Σας έχει ποτέ συμβεί να θέλετε να πείτε πολλά και όταν ανοίγετε το στόμα σας να μην βγαίνει λέξη; Να υπάρχουν δεκάδες πράγματα που θέλετε να αναδυθούν στην επιφάνεια και απλά να πνίγεστε και όλα να «βουλιάζουν», να μην βρίσκουν το δρόμο της εκτόνωσης;
Αν η απάντησή σας είναι θετική (που το εύχομαι γιατί αλλιώς θα ανησυχήσω τα μάλα για την πνευματική και συναισθηματική μου υγεία) τότε καταλαβαίνετε πώς νιώθω αυτές τις μέρες.
Η άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας, η προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η συγκαλυμμένη παραδοχή ότι «πτωχεύσαμε», τα νέα μέτρα, το συνταξιοδοτικό, οι άνεργοι που όσο περνάει ο χρόνος χάνουν την ελπίδα τους, οι ηλικιωμένοι που αναζητούν κουράγιο αλλά και πόρους να ζήσουν με αξιοπρέπεια, το άγνωστο που μας ξημερώνει, η συστολή να πάμε τη ζωή μας ένα βήμα πιο πέρα και φυσικά οι αδικοχαμένοι της γνωστής τράπεζας και οι οικογένειες που θρηνούν τα θύματά τους, γίνονται ένα θλιβερό συνονθύλευμα σκέψεων και συναισθημάτων που μπλοκάρουν τη διάθεση, τη δημιουργικότητα, την αισιοδοξία.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που ακόμα και οι πολίτες που συνειδητά ή από έλλειψη ενδιαφέροντος απείχαν από τις εξελίξεις, παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα γιατί νιώθουν ότι πια δεν μπορούν να τα παραβλέψουν.
Όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο και το εργασιακό περιβάλλον που σαν μικρογραφία της κοινωνίας δέχεται κλυδωνισμούς και πιέσεις. Σε πρόσφατη συζήτηση με εργαζόμενο σε μεγάλη εταιρεία, εκτός από το ότι μας μετέφερε ένα γενικό κλίμα ανησυχίας που επικρατεί στους κόλπους της, χαριτολογώντας μας εξήγησε ότι σε ένα γενικότερο πλαίσιο περικοπών και οικονομικού νοικοκυρέματος, επικρατεί (στην υπερβολή της) η έκφραση: Σβήστε τα φώτα. Σώστε ένα συνάδελφο!
Επίσης, αναφέρθηκε σε εκφράσεις, που μέχρι πρότινος ανταλλάσσονταν με ευκολία και τώρα αποφεύγονται ως άκρως δυσοίωνες, όπως: «τα λέμε» (μήπως ξέρεις κάτι που δεν ξέρω;), «κουράγιο» (ως απάντηση στο τι κάνεις με άμεσο συνειρμό ότι ο δύστυχος έχασε τη δουλειά του), «ας κάνουμε ένα meeting» (την έχω σίγουρη την περικοπή ή την απόλυση), «πέρνα από το λογιστήριο» (τρελό χτυποκάρδι μέχρι να θυμηθούν ότι απλά είχαν ζητήσει βεβαίωση αποδοχών) κ.ά.
Ως απάντηση στο δυσμενές κλίμα θα δανειστώ μια «νουθεσία» του Νίκου Αναλυτή, Προέδρου του Ελληνικού Δικτύου για την ΕΚΕ, ο οποίος μιλώντας στο HR Forum 2010, προέτρεψε τα στελέχη του HR, που παραδοσιακά συνδέουν την επιχείρηση με τους ανθρώπους της, αυτή τη φορά η πλάστιγγα των ευθυνών τους να κλίνει προς τους εργαζόμενους.
Και για να κλείσω με μια νότα αισιοδοξίας, αξιοπρόσεκτα είναι τα παραδείγματα όσων σε πείσμα των καιρών αποσπούν διακρίσεις και αποδεικνύουν ότι ο επαγγελματισμός διαπρέπει (STANTON CHASE ATHENS: Global office of the year).