Καθώς ο αριθμός των εργαζομένων που αναθεωρούν τους στόχους τους, μετατοπίζοντάς τους από την επαγγελματική ανέλιξη στην επίτευξη του work-life balance, αυξάνεται, οι επιχειρήσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με την ανάγκη για σημαντικές αλλαγές στη δομή και τη δυναμική τους.
Καθώς ο αριθμός των εργαζομένων που αναθεωρούν τους στόχους τους, μετατοπίζοντάς τους από την επαγγελματική ανέλιξη στην επίτευξη του work-life balance, αυξάνεται, οι επιχειρήσεις βρίσκονται αντιμέτωπες με την ανάγκη για σημαντικές αλλαγές στη δομή και τη δυναμική τους.
Στη νέα -μετά πανδημίας- πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι φαίνεται πως έχουν «αλλάξει» σημαντικά τις επαγγελματικές φιλοδοξίες τους, δίνοντας πλέον έμφαση στην ευεξία και το συνολικό wellbeing τους, έναντι των κλασικών στόχων καριέρας, όπως η επαγγελματική ανέλιξη. Το παραπάνω φαινόμενο, γνωστό ως Quiet Ambition, αντιπροσωπεύει μία αυξανόμενη τάση που προσδίδει μία διαφορετική προοπτική για την επαγγελματική εξέλιξη και την κατάκτηση των επαγγελματικών στόχων στην εταιρική ιεραρχία, αποτελώντας πραγματική απειλή για τη διαδοχή σε ηγετικές θέσεις ενός οργανισμού.
ΤΙ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΙ ΜΕΛΕΤΕΣ
Για να «αποκωδικοποιήσει» την τάση του Quiet Ambition, η πλατφόρμα HR analytics Visier διεξήγαγε έρευνα σε 1.000 εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης, σχετικά με τις εργασιακές φιλοδοξίες και προτεραιότητές τους. Όπως διαπιστώθηκε, μόνο το 4% των εργαζομένων θεωρεί την προαγωγή σε διευθυντική θέση ως κορυφαίο στόχο καριέρας. Επιπλέον, μόλις το 38% των συμμετεχόντων ενδιαφέρεται να γίνει manager, έναντι του 62% που προτιμά να παραμείνει απλός εργαζόμενος. Όσον αφορά στις κύριες επιδιώξεις των εργαζομένων σήμερα, η επαγγελματική ανέλιξη δεν έχει αναφερθεί στις τρεις top φιλοδοξίες των ερωτηθέντων: Στην κορυφή της λίστας βρίσκονται ο χρόνος με την οικογένεια και τους φίλους (67%), η σωματική/ψυχική υγεία (64%) και τα ταξίδια (58%). Μόνο το 9% των συμμετεχόντων ανέφερε ότι ενδιαφέρεται να αποκτήσει τη θέση του manager, ενώ ένα ακόμα χαμηλότερο ποσοστό (4%) φιλοδοξεί να καταλάβει μία ακόμα υψηλότερη ηγετική θέση στην ανώτατη διοίκηση. Μάλιστα, το χάσμα φιλοδοξιών μεταξύ των δύο φύλων θα μπορούσε να καταστήσει την επίτευξη της ισότητας στους ηγετικούς ρόλους ακόμη πιο δύσκολη. Σύμφωνα με τη μελέτη, οι άνδρες δηλώνουν πιο πρόθυμοι να βρεθούν κάποτε σε διευθυντική θέση (42%), από ότι οι γυναίκες (29%).
ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ;
Οι νεότεροι εργαζόμενοι επαναπροσδιορίζουν την έννοια της φιλοδοξίας και απορρίπτουν αρνητικούς «συσχετισμούς» όπως το εργασιακό άγχος. Οι επαγγελματικές απαιτήσεις και η επαγγελματική εξουθένωση επαναπροσδιορίζουν την έννοια της φιλοδοξίας με πιο υγιείς όρους, όπως η ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, ο προσωπικός χρόνος και ένα ευέλικτο εργασιακό περιβάλλον. Καθώς το ανθρώπινο δυναμικό θέτει μία σαφή διαχωριστική γραμμή μεταξύ της εργασίας και της προσωπικής ζωής, η έκθεση Visier καταλήγει στο συμπέρασμα ότι διαφαίνεται ένα πρόβλημα διαδοχής, στο οποίο οι σύγχρονες επιχειρήσεις οφείλουν να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή αν θέλουν να διασφαλίσουν τη βιωσιμότητά τους. Με λίγα λόγια, σύμφωνα με την Visier, όσο οι εργαζόμενοι ανταλλάσσουν τους «τίτλους» και τις «καρέκλες» με τον ελεύθερο χρόνο και την ευεξία τους, τόσο οι εργοδότες θα πρέπει να προετοιμαστούν για το κενό ηγεσίας που έρχεται.
Για να αντιμετωπίσουν αυτήν την πρόκληση, οι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν τις αλλαγές στις προτιμήσεις των εργαζομένων και να προσαρμόσουν την επιχειρηματική στρατηγική τους. Αυτό μπορεί να σημαίνει την υιοθέτηση ευέλικτων πρακτικών εργασίας, την προώθηση πολιτικών που υποστηρίζουν την ευεξία των εργαζομένων και τη δημιουργία μηχανισμών διαδοχής που αντικατοπτρίζουν τις νέες αξίες και προτεραιότητες.
