Όχι δεν βρίσκομαι σε εθνικιστικό παραλήρημα. Και ούτε «τα έχω χάσει» τελείως (νομίζω) και θεωρώ την Ελλάδα ένα μαγικό τόπο διαμονής. Το ροζ συννεφάκι μου έχει διαλυθεί προ πενταετίας, τουλάχιστον.

Η φράση σε καμιά περίπτωση δεν μου ανήκει. Όχι βέβαια ότι ταυτίζομαι και με την κατηγορία των Ελλήνων που αναθεματίζουν τη χώρα και τους κατοίκους της (και με κάνουν να αναρωτιέμαι «αφού ζορίζονται τόσο γιατί δεν μεταναστεύουν;»). Κάπου ενδιάμεσα θα βρείτε και την άποψή μου.

Για να επανέλθω στον τίτλο, η συγκεκριμένη φράση βγήκε από τα χείλη ενός Έλληνα, από αυτούς που διαπρέπουν στο εξωτερικό, του Tom Koulopoulos. Είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω προ διετίας σε ένα συνέδριο και η on stage παρουσία του αποτελεί πραγματική εμπειρία. Εξάλλου, το ότι ο πατέρας του μοντέρνου management και μέντορας του T. Koulopoulos, Peter Drucker, έχει δηλώσει για αυτόν: «Ο Τοm Koulopoulos σε κάνει να αναρωτιέσαι όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο “τρέχεις” την επιχείρησή σου αλλά και για τον τρόπο που “τρέχεις” τον εαυτό σου», απλά επιβεβαιώνει την επιρροή που μπορεί να έχει σε κάποιον ένας πραγματικά χαρισματικός thought leader.

Πρόσφατα, έπεσε στα χέρια μου ένα e-book του T. Koulopoulos, στο οποίο μιλάει για την αβεβαιότητα αλλά χωρίς να την αντιμετωπίζει ως εχθρό. Αντίθετα, επικαλούμενος την ιστορία διατείνεται ότι το κλίμα της αστάθειας δημιουργεί ευκαιρίες και υποκινεί την καινοτομία.

Επίσης, όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, το ασαφές κλίμα δημιουργεί μια ακατανίκητη διαύγεια που σε περιόδους ευημερίας δεν είναι εύκολο να έχουμε. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι η «πείνα» για καινοτομία και αλλαγή δεν μπορεί να υπάρξει όταν τα πορτοφόλια μας είναι γεμάτα.

Για τον T. Koulopoulos η πραγματικότητα είναι απλή: Πρέπει να αποδεχτούμε την αβεβαιότητα ως μόνιμο μέρος της επαγγελματικής και προσωπικής μας ζωής, διότι αφενός υπάρχει και αφετέρου αποτελεί την ιδανική εκκίνηση για ανανέωση. Και επειδή: 1. βαρέθηκα πια να αντιμετωπίζω σκυθρωπή την καθημερινότητά μου, 2. κουράστηκα να ακούω για την καταραμένη κρίση και 3. σιχάθηκα τους αφορισμούς και την καταστροφολογία, λέω να «καινοτομήσω» έστω και στον μικρόκοσμό μου.