Ο επίλογος του ταξιδιού ή μία νέα αρχή;

Ξαναβρίσκοντας το νόημα μετά από 18 χρόνια διαδρομής, μέσα από τη γεμάτη παιδικά χαμόγελα προσφορά της Κιβωτού του Κόσμου στην Ελλάδα.

Λέγομαι Δημήτρης και πριν από 18 χρόνια ξεκίνησα την καριέρα μου γεμάτος όνειρα, φιλοδοξίες και διάθεση προσφοράς προς την επιστήμη που στα αυτιά μου ακουγόταν ως η πιο καθοριστική, ώστε σε κάθε οργανισμό να χτιστούν ομάδες, που με σεβασμό στην ιστορία πραγμάτωσης των ονείρων κάθε μέλους τους, θα πετύχαιναν λαμπρά ομαδικά κατορθώματα!
Πολυεθνικές με βραβευμένα εργασιακά περιβάλλοντα και πετυχημένοι ελληνικοί όμιλοι που κατόρθωσαν ιστορικά εμπορικά αποτελέσματα, μέσα σε μία από τις πιο αμφίβολες και γεμάτη κρίσεις περιόδους της σύγχρονης ελληνικής αλλά και παγκόσμιας ιστορίας, από το 2006 μέχρι το 2024, καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τα όνειρα αυτά, «γειωμένα» πλέον σε μία πραγματικότητα που το νόημα της ουσιαστικής συμβολής του HR γινόταν όλο και πιο πεζό αλλά και αλτρουιστικά μάταιο.

Ο επίλογος του ταξιδιού μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν γεμάτος με μετόχους εταιρειών που θέλουν τον εργαζόμενο έτοιμο να θυσιαστεί επειδή τον πληρώνουν με συνέπεια την τελευταία εργάσιμη κάθε μήνα.Εμπορικούς διευθυντές που δεν μπορούν να δεχθούν ότι κάθε εργαζόμενος έχει συγκεκριμένο ωράριο εργασίας και μπορεί να μεταβληθεί, εντός των ορίων που ορίζει ο νόμος, μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του. Παράλληλα, φωνές, ρατσιστικά σχόλια και κλίμα απειλών απώλειας θέσεων εργασίας, κ.ά. προς το ανθρώπινο δυναμικό, που συνθέτουν στην ολότητά τους τον ορισμό του όρου εργασιακό bullying / mobbing στις μέρες μας. Γενικοί διευθυντές που οραματίζονται τη νέα γενιά εργαζομένων (παλιότερα Millennials, πλέον γενιές Ζ και Alpha) ως καλο-κουρδισμένες μηχανές που θα δούλευαν χωρίς όρια από οπουδήποτε και οποτεδήποτε, μαθηματικά οδηγούμενες σε burnout και ίσως στην επιβεβαιωμένη μάστιγα των αυτοάνοσων των προηγούμενων γενεών της τελευταίας 20ετίας. Τέλος, εργασιακό δίκαιο που θεσμοθετημένα για τα στελέχη/διευθυντές δεν ορίζει πλέον όριο εργασίας, ενώ παράλληλα αδυνατεί να ελέγξει την τήρηση των ευτυχώς υπαρκτών ακόμα ορίων για τους εργαζόμενους πρώτης γραμμής, απουσία εν έτη 2024 στοιχειωδώς επαρκούς ελεγκτικού μηχανισμού!

Την ίδια στιγμή, όμως, και με ικμάδες αισιοδοξίας αλλαγής που αξίζει να σημειωθούν: Η ύπαρξη εξαιρέσεων υψηλά ιστάμενων στελεχών, ακόμα και ιδιοκτητών απρόσμενα people centric εταιρειών, που όλα αυτά τα χρόνια σεβάστηκαν πραγματικά τη διαφορετικότητα και πίστεψαν αληθινά ότι τα πράγματα θα έπρεπε να είναι αλλιώς και όταν τα λεγόμενα «Κεντρικά» έκαναν τα στραβά μάτια, ναι μπορούσαμε να κινηθούμε και διαφορετικά. Εμπνευσμένοι HR ηγέτες που δεν βλέπουν τον ρόλο μας ως «χιμπατζήδων», όπως δυστυχώς μάς αποτυπώνει γνωστή AI πλατφόρμα, δίπλα στα στελέχη των υπολοίπων τμημάτων ενός οργανισμού, προκειμένου να οπτικοποιήσει τον ρόλο μας κατά γενική άποψη. Αλλά οι ίδιοι απέδειξαν ότι ως συνεργάτες όσων λαμβάνουν αποφάσεις, μπορούμε να μεταφέρουμε στις διοικήσεις τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς αλλά και τα ζητούμενα αυτοπραγμάτωσης των εργαζομένων, όπως πραγματικά συμβαίνουν γύρω μας και ας μην έχουμε πάντα την ωριμότητα να τα παρατηρούμε.

Σήμερα, μία νέα αρχή είναι πλέον σε εξέλιξη, στον μέχρι πρότινος άνομο κλάδο της παιδικής προστασίας, με την “Κιβωτό του Κόσμου” να αγωνιά να συνεχίσει το πλάνο Παιδικής Προστασίας της στην Ελληνική επικράτεια. Κάνοντας αγώνα δρόμου ώστε να καταφέρει να διαμορφώσει το σωστό πλαίσιο λειτουργίας, με ισχυρό παιδαγωγικό πρόσημο, ικανό να αποδείξει ότι με 1. στοιχειοθετημένη ηγεσία, 2. το γεμάτο νόημα όραμα ενός οργανισμού, αλλά και 3. τη συνδρομή έμπειρων στελεχών Ανθρώπινου Δυναμικού, που δεν προσβλέπουν απλά στην παραμονή τους στον επαγγελματικό τους στίβο, τελικά μπορεί με αξιώσεις η ίδια να κοιτά στα μάτια το αλτρουιστικό «όνειρο» αλλαγής ενός ονειροπόλου νέου αποφοίτου HR που τα ήθελε τα πράγματα αλλιώς πριν από 18 χρόνια διαδρομής!