Ο Σωκράτης αποτελεί ίσως την πιο αινιγματική φυσιογνωμία σε ολόκληρη την ιστορία της φιλοσοφίας καθώς άσκησε τεράστια επιρροή στην ευρωπαϊκή σκέψη. Ήταν εκείνος που όπως ανέφερε ο Ρωμαίος φιλόσοφος Κικέρωνας «κατέβασε τη φιλοσοφία από τα ουράνια στη γη. Την έβαλε να ζήσει μέσα στα σπίτια μας και ανάγκασε τους ανθρώπους να συλλογιστούν τη ζωή και την ηθική, το καλό και το κακό». Πώς όμως αυτό το ανήσυχο πνεύμα θα μπορούσε να ενταχθεί μέσα σε ένα τμήμα HR και πού θα ήταν η μεγαλύτερη συνεισφορά του;
Ο Σωκράτης ήταν γιος του λιθοξόου Σωφρονίσκου και της μαίας Φαιναρέτης. Στα 17 του γνώρισε τον φιλόσοφο Αρχέλαο που του μετέδωσε το πάθος για τη φιλοσοφία στην οποία και αφοσιώθηκε μέχρι το τέλος της ζωής του. Τη βάση της φιλοσοφίας του ενδεχομένως αποτέλεσε το γνωμικό «γνώθι σαυτόν», καθώς το πιο δύσκολο είναι να αναγνωρίζεις τα λάθη και τις αδυναμίες σου σύμφωνα με τον ίδιο. Δεν δίδασκε με την κλασσική μέθοδο της αγόρευσης όπως έκαναν οι υπόλοιποι, αλλά μέσω διαλόγου (διαλεκτική μέθοδο), καθώς δεν επεδίωκε να μεταφέρει απλά έτοιμη γνώση αλλά αντιθέτως προσπαθούσε να βοηθήσει τον συνομιλητή του να παράγει τις δικές του ιδέες.
Οι ερωτήσεις που συνήθως έθετε στους συνομιλητές του είχαν σκοπό να ανασύρουν στην επιφάνεια από το υποσυνείδητο στο συνειδητό επίπεδο την εσωτερική τους σύγχυση και να καταδείξουν τις αντιθέσεις των πεποιθήσεών τους (μαιευτική μέθοδος). Συνήθως ξεκινούσε τις συζητήσεις του ισχυριζόμενος ότι γνωρίζει ελάχιστα από αυτά που πραγματικά ήξερε (Σωκρατική ειρωνία), ενώ στον ίδιο αποδίδεται και η γνωστή φράση «Εν οίδα ότι ουδέν oίδα».
Σύμφωνα με όλα όσα προαναφέρθηκαν ο ίδιος σίγουρα θα έδινε ιδιαίτερη έμφαση στο κομμάτι του Training & Development. Μέσα από τις στοχευμένες ερωτήσεις του και την καθοδήγηση θα συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην ανάπτυξη των ανθρώπων και της ομάδας του, ενισχύοντας το team building αλλά και το employee engagement. Θα αναζητούσε στις λεπτομέρειες την πηγή όλων των πράξεων, συμπεριφορών, αποφάσεων και λαθών που πραγματοποιήθηκαν, αφού όπως υποστήριζε η «ορθή γνώση είναι αυτή που οδηγεί και στην ορθή πράξη». Θα ήταν υπέρμαχος της πολυμορφίας του ανθρώπινου δυναμικού καθώς ακόμη και στην εποχή του που στην Αθήνα η γυναίκα δεν είχε σημαντική θέση στην κοινωνία, όπως είχαν οι γυναίκες στη Σπάρτη, ο ίδιος φαίνεται να συνομιλούσε αρκετές φορές με γυναίκες, ενώ θαύμαζε και τη ρητορική δεινότητα της Ασπασίας.
Με δεδομένο ότι ο ίδιος δεν άφησε κανένα σύγγραμμα και όσα γνωρίζουμε για αυτόν βρίσκονται σε κείμενα των μαθητών του (κυρίως του Πλάτωνα), ίσως και να παρουσίαζε κάποιες μικρές αδυναμίες στην επικοινωνία μέσω του γραπτού λόγου, αλλά σίγουρα η ανάγκη του για περιεκτικό feedback θα ήταν αυτό που θα εξασφάλιζε με κάποιο τρόπο την επιτυχία.