Το όνομά του έχει συνδεθεί με τον όρο μοντέρνο και ενίοτε δυσνόητο. Ο ίδιος ωστόσο αποτελεί έναν από τους κύριους εκπροσώπους της ζωγραφικής του 20ου αιώνα, ενώ δύσκολα μπορεί κάποιος να τον εντάξει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, χάρη στις συνεχείς αλλαγές και την ποικιλομορφία που παρουσιάζει το έργο του. Ο λόγος για τον Pablo Picasso, ίσως τον διασημότερο μοντέρνο καλλιτέχνη, έργα του οποίου συγκαταλέγονται στα πιο ακριβά έργα τέχνης στον κόσμο.
Ο Pablo Picasso γεννήθηκε το 1881 στη Μάλαγα της Ισπανίας. Ο πατέρας του, Χοσέ Ρουίθ ι Μπλάσκο, ήταν επίσης ζωγράφος και αποτέλεσε τον δάσκαλό του στα πρώτα χρόνια της ζωής του. Από μικρή ηλικία άλλωστε το ταλέντο του και η κλίση του στην τέχνη υπήρξαν αρκετά εμφανή, ενώ η Μαδρίτη, η Βαρκελώνη και το Παρίσι αποτέλεσαν κατά καιρούς το «σπίτι» που έζησε και δημιούργησε τα μεγαλύτερα του έργα. Ο ίδιος χαρακτηρίστηκε ως ένας δημιουργικός καλλιτέχνης, γεμάτος ανησυχίες και διάθεση για πειραματισμούς.
Χάρη στην ποικιλομορφία και τη χρονική έκταση που καλύπτει το συνολικό του έργο, αυτό χωρίζεται σε 4 βασικές περιόδους: α. τη μπλε ή γαλάζια περίοδο, με τους πίνακές του να χαρακτηρίζονται από το συγκεκριμένο χρώμα και τις αποχρώσεις αυτού, β. τη ροζ ή ρόδινη περίοδο όπου κυριαρχούν τα κεραμικά χρώματα και οι γήινοι τόνοι, γ. του αναλυτικού κυβισμού, μία τεχνοτροπία που ανέπτυξε ο ίδιος ο Πικάσο μαζί με τον Ζωρζ Μπρακ και δ. του συνθετικού κυβισμού, που αποτελεί εξέλιξη της κυβιστικής οπτικής με τη χρήση της τεχνικής του κολάζ. Ο ίδιος κατηγορήθηκε, ωστόσο, από αρκετούς μεταγενέστερους, για έλλειψη συνέπειας στα έργα του λόγω των συνεχών αλλαγών στις οποίες αποφάσιζε να προχωρήσει. Αξίζει δε, να σημειωθεί ότι τα πρώτα του έργα τα υπέγραφε ως Ρουίθ Μπλάσκο, ενώ από το 1901 κι έπειτα άρχισε να χρησιμοποιεί το όνομα της μητέρας του (Μαρία Πικάσο). Κορυφαία στιγμή της καλλιτεχνικής του πορείας υπήρξε η «Γκουέρνικα», ένας πίνακας καταγγελία για τα εγκλήματα κατά του λαού του στον ισπανικό εμφύλιο.
Πώς, όμως, η εν λόγω πολύπλευρη και ταλαντούχα προσωπικότητα θα μπορούσε να ενταχθεί και να λειτουργήσει σε ένα τμήμα ανθρώπινου δυναμικού και που ακριβώς θα εστίαζε το έργο του; «Πάντα κάνω αυτό που δεν μπορώ να κάνω, με σκοπό να διαπιστώσω αν μπορώ να το κάνω» υποστήριζε συχνά ο ίδιος, ενώ ως κύριο εχθρό της δημιουργικότητας αντιλαμβανόταν την ορθή λογική. Για τον ίδιο λοιπόν, ο πειραματισμός και η σκέψη out of the box θα αποτελούσαν βασικά χαρακτηριστικά του. Παράλληλα, η ανάπτυξη των στελεχών και η αναζήτηση των ταλέντων που διαθέτει το ανθρώπινο δυναμικό του οργανισμού θα αποτελούσαν προτεραιότητές του, ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς ότι «Το νόημα της ζωής είναι να ανακαλύψεις το ταλέντο σου. Ο σκοπός της ζωής είναι να το χαρίσεις στους άλλους». Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος θα προχωρούσε σε εναλλαγές των πρακτικών και πολιτικών του τμήματός του, μέχρι να εντοπίσει εκείνες που θα λειτουργούσαν άριστα για τους ανθρώπους.