Ανηψιός του S. Freud και κύριος εφαρμοστής των μελετων ψυχολογίας των μαζών, θεωρείται μία από τις πιο εμβληματικές μορφές της μαζικής χειραγώγησης. Ο λόγος για τον Αυστριακό και κατόπιν πολιτογραφημένο Αμερικανό υπήκοο, Edward Bernays.
Ο E. Bernays είναι ευρύτερα γνωστός ως ο ιδρυτής του κλάδου Public Relations αλλά και του βιβλίου του Προπαγάνδα που δημοσιεύθηκε το 1928. Ο ίδιος υπήρξε αρκετά καινοτομικός αφού για πρώτη φορά αξιοποίησε στον χώρο της διαφήμισης και της πολιτικής την τότε πρωτοεμφανιζόμενη επιστήμη της ψυχολογίας, με σκοπό να χειραγωγήσει τη συμπεριφορά της μάζας και τον κοινό νου. Το 1917 όταν και συστάθηκε στις ΗΠΑ η «Επιτροπή για τη Δημόσια Πληροφόρηση», ο ίδιος υπήρξε ιδρυτικό μέλος μαζί με τον Walter Lippmann που ήταν και σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ, T. W. Wilson.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η εν λόγω επιτροπή εφάρμοσε την κυβερνητική προπαγάνδα των ΗΠΑ σε πολύ μεγάλη κλίμακα, συνδυάζοντας τις διαφημιστικές τεχνικές με τη διαθέσιμη γνώση που υπήρχε την εποχή εκείνη της ανθρώπινης ψυχολογίας. Ουσιαστικά κατάφερε να συνδυάσει την ανάλυση των υποσυνείδητων αναγκών και παρορμήσεων με την «κατάλληλη» χρήση των ΜΜΕ της εποχής. Πιο συγκεκριμένα, για τον Bernays η προπαγάνδα ήταν η μοναδική εναλλακτική σε σχέση με το χάος. Στο ομότιτλο δοκίμιο που δημοσίευσε, αναλύει τις θεμελιώδεις αξίες, πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε η καταναλωτική κουλτούρα της Δύσης που έχει τις ρίζες της σε ό,τι δημιούργησε η μαζική παραγωγή.
Οι ικανότητες και η χαρισματική προσωπικότητα του πόσο χρήσιμες θα μπορούσαν να καταστούν στις δομές ενός τμήματος ανθρώπινου δυναμικού; Ο Bernays θα εμφάνιζε εξαιρετική απόδοση σε θέση η οποία σχετίζεται με την εσωτερική επικοινωνία αλλά και στη δημιουργία και διαμόρφωση πρακτικών που ενισχύουν αυτό που ονομάζεται employer branding. Από την άλλη βέβαια, θα μπροούσε να αναλογιστεί κανείς ότι οι εν λόγω θέσεις θα μπορούσαν να στελεχωθούν επάξια και από στελέχη που δεν εμφανίζουν ιδιαίτερη ικανότητα στη χειραγώσηση της εσωτερικής γνώμης. Κι αυτό διότι η πλειοψηφία των πολιτικών του HR στηρίζονται στο feedback των ίδιων των εργαζομένων, στις πραγματικές τους ανάγκες και επιδιώξεις οι οποίες εναρμονίζονται με τις αντίστοιχες εταιρικές, κάτι που θα καθιστούσε άσκοπη τη χρήση μεθόδων που σχετίζονται με καθοδήγηση της γνώμης, της αντίληψης και της αλήθειας εν γένει.
