Το βασικότερο καθήκον των ηγετών, σύμφωνα με τους D. Goleman, R. Boyatzis, A. McKee, είναι να εμπνέουν καλά αισθήματα σε όσους καθοδηγούν. Αυτό συμβαίνει όταν καλλιεργούν την αρμονία και τον συντονισμό, δημιουργώντας μια δεξαμενή θετικής ενέργειας, που απελευθερώνει τα καλύτερα στοιχεία των ανθρώπων.

Στη ρίζα της, λοιπόν, η πρωταρχική υποχρέωση της ηγεσίας, είναι η ανάπτυξη των συναισθημάτων και για αυτό τον λόγο η συναισθηματική νοημοσύνη έχει τόσο μεγάλη σημασία και συμβολή στην επιτυχημένη ηγεσία. Αυτό όμως που με κέντρισε να γράψω το συγκεκριμένο άρθρο είναι η γνωριμία μου με τον Γιώργο Πετράκη, κορυφαίο χοροδιδάσκαλο παραδοσιακών χορών της Κρήτης, περιοχής απ’ όπου κατάγομαι, και η ένταξή μου από τον Σεπτέμβριο σε ένα από τα τμήματα εκμάθησης παραδοσιακού χορού, στον Λαογραφικό Όμιλο Κρήτες, δημιούργημα του Γιώργου, ο οποίος εδρεύει στο Περιστέρι.

Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει η ηγεσία με τον χορό και την αποτελεσματική διαχείριση των συναισθημάτων. Παρακάτω, θα αντιληφθείτε πόσο και ποια σχέση υπάρχει με το κεφάλαιο ηγεσία και τι θαυμάσιο παράδειγμα αποτελεί ο χορός, ως κορυφαία έκφραση συναισθημάτων, καθώς και η εκμάθηση του.

Δεν ήταν και δύσκολο να διακρίνει κάποιος το πάθος και την αγάπη του Γιώργου για αυτό που κάνει, για την παράδοση, για τον πολιτισμό και την βαριά ιστορία του τόπου του.

Το εκπληκτικό όμως ακολούθησε στη συνέχεια όταν μέσα από τα μαθήματα καταλάβαινα ότι εκτός των πιο διαδεδομένων χορών είχα την τύχη να αναγνωρίσω πτυχές αποτελεσματικής Ηγεσίας, όλες τις διαστάσεις της Συναισθηματικής Νοημοσύνης καθώς και τις περισσότερες δεξιότητές τους.

Στην πρώτη γνωριμία του Γιώργου με τους μαθητές, το πρώτο πράγμα για το οποίο μας ενημέρωσε ήταν το όραμα του Ομίλου. Στη συνέχεια, μας έθεσε το κανονιστικό πλαίσιο λειτουργίας της σχολής και ακολούθως περιέγραψε με μία χαρακτηριστική σιγουριά και αισιοδοξία το πώς θα κινηθούμε και που ακριβώς θα φτάσουμε στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Θα λέγαμε ότι μας γνωστοποίησε τους στόχους τους δικούς μας αλλά και τον δικό του και της ομάδας του, των υπολοίπων δασκάλων της σχολής.

«Μπορώ και καταλαβαίνω τον χαρακτήρα και το τι αισθάνεται κάποιος όταν χορεύει χωρίς να τον γνωρίζω καν» ήταν μία ατάκα του Γιώργου που με κέντρισε και κατάλαβα πολύ σύντομα ότι θα ακολουθήσει η επαλήθευση της φράσης του.

Ξεκινώντας τη διδασκαλία, μας μίλησε σχετικά με την ομάδα που απαρτίζει τον χορό και την εκπαίδευσή μας στο να βγαίνουμε μπροστά, να γίνουμε δηλαδή πρωτοχορευτές. «Ο Πρωτοχορευτής χρειάζεται να έχει εκτός από τεχνική, εμπειρία και παιδεία ώστε να διαχειριστεί τον χρόνο, να σεβαστεί το κοινό και τους υπόλοιπους χορευτές. Δίνει στην υπόλοιπη ομάδα αυτοπεποίθηση. Μία ακέφαλη ομάδα δεν οδηγείται πουθενά».

Εξηγώντας μας τον ρόλο του κατά τη διάρκεια του μαθήματος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ένας δάσκαλος θα πρέπει να είναι διαρκώς σε εγρήγορση, να αναλύει συνεχώς τα δεδομένα και να αναπροσαρμόζει τη διδασκαλία του με γνώμονα τη διαφορετική σύνθεση των τμημάτων. Θα πρέπει να διαχειριστεί αφ’ ενός πολλά και διαφορετικά άτομα και αφ’ ετέρου σε στενό χρονικό πλαίσιο να φέρει το αποτέλεσμα, την επίτευξη του στόχου που έχει προδιαγράψει στην αρχή της χρονιάς». Συνέχισε κτίζοντας από την αρχή σχέση εμπιστοσύνης με τους μαθητές του, δουλεύοντας από την αρχή το θέμα της διαχείρισης του άγχους, κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο αρχάριος κυρίως χορευτής, χορεύοντας ειδικά μπροστά σε κοινό και όταν σύρει εκείνος τον χορό (Πρωτοχορευτής).

Στην ερώτηση μου τι θεωρεί ως επιτυχία για τον ίδιο και τη σχολή του με εξέπληξε με την απάντηση του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η επικοινωνία με τον κόσμο». Για τον χοροδιδάσκαλο Γιώργο αυτό αποτελεί σκοπό, και για αυτό το πρώτο που διδάσκει στην αίθουσα είναι η διαχείριση του Εγωισμού, τόσο του ιδίου, της ομάδας του, των μαθητών, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος, που δεν άλλος από την παράδοση – παραλαβή των ηθών και εθίμων, της ιστορίας και του πολιτισμού. «Ο χορευτής πρέπει να είναι ταπεινός όταν χορεύει δεν πρέπει να το ξεχνά αυτό και επίσης θα πρέπει να είναι αυθεντικός, να είναι ο εαυτός του». Και για αυτό τον λόγο εξηγεί τη μεγάλη σημασία στο κτίσιμο της ομάδας από ικανούς δασκάλους χορευτικά αλλά και άριστους χαρακτήρες οι οποίοι με τη σειρά τους θα επικοινωνήσουν το όραμα και την αποστολή της σχολής σε μικρά παιδιά αλλά και σε ενήλικες. Και φυσικά ο μπροστάρης έρχεται αντιμέτωπος με κρίσεις και δύσκολες καταστάσεις και εμπνέει τους άλλους να ακολουθήσουν. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Χορεύοντας, μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις σε υψηλούς ρυθμούς, να διατηρείς τον αυτοέλεγχό σου είτε σαν χορευτής αλλά είτε και σαν δάσκαλος». Ο δάσκαλος αλλά και ο πρωτοχορευτής εμπνέουν τους άλλους συγχορευτές αλλά και το κοινό γιατί ο χορός βγαίνει από μέσα σου, χωρίς σκέψη, μόνο αν το αισθάνεσαι. Και αν σου αρέσει πραγματικά, αυτό που κάνεις θα φανεί!» .


Επίσης, για ένα χορευτή είναι πολύ σημαντικό το θέμα της αυτοβελτίωσης και της συνεχούς εξέλιξης. Το ίδιο και για τον δάσκαλο και την ομάδα του, που με τη μέθοδο της ωρίμανσης, της παρόδου του χρόνου, ενδυναμώνεται τεχνικά αλλά και συναισθηματικά, ώστε να μπορεί αποτελεσματικά να επικοινωνεί σε μικρά παιδιά αλλά και σε ενήλικες το όραμα του Ομίλου, τον τρόπο σκέψης αλλά και ζωής μέσα από τον χορό. Να μπορεί να κρατά τους μαθητές ευδιάθετους και αισιόδοξους, επινοώντας νέες φιγούρες, με λίγα λόγια να δημιουργεί συνεχώς.

Πολύ σημαντικό για έναν δάσκαλο και για την ομάδα του είναι να είσαι ισορροπημένος, να διατηρείς τα δυνατά σου σημεία και να βελτιώνεις δουλεύοντας τα αδύναμα σου σημεία. Το ίδιο ισχύει και για τον μαθητή χορευτή. Μιλώντας για εξέλιξη αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αυτό που κρατώ σταθερό είναι το ήθος, η τεχνική αλλάζει, εξελίσσεται, γιατί ο χορός προσαρμόζεται στα ατομικά χαρακτηριστικά με σεβασμό πάντα στην παράδοση».

Αναφερόμενος στην εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο χορευτής, η ομάδα και συνολικά η σχολή αναφέρει: «προσέχω την εικόνα μου τόσο εντός του Ομίλου όσο και εκτός αυτού και το επικοινωνώ και στα μέλη μου, κρατώντας χαμηλά του τόνους, σεμνά και ταπεινά».

Ένας δάσκαλος θα πρέπει να είναι σε θέση να παίρνει ρίσκο, να είναι θετικός στις αλλαγές και στη διαχείριση αυτών, είτε μέσω rotation στην ομάδα των δασκάλων συνεργατών, είτε με αλλαγή ρόλων στη χορευτική ομάδα και το πρόγραμμα της ώστε να επιτύχει να έχει το μαθητή σε εγρήγορση, σωματικά και πνευματικά.

Φυσικά έχοντας να κάνεις με 40 διαφορετικά άτομα ανά τάξη θα πρέπει να έχεις αναπτύξει τη δεξιότητα της ενσυναίσθησης ώστε να είσαι σε θέση να γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή το τι νιώθει ο μαθητής, μέσα από τις εκφράσεις του, τη γλώσσα του σώματος ανεξάρτητα την ηλικία του και τις ιδιαιτερότητές του.

Είναι αξιοθαύμαστη επίσης η εναλλαγή ρόλων δάσκαλου-μαθητή που διαπίστωσα κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. «Μέσα από το χορό και την διδασκαλία του, έχω γίνει εγώ ο μαθητής, με αποτέλεσμα να γίνω καλύτερος ως άνθρωπος και ευχαριστώ τους πάντες για αυτό» αναφέρει μεταξύ άλλων.

Και φυσικά δεν λείπει το οικογενειακό κλίμα και το κοινωνικό δίκτυο στην όλη προσπάθεια, μιας και ο Όμιλος συμμετέχει σε πολλές δράσεις, εκτός σχολής. «Νιώθω τους συνεργάτες μου, τα μέλη της χορευτικής ομάδας, τους μαθητές της σχολής ως μέλη της οικογένειας μου. Μου αρέσει να ενώνω τον κόσμο μιας και πιστεύω στο Ισχύς εν τη ενώσει. Ο κόσμος έχει την ανάγκη να νιώθει ότι ανήκει κάπου».

Εντοπίζοντας τις διαστάσεις της Συναισθηματικής Νοημοσύνης (Αυτοδιαχείριση, Αυτοεπίγνωση, Κοινωνική Επίγνωση και Διαχείριση σχέσεων) όσο και τις βασικές δεξιότητες αυτών μέσα από μία έκφανση της ζωής που δεν είναι άλλη από τον Χορό και την εκμάθησή του, επανέρχεται στο μυαλό μου το αυτονόητο αλλά και ζητούμενο, ότι η Ηγεσία είναι μία δεξιότητα ζωής (Life skill) και θα πρέπει επιτέλους να διδάσκεται από την παιδική ηλικία όπως και ο χορός.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω για άλλη μία φορά τον Δάσκαλο, Γιώργο Πετράκη για τα μαθήματα χορού αλλά και ηγεσίας που ανταλλάξαμε και κυρίως για την αμέριστη βοήθεια που μου παρείχε για τη δημιουργία του συγκεκριμένου άρθρου.