Ο Adrian Gilpin, πρόεδρος του Institute of Human Development, στο βιβλίο του “Unstoppable“ μας ταξιδεύει στην προσωπική διαδρομή της ζωής του μέσα από το πρίσμα της μεταμόρφωσής της.
Με μια γραφή άμεση και ειλικρινή, με παραθέσεις από δασκάλους και απλούς ανθρώπους, η ιστορία αποτελεί έμπνευση για τον τρόπο σκέψης και τη στάση ζωής του αναγνώστη. Σύντομα στο ταξίδι του ο Adrian, αναγνώρισε το πόσο σημαντικό είναι να επιλέγει τα πιστεύω που έχει σε σχέση με τον εαυτό του, τους άλλους, τον κόσμο, την καριέρα του, την ευημερία του. Μέσα από συγχρονιστικά γεγονότα, βίωσε στην πράξη την εξίσωση «δημιουργούμε τον κόσμο όπως σκεφτόμαστε».
Η διαδικασία προσωπικής ή εταιρικής μεταμόρφωσης ξεκινάει όταν το άτομο είναι διατεθειμένο να αντικρίσει τα περιοριστικά πιστεύω του και μέσω αυτής της διαδικασίας να αναλάβει προσωπική ευθύνη, σε αντίθεση με, τη συχνά προσκείμενη στάση, του να μεταφέρει την ευθύνη στο εξωτερικό περιβάλλον και στις εκάστοτε συνθήκες. Όπως αναφέρεται και στον Lao Tzu «ο τρόπος να πράττεις είναι να είσαι».
Στη συνέχεια, ο Gilpin αναφέρεται στο πώς ο μοναδικός συνδυασμός των πιστεύω, αξιών και εμπειριών του κάθε ανθρώπου δημιουργούν μια ταυτότητα, η οποία διαφοροποιεί τους ανθρώπους μεταξύ τους. Ουσιαστικά, είναι η «προσωπική σφραγίδα» του κάθε ενός. Με αυτή τη σφραγίδα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει τον προσωπικό του σκοπό και να αντιμετωπίσει τους βασικούς του φόβους, μέσω της ανύψωσης του πήχη σε καθημερινό επίπεδο. Στην παράθεση της Marianne Williamson, «είναι το φως, και όχι το σκοτάδι, αυτό που μας φοβίζει περισσότερο, είναι οι δυνατότητές μας και όχι οι περιορισμοί αυτοί που καλούμαστε να ξεπεράσουμε καθημερινά, ώσπου να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ της πραγματικότητας που ονειρευόμαστε και αυτής που ζούμε».
Αν μπορούμε να κρατήσουμε την εικόνα της προσωπικής μας επιτυχίας στα μάτια του μυαλού μας, και αν η εικόνα αυτή είναι πιο πλούσια, με εντονότερα χρώματα, λεπτομερέστερη και επικρατέστερη της εικόνας που έχουμε στο μυαλό μας για την παρούσα πραγματικότητα, τότε όλη η ψυχολογία μας, η νευροφυσιολογία μας, μας προετοιμάζει να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, όταν αποδεσμεύουμε την ενέργειά μας. Όσοι βιώνουν τα όνειρά τους, έχουν πρόσβαση σε ένα διαφορετικό κομμάτι συνείδησης, σε διαφορετικές πτυχές της ψυχολογίας τους, ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους.
Έχοντας θέσει τους προσωπικούς στόχους και ζώντας σαν να τους έχουμε επιτύχει, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους ανθρώπους, την τεχνολογία και τα μέσα για να τους πραγματοποιήσουμε. Και καθώς «μπαρκάρουμε» στα νέα μας ταξίδια, σκαρφαλώνοντας προς νέες κορυφές, καθώς ρισκάρουμε περισσότερο με κάθε νέο βήμα μας, βλέπουμε εικόνες και τοπία που όλο και λιγότεροι, και λιγότεροι, και λιγότεροι άνθρωποι έχουν δει. Και σε αυτή τη διαδικασία, η ήττα έχει μικρή σημασία. Το σημαντικό είναι πώς επιστρέφουμε από μια ήττα.
Όλοι οι δάσκαλοι και ειδήμονες στους οποίους αναφέρεται ο Adrian στο βιβλίο του, σκαρφαλώνουν τις δικές τους κορυφές, με το δικό τους τρόπο.
Όλοι διαχειρίζονται τα άγχη τους, τους φόβους τους, με τη δική τους μέθοδο. Και ζώντας με αυτόν τον τρόπο επιβραβεύονται με τρόπους που ούτε καν μπορεί να φανταστεί η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Αυτό είναι που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Αυτό τους καθιστά «ασταμάτητους».
Adrian Gilpin, Εκδόσεις Capstone Publishing Limited, σελ. 216.
