Στο ερώτημα κατά πόσο οι ηγετικές ομάδες των εταιρειών γνωρίζουν τελικά τις πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι τους επιχειρεί να απαντήσει η νέα έρευνα της Reborrn σε Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο και Νότια Κορέα, με δείγμα πάνω από 800 εργαζόμενους μεγάλων εταιρειών (<250 άτομα), ισάριθμα κατανεμημένους ανάμεσα στις τρεις αγορές. Σύμφωνα με αυτήν, το 72,3% το ερωτηθέντων εξήγησε ότι «δεν αναγνωρίζεται η συνεισφορά των εργαζομένων αρκετά συχνά», με ένα 67,7% να τονίζει ότι «το σκεπτικό των αποφάσεων δεν είναι πάντα ξεκάθαρο» και ένα 63,1% ότι «ακούγονται μόνο όσοι είναι πιο εξωστρεφείς. (63.1%), ενώ το 60% απάντησε ότι «η εταιρεία δίνει προτεραιότητα στους μετόχους έναντι των εργαζομένων».

Επιπρόσθετα, το 59,2% των εργαζομένων υπογράμμισε ότι λειτουργεί σαν όλα να είναι επείγοντα, το 56,2% σημειώνει ότι δεν αφιερώνεται αρκετός χρόνος για να πειραματιστεί με καινοτόμες λύσεις και το 54,6% επισήμανε ότι οι ομάδες λειτουργούν σαν κλειστά συστήματα, δίχως να υπάρχει διαφάνεια μεταξύ τους. Τέλος, το 53,8% εστίαση στην έλλειψη ειλικρίνειας και άμεσης ανατροφοδότησης, το 53,1% στο ότι δίνεται μεγαλύτερη προτεραιότητα στις υποκειμενικές απόψεις απ’ ό,τι στα αντικειμενικά δεδομένα και το 51,9% ότι δίνεται προτεραιότητα στα βραχυπρόθεσμα έργα αντί στα μακροπρόθεσμα.

Συγκριτικά αποτελέσματα
Ενδιαφέροντα συμπεράσματα εξάγονται και από τη σύγκριση των αποτελεσμάτων μεταξύ των τριών συμμετεχουσών χωρών. Έτσι, παρατηρείται ότι η επιλογή «Δεν αναγνωρίζεται η συνεισφορά των εργαζομένων αρκετά συχνά» επιλέχθηκε από το 62% των ερωτηθέντων στο σύνολο του δείγματος. Επιπλέον, στην Ελλάδα η κυρίαρχη επιλογή ήταν η «Έλλειψη αναγνώρισης», σε αντίθεση με το Ηνωμένο Βασίλειο που ήταν το «Λειτουργούμε σαν όλα να είναι επείγοντα» και τη Νότια Κορέα που ήταν το «Δεν είναι σαφές ποιος έχει την ευθύνη της λήψης αποφάσεων».

Παράλληλα, το ηλικιακό group 25-34 στο σύνολο του δείγματος επέλεξε ως βασικό προβληματισμό το ότι «οι υποκειμενικές απόψεις προτεραιοποιούνται σε σχέση με τα αντικειμενικά δεδομένα», ενώ η έρευνα ανέδειξε ότι η σημαντικότερη πρόκληση στον τομέα της καινοτομίας για τους εργαζόμενους δεν αποτελεί η «αδυναμία πειραματισμού» ή «ο φόβος αποτυχίας», όπως συχνά πιστεύουν οι εταιρικές ηγεσίες, αλλά η «αδυναμία υλοποίησης των υφιστάμενων πλάνων», εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το πώς προσεγγίζουν οι εταιρείες την στρατηγική καινοτομίας τους.