο τηλέφωνο, γιατί ακούγεται, Πέτρο», του εξηγούσε χαμηλόφωνα, όταν ξαφνικά ανέβασε ένταση.
«Καλημέρα σας, κύριε Πετρόπουλέ μου! Ευτύχης Χατζηδήμου από Restless Headhunters. Τι κάνουμε; Πώς πάνε οι δουλειές; Eίμαι σίγουρος ότι όλα βαίνουν άριστα!», τον πήρε μονότερμα.
«Καλημέρα και σε εσάς. Ναι, όλα καλά», απάντησε κοφτά η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.»
«Δε θέλω ούτε να σας ενοχλήσω ούτε να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο σας. Ήθελα απλώς να ευχηθώ καλές διακοπές. Για πού με το καλό λέτε φέτος;»
Στο άκουσμα της απομάκρυνσης της συζήτησης από τη δαπανηρή κάλυψη διευθυντικών θέσεων και αμοιβές, ο άλλος ξεφύσηξε διακριτικά και χαλάρωσε στην καρέκλα του.
«Βραζιλία και Αμαζόνιο! Αποφασίσαμε με τη σύζυγό μου φέτος για κάτι διαφορετικό, πιο περιπετειώδες».
«Μα τι μου λέτε! Αυτό κι αν είναι σύμπτωση!»
«Τι εννοείτε;», ανακάθισε τσιτωμένος στην καρέκλα του.
«Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως! Πείτε μου όπως πρώτα από όλα, πότε θα πάτε;»
«5-20 Αυγούστου… Αλλά γιατί…»
«Κ-Α-Τ-Α-Π-Λ-Η-Κ-Τ-Ι-Κ-Ο!!! Ε, τελικά συμπτώσεις δεν υπάρχουν στη ζωή. Κι εγώ έχω κανονίσει φέτος για Βραζιλία και Αμαζόνιο! Καλά, θα περάσουμε υπέροχα μαζί! Πότε πετάτε; Πού θα μείνετε; Εκδρομές έχετε κανονίσει; Η σύζυγος με τι ασχολείται;»
Αιφνιδιασμένος και παραδομένος στην πυροβόλο φλυαρία του κυνηγού στελεχών, ο Πετρόπουλος του τα είπε χαρτί και καλαμάρι. Κλείνοντας το τηλέφωνο, μουντζώθηκε. «Για Γενικός Διευθυντής είμαι πολύ μαλάκας τελικά!», αναφώνησε.
Ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα του και χωρίς να προλάβει να απαντήσει, όρμησε περιχαρής στο γραφείο του η Υπεύθυνη Αγορών.
«Φεύγω αύριο με άδεια, κύριε Πετρόπουλε και είπα να σας χαιρετήσω και να ευχηθώ καλό καλοκαίρι!»
«Χμμμ», μούγκρισε εκείνος.
«Εμείς φεύγουμε αύριο για Λευκάδα. Εσείς για πού με το καλό;», συνέχισε εκείνη με τον ίδιο ενθουσιασμό.
«Κοίτα, κορίτσι μου, πριν 5 λεπτά θα σου είχα πει για τον παράδεισο. Τώρα… μάλλον να μας παίρνει και να μας σηκώνει ο διάολος το κόβω…»

2η πράξη του δράματος: στο «στρατηγείο» της Restless Headhunters
«Έτσι κλείνονται οι δουλειές, Πέτρο. Στο είπα εξ’ αρχής. Πολλά λεφτά δε θα πάρεις σε εμάς, αλλά είμαστε το καλύτερο σχολείο στην αγορά. Είσαι ξύπνιο αγόρι και αν με ακούσεις, θα σε κάνω αστέρι!»
«Δεν έχω λόγια, κύριε Ευτύχη. Έχω εντυπωσιαστεί και με την αυτοπεποίθησή σας, αλλά και με τη σύμπτωση! Να έχετε κλείσει κι εσείς τις ίδιες ημερομηνίες για Βραζιλία και Αμαζόνιο…Αυτό δεν υπάρχει!»
«Καλά, ρε Πέτρο, τελείως μαλάκας είσαι; Τίποτα δεν κατάλαβες;», τον έκοψε ο άλλος αυστηρά.
Ο Πέτρος έγινε μπορντό.
«Αν δεν του γίνεις τσιμπούρι του πελάτη, θέση για να καλύψεις δεν θα πάρεις. Πού ζεις; Ξέρεις πόσος ανταγωνισμός υπάρχει στην αγορά; Ο πελάτης θέλει να γίνεις ο άνθρωπός του, για να σου εμπιστευτεί την κάλυψη ανώτατης θέσης. Να περάσετε χρόνο μαζί, να δεθείτε…»
«Δηλαδή δεν έχετε κλείσει διακοπές Βραζιλία-Αμαζόνιο;»
«Α, τελικά δεν τα παίρνεις με τίποτα τα γράμματα. Ποια Βραζιλία, αγόρι μου; Μέχρι το χωριό μου στο Καρπενήσι θα πήγαινα. Αλλά τώρα πάμε για άλλες περιπέτειες!»
«Πά-με;»
«Ναι, βρε. Πά-με! Για να δεις βρε τι άνθρωπος είμαι εγώ…Θα έρθεις μαζί για πρακτική άσκηση. Και τα έξοδα σιγά-σιγά θα τα κρατήσω από το μισθό σου».
Ο Πέτρος έγινε ακόμα πιο μπορντό, αλλά δεν μίλησε.
«Σούλα, έλα αμέσως στο γραφείο μου!», πάτησε ο Χατζηδήμου το πλήκτρο της ενδοεπικοινωνίας. «Αμέσως!»
«Μάλιστα, κύριε Ευτύχη μου», απάντησε η Σούλα μελιστάλαχτα, αφήνοντας κάτω το κόκκινο μανό. Φύσηξε ελαφρά τα φρεσκοβαμμένα νύχια της και στράφηκε προς τη διπλανή της.
«Κατάλαβες, τώρα τι έχει γίνει έτσι; It’s that, most wonderful time of the year! Για να δούμε ποιανού κακομοίρη τις διακοπές θα χαλάσει φέτος…».
Με προσεκτικές κινήσεις πήρε την ατζέντα της και μπήκε στο γραφείο του.
«Τι καιρό έχει τον Αύγουστο στη Βραζιλία, Σούλα μου;

3η πράξη του δράματος: Βραζιλία, Ρίο Ντε Τζανέιρο, αρχές Αυγούστου 2009
Ο Χατζηδήμου καταδιώκει τον Πετρόπουλο στο πρωινό, στο μεσημεριανό, στο βραδινό, στo sightseeing, στο spa…
«Με την κατάλληλη πρόσληψη η επιχείρησή σας μπορεί να απογειωθεί! Κι εμείς είμαστε οι καλύτεροι πιλότοι στην αγορά. Εμείς τον πελάτη τον έχουμε βασιλιά…»
Φωτο με φωτογράφο τον Πέτρο. Μπροστά στο άγαλμα του Ιησού ο απηυδισμένος Πετρόπουλος, η ξινισμένη σύζυγός του και στη μέση ο χαμογελαστός Χατζηδήμου να αγκαλιάζει και τους δυο.
Καβγάς Πετρόπουλου και συζύγου με αφορμή το αίτημά της για δαπανηρή πλαστική ανόρθωσης, «μια και είμαστε στην πρωτεύουσα της πλαστικής, βρε αγάπη μου…Ε, να έχω να κάνω κάτι κι εγώ που έχω σκυλοβαρεθεί με αυτόν που μου κουβάλησες μαζί!».
Έξοδος Πετρόπουλου και Χατζηδήμου. «Nα τα πιούμε σαν άντρες, γιατί όλες τους ίδιες είναι».
Είσοδος Πέτρου. «Εσύ κούκλα μου δεν χρειάζεσαι καμία πλαστική».

4η πράξη του δράματος: Μανάους, Αμαζόνιος, μέσα Αυγούστου 2009
Πετρόπουλος: «Μα πότε υπέγραψα το συμφωνητικό ο μαλάκας;»
Χατζηδήμου: «Είδες, Πέτρο, που το υπέγραψε το συμφωνητικό ο μαλάκας; Να με ακούς εμένα!»
Πέτρος: «Κοίτα πού τα κατάφερε ο μαλάκας! Πάλι, ρε κούκλα μου; Έχω ρέψει»
Σύζυγος: «Ναι πάλι! Λες να έχει καταλάβει τίποτα ο μαλάκας;»

5η πράξη του δράματος: ζούγκλα Αμαζονίου, μέσα Αυγούστου 2009
Σύζυγος: «Σεξ μέσα στα δάση του Αμαζονίου. Τι φαντασίωση! Πέτροοοοο»
Χατζηδήμου: «Σεξ μέσα στα δάση του Αμαζονίου. Τι φαντασίωση! Κύριε Πετρόπουλεεεεε»
Πέτρος και Πετρόπουλος: «Αμάν!»
3 μέλη της γνωστής φυλής κανίβαλων Πτυχιούχοι Άνεργοι –ιδιαίτερα αγριεμένη φυλή αυτή!- που παρακολουθούν από ώρα το menage a quatre: «Γιαμ! Εύκολος μεζές!»

* Αντλώντας «τεχνογνωσία» από τα best practices γνωστού γραφείου headhunting των Αθηνών. Εσείς αλήθεια πού θα πάτε διακοπές φέτος; Όχι τίποτε άλλο, για να κανονίσουμε και τις δικές μας!!!