Άνοιξε τα μάτια του λίγα λεπτά πριν αρχίσει να χτυπάει το ξυπνητήρι. Χρειάστηκε μερικά δευτερόλεπτα για να συνέλθει από τον ανήσυχο ύπνο του αλλά και το απότομο ξύπνημα και να συνειδητοποιήσει πόσο αδύναμος νιώθει να σηκωθεί και να ετοιμαστεί για το γραφείο και πόσο εξαντλημένος σωματικά και ψυχικά αισθάνεται.

Αν κρίνουμε από το υψηλό ποσοστό (24,6%) των Ελλήνων εργαζομένων που δηλώνουν «θύματα» του εργασιακού στρες σε πρόσφατη έρευνα του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), η παραπάνω περιγραφή πρέπει να ακούγεται αρκετά οικεία σε πολλά άτομα.

Πράγματι, σε μία περίοδο οικονομικής ύφεσης όπως αυτή που διανύουμε, με τα ποσοστά ανεργίας να καλπάζουν, την ανασφάλεια να κυριαρχεί στους κόλπους της αγοράς και με τους εργαζόμενους να μην μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση, είναι φυσικό επακόλουθο να καθίστανται ακόμα πιο επιρρεπείς στον ύπουλο αυτό εχθρό που ονομάζεται άγχος.

Το να αισθάνεται ένας άνθρωπος άγχος στο χώρο εργασίας του έως ένα βαθμό είναι φυσιολογικό, αναπόφευκτο και πολλές φορές θεμιτό. Το άγχος σε φυσιολογικά πλαίσια μπορεί να αποδειχθεί βοηθητικό και δημιουργικό καθώς μας ωθεί να εντείνουμε τις προσπάθειές μας προκειμένου να ανταποκριθούμε καλύτερα στις εργασιακές μας υποχρεώσεις. Όταν όμως αυτό το συναίσθημα είναι έντονο και διαρκεί για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορεί να εξαντλήσει τον οργανισμό μας και να εξασθενήσει τη σωματική και ψυχική μας υγεία.

Τι είναι άγχος και πού οφείλεται;
Το άγχος δεν είναι ασθένεια. Είναι μία υποκειμενική κατάσταση δυσφορίας που αισθάνεται ο άνθρωπος ως απάντηση στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Η παρατεταμένη ωστόσο έκθεση του ατόμου στο εργασιακό άγχος μπορεί να μειώσει την αποδοτικότητά του και να επηρεάσει αρνητικά την υγεία του.

Πρόκειται για μία υποκειμενική αίσθηση ανησυχίας που συνοδεύεται συνήθως από σωματικά συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, εφίδρωση, μούδιασμα, γρήγορη αναπνοή κ.ά. Στην εμφάνιση του άγχους συμβάλλουν πολλοί παράγοντες: εργασιακοί, προσωπικοί, οικογενειακοί και κοινωνικοί.

Το εργασιακό άγχος μπορεί να θεωρηθεί ως το αποτέλεσμα της αντίληψης του εργαζομένου ότι υπάρχει ανισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις της εργασίας και τις ικανότητές του να λειτουργήσει αποτελεσματικά.

Το αντικείμενο εργασίας, ο τρόπος οργάνωσης, το περιβάλλον εργασίας και η φτωχή επικοινωνία είναι μερικοί από τους παράγοντες που μπορούν να συμβάλουν στη δημιουργία άγχους. Ακόμα, ο υπερβολικός φόρτος εργασίας, το αυξημένο ωράριο, οι μη ικανοποιητικές αποδοχές, οι ασαφείς ρόλοι, οι δυσλειτουργικές σχέσεις με τους συναδέλφους, η ανασφάλεια, η μονοτονία είναι λογικό να προκαλούν νευρικότητα στους εργαζόμενους.

Όπως υποστηρίζει η Σταυρούλα Σανίδα, Ψυχολόγος, συνεργάτης της Ergonomia «από την εμπειρία μας προκύπτει ότι οι υψηλές απαιτήσεις, η έλλειψη αυτονομίας και ελευθερίας στη λήψη αποφάσεων, η ελλιπής υποστήριξη, οι ασαφείς ρόλοι, οι συγκρουσιακές σχέσεις, η παρενόχληση ή ο εκφοβισμός, οι μειωμένες ευκαιρίες για προσωπική εξέλιξη και οι συχνές αλλαγές αποτελούν τους βασικούς παράγοντες στην εκδήλωση συμπτωμάτων εργασιακού στρες».

Επιπλέον, ο ρόλος που διαδραματίζει ο κάθε εργαζόμενος και η θέση που κατέχει στην εταιρεία μπορεί να αποτελέσει πηγή άγχους όταν υπάρχει σύγκρουση αξιών, προσδοκιών και καθηκόντων. Ειδικά για τα άτομα που κατέχουν θέσεις της μέσης ιεραρχικής κλίμακας, οι συγκρούσεις συνειδησιακού χαρακτήρα δεν είναι σπάνιες. Χαρακτηριστική, ειδικά στις μέρες μας, η περίπτωση των στελεχών που καλούνται να υλοποιήσουν και να ανακοινώσουν αποφάσεις της διοίκησης για τις οποίες είτε δεν γνώριζαν είτε δεν έχει ζητηθεί η γνώμη τους και οι οποίες θίγουν τους εργαζομένους και τα δικαιώματά τους όπως οι περικοπές μισθών και οι απολύσεις.

Αναγνωρίζοντας τα συμπτώματα εργασιακού άγχους
Τα συμπτώματα του εργασιακού άγχους εκδηλώνονται σε τρία επίπεδα: σωματικό, ψυχολογικό και σε επίπεδο συμπεριφοράς.

Η έλλειψη ενέργειας και ενδιαφέροντος για την εργασία, η αρνητική στάση, η μειωμένη αυτοεκτίμηση του εργαζομένου σε σχέση με το αντικείμενο της εργασίας του και οι συχνές διαπροσωπικές συγκρούσεις, είναι ορισμένα από τα σημάδια που προειδοποιούν για την εμφάνιση του άγχους που σχετίζεται με την εργασία.
«Μερικά ενδεικτικά συμπτώματα στελεχών που αντιμετωπίζουν εργασιακό στρες είναι οι συχνές απουσίες, οι απότομες εναλλαγές συμπεριφορών και διαθέσεων, η χαμηλή αποδοτικότητα, η αδυναμία να ακολουθήσουν τους χρόνους παράδοσης και τα συχνά λάθη», αναφέρει ο Βασίλης Αντωνάς, Διευθύνων Σύμβουλος της Impact.

Οι πόνοι στην πλάτη και τη μέση, οι ημικρανίες, οι διαταραχές του ύπνου κτλ, αποτελούν ορισμένες ενδείξεις ότι το άτομο, αφού έχει αποκλείσει την περίπτωση κάποιου σωματικού προβλήματος, μπορεί να έχει αρχίσει να εκδηλώνει συμπτώματα εργασιακού άγχους ή ακόμα και επαγγελματικής εξουθένωσης (σύνδρομο Burn Out).

Το αίσθημα της ενοχής, η μελαγχολία, το διαρκές αίσθημα κόπωσης, η οξυθυμία, η απάθεια, η αναβλητικότητα, τα αισθήματα θυμού και απογοήτευσης μπορούν να αποτελούν επίσης ενδείξεις άγχους που σχετίζεται με την εργασία.

Όπως μας δήλωσε η Στ. Σανίδα «Το εργασιακό στρες εκδηλώνεται με αλλαγές στη φυσιολογία του οργανισμού (όπως ταχυκαρδία, πονοκέφαλοι, μυϊκή ένταση, πεπτικές διαταραχές), στη συναισθηματική κατάσταση (παραίτηση, απογοήτευση, ευερεθιστότητα), στις γνωστικές λειτουργίες (μειωμένη συγκέντρωση, αναποφασιστικότητα) και στη συμπεριφορά (κάπνισμα, χρήση αλκοόλ ή άλλων ουσιών, αυξημένες απουσίες ή αργοπορημένη προσέλευση στην εργασία, μειωμένη αποδοτικότητα)».

Όπως προκύπτει από έρευνες, οι εργαζόμενοι που αντιμετωπίζουν στρεσογόνες καταστάσεις παρουσιάζουν ακόμα αλλαγές στις διατροφικές τους συνήθειες ενώ είναι και πιο επιρρεπείς σε εργατικά ατυχήματα. Το χρόνιο άγχος αδυνατίζει το ανοσοποιητικό σύστημα του οργανισμού και μπορεί να προκαλέσει καρδιακές παθήσεις, παχυσαρκία και κατάθλιψη.

Αντιμετωπίζοντας το άγχος
Ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης για τον καθορισμό κατάλληλων μέτρων για την αποτροπή, εξάλειψη ή μείωση του εργασιακού άγχους ανήκει στον εργοδότη. Άλλωστε, οι εργοδότες έχουν νομική υποχρέωση να προστατεύσουν την επαγγελματική ασφάλεια και υγεία των εργαζομένων και το καθήκον αυτό ισχύει επίσης για τα προβλήματα εργασιακού άγχους, στο βαθμό που ενέχουν κίνδυνο για την ασφάλεια και υγεία. Και οι εργαζόμενοι έχουν τη γενική υποχρέωση να συμμορφώνονται με τα προστατευτικά μέτρα που καθορίζονται από τον εργοδότη.

Τα μέτρα μπορεί να είναι συγκεκριμένα που στοχεύουν σε παράγοντες πρόκλησης άγχους που έχουν εντοπιστεί ή ως μέρος μίας ενιαίας πολιτικής για το άγχος που καλύπτει μέτρα πρόληψης και αντίδρασης. Από τη στιγμή που τα μέτρα κατά του άγχους εφαρμοστούν, πρέπει να αναθεωρούνται τακτικά για να αξιολογείται η αποτελεσματικότητα και καταλληλότητά τους.

Η Στ. Σανίδα αναφέρει σχετικά: «Καταρχήν, η αναγνώριση από την ανώτερη διοίκηση μιας εταιρείας, της ανάγκης να ασχοληθεί με την ψυχική υγεία του προσωπικού της, αποτελεί το πρώτο βήμα στην αντιμετώπισή του. Στη συνέχεια πρέπει να αξιολογηθεί το επίπεδο στρες και οι αιτίες του, ώστε να σχεδιαστεί ένα πλάνο παρέμβασης σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο. Ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, με μετρήσιμους στόχους και αποτελεσματική διαδικασία, όπως το stress-audit, στο πλαίσιο υλοποίησης ενός προγράμματος EAP, αποτελεί συνήθη πρακτική με υψηλή ανταποδοτικότητα, στις σύγχρονες επιχειρήσεις».

Η αξιολόγηση και ανάλυση ορισμένων παραγόντων, μπορεί να συμβάλει στη διαπίστωση ύπαρξης προβλήματος εργασιακού άγχους στις επιχειρήσεις ώστε να αντιμετωπιστεί. Πιο συγκεκριμένα, η οργάνωση και οι διαδικασίες εργασίας (ωράριο εργασίας, βαθμός αυτονομίας, σύνδεση των δεξιοτήτων των εργαζομένων και των απαιτήσεων της εργασίας, φόρτος εργασίας κτλ), οι συνθήκες και το περιβάλλον εργασίας (έκθεση σε προσβλητική συμπεριφορά, θόρυβος, ανθυγιεινό περιβάλλον εργασίας κτλ) και η «προβληματική» επικοινωνία (φόβος για επικείμενες αλλαγές, αβεβαιότητα κτλ) είναι μερικοί από τους παράγοντες που πρέπει να αξιολογούνται για να διαπιστώνεται το επίπεδο έκθεσης των εργαζομένων σε συνθήκες που ευνοούν την ανάπτυξη του άγχους.

Ανάμεσα στα μέτρα που λαμβάνουν οι εταιρείες για τη μείωση του εργασιακού άγχους, οι οργανωτικές αλλαγές πρέπει να θέτονται στην κορυφή των προτεραιοτήτων για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. Ωστόσο, και με τις πλέον φιλότιμες προσπάθειες για τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών, είναι δύσκολο να εξαλειφθεί εντελώς το άγχος για όλους τους εργαζόμενους. Έτσι, ο συνδυασμός οργανωτικής αλλαγής και διαχείρισης του άγχους αποτελεί συνήθως την πιο ουσιαστική και βοηθητική προσέγγιση για την πρόληψη του εργασιακού άγχους.

Όσον αφορά τον πώς μπορεί η διοίκηση μίας εταιρείας να διαχειριστεί το άγχος στο περιβάλλον της, ο Β. Αντωνάς, αναφέρει: «Επί του παρόντος υπάρχουν στην αγορά επαγγελματίες που προσφέρουν υπηρεσίες Εταιρικής Συμβουλευτικής (Corporate Counselling). Αυτοί είναι και οι πιο κατάλληλοι για τη στήριξη στελεχών που υποφέρουν από εργασιακό στρες. Είναι σημαντικό να αποσαφηνιστεί πως αυτές τις γνώσεις δεν τις έχουν απαραίτητα όλοι οι ψυχολόγοι (οι οποίοι συνήθως δεν γνωρίζουν πολλά για τις επιχειρησιακές παραμέτρους) αλλά ούτε και όλοι οι coach, οι οποίοι δεν έχουν απαραίτητα τις απαιτούμενες γνώσεις ψυχολογίας για να αντεπεξέλθουν. Ως εκ τούτου, μία λάθος επιλογή συμβούλου, μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από ότι θα λύσει».

Ατομικές-προσωπικές ευθύνες
Η αναγνώριση των συμπτωμάτων αποτελεί το πρώτο σημαντικό βήμα για την αντιμετώπιση του εργασιακού άγχους. Ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να γίνει μία επανεκτίμηση των προσωπικών στόχων και προσδοκιών, να ξεκαθαριστεί τι είναι πραγματικά σημαντικό για τη ζωή του καθενός και να ιεραρχηθούν προτεραιότητες.

Η ενασχόληση με δραστηριότητες και η διατήρηση της καλής φυσικής κατάστασης είναι επίσης σημαντικοί παράγοντες που μπορούν να βοηθήσουν στην καλύτερη αντιμετώπιση των δυσκολιών που σχετίζονται με το εργασιακό στρες.

Ο τρόπος ζωής παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην εκδήλωση μίας ψυχικής ασθένειας. Ειδικά, σε ότι αφορά την κατάθλιψη, νέες έρευνες αποκαλύπτουν την άμεση σχέση που έχει με τη διατροφή. Από μελέτη της Α’ Καρδιολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (με επικεφαλής την Χριστίνα Χρυσοχόου) σε 673 ηλικιωμένους στην Ικαρία το 2009 διαπιστώθηκε ότι όσοι έτρωγαν περισσότερο ψάρι είχαν χαμηλότερα ποσοστά κατάθλιψης.

Ακόμα, σύμφωνα με μελέτη Ισπανών ερευνητών από τα Πανεπιστήμια της Ναβάρα και του Λας Πάλμας που δημοσιεύθηκε στο Archives of General Psychiatry και στην οποία μελετήθηκαν 11.000 άνθρωποι, διαπιστώθηκε ότι όσοι ακολουθούσαν πιο συστηματικά μεσογειακή διατροφή (με πολλά φρούτα, λαχανικά, ψάρι και όσπρια) είχαν 30% λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν κατάθλιψη σε σχέση με όσους δεν περιελάμβαναν στο διαιτολόγιό τους αρκετές ποσότητες από τέτοια τρόφιμα. Η αναζήτηση της κατάλληλης υποστήριξης από έναν επαγγελματία ψυχικής υγείας, όταν το άτομο αισθάνεται ανίκανο να ελέγξει την κατάστασή του, μπορεί να αποδειχθεί πολύ βοηθητική. Η ψυχολογική υποστήριξη (ψυχοθεραπεία, συμβουλευτική κτλ) από έναν ειδικό, έχει σε μεγάλο βαθμό, πάψει να αποτελεί ταμπού στις μέρες μας και μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο σε πολλές καταστάσεις που δυσκολεύουν την καθημερινότητά του. Συνήθως όταν ακούμε τη λέξη «ψυχοθεραπεία», σκεφτόμαστε «ντιβάνι», «Freud», «παιδική ηλικία», «υποσυνείδητο» κτλ.

Ωστόσο, οι ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις που προσφέρονται σήμερα από τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, είναι αρκετές και, ο καθένας, ανάλογα φυσικά και με το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, μπορεί να επιλέξει εκείνη που του ταιριάζει καλύτερα στο χαρακτήρα και την προσωπικότητά του.

Ποιοι είναι πιο επιρρεπείς;
Αν και δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί ποιοι εργαζόμενοι και πότε μπορεί να εμφανίσουν άγχος, η γνώση ορισμένων παραγόντων που ενοχοποιούνται για την πρόκλησή του βοηθά στον περιορισμό και τη μείωση των επιπτώσεών του.

Συνήθως, τα άτομα που έχουν την τάση να αφοσιώνονται στις εργασιακές τους υποχρεώσεις, να αναλαμβάνουν ευθύνες και να αφιερώνουν πολλές ώρες για μεγάλο χρονικό διάστημα στην εργασία τους είναι πιο επιρρεπή στην εμφάνιση άγχους. Επιπλέον, η πλήξη, η ρουτίνα της εργασίας και η μονοτονία, μπορούν να κάνουν έναν εργαζόμενο ευάλωτο στο στρες και την επαγγελματική εξουθένωση.

«Αν και είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε πως κάτω από δύσκολες συνθήκες όπως για παράδειγμα οι παρούσες, όλοι είμαστε επιρρεπείς στο εργασιακό στρες, αληθεύει πως μερικοί άνθρωποι είναι πιο ευαίσθητοι από άλλους. Μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είναι η απουσία υποστηρικτικού κύκλου και φίλων, η τάση για απομόνωση και εσωστρέφεια, η δυσκολία στο να ζητήσει κάποιος βοήθεια και στήριξη και γενικότερα η τάση να εσωτερικεύονται δύσκολα συναισθήματα και να αναλαμβάνεται ένα δυσανάλογο φορτίο ευθύνης» υποστηρίζει ο Β. Αντωνάς και συμπληρώνει: «Αυτή τη στιγμή λίγοι είναι οι κλάδοι που δεν επηρεάζονται από τις δυσκολίες της εποχής, δεδομένου του φόβου της απόλυσης, της μείωσης μισθού και των ολοένα υψηλότερων απαιτήσεων. Ενδεχομένως οι πολυεθνικές εταιρείες να υπερτερούν κάπως σε αυτό τον τομέα σε σύγκριση με τις ελληνικές λόγω του ότι υπάρχει μια κουλτούρα φροντίδας των στελεχών τους και αμοιβαίου οφέλους».

Όσον αφορά τα πιο στρεσογόνα επαγγέλματα, σύμφωνα με μελέτη του Διεθνούς Οργανισμού για την Εργασία, που διενεργήθηκε σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, πρώτο στη λίστα είναι το επάγγελμα του μεταλλωρύχου και ακολουθούν οι αστυνομικοί, οι πιλότοι και οι δημοσιογράφοι. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να εμφανίσουν συμπτώματα εργασιακού στρες σε σχέση με τους άντρες, κάτι που μάλλον οφείλεται στις διακρίσεις που συχνά υφίστανται στο εργασιακό περιβάλλον αλλά και στην πίεση που αισθάνονται να ανταπεξέρχονται ικανοποιητικά στις επαγγελματικές και οικογενειακές τους υποχρεώσεις.

Ένα πρόβλημα με παγκόσμιες διαστάσεις
Το εργασιακό άγχος έχει αναγνωριστεί σε διεθνές, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο ως ένα θέμα που αφορά τόσο τους εργοδότες όσο και τους εργαζόμενους. Έχοντας αναγνωρίσει την ανάγκη για συγκεκριμένη από κοινού δράση, οι Ευρωπαίοι Κοινωνικοί Εταίροι, συμπεριέλαβαν το θέμα αυτό στο πρόγραμμα εργασίας του Κοινωνικού Διαλόγου για την περίοδο 2003-2005 και οι Ευρωπαϊκές Οργανώσεις Εργοδοτών (BusinessEurope – πρώην UNICE, UEAPME και CEEP) και Εργοδοτουμένων (ETUC) υπέγραψαν τον Οκτώβριο του 2004 Συμφωνία – Πλαίσιο για το εργασιακό άγχος.

Σκοπός της συμφωνίας είναι να αυξηθεί η επίγνωση και η κατανόηση των εργοδοτών, των εργοδοτουμένων και των εκπροσώπων τους για το εργασιακό άγχος και να επιστήσει την προσοχή τους στις ενδείξεις που υποδηλούν προβλήματα λόγω εργασιακού άγχους.

Όπως αναφέρεται στη Συμφωνία-Πλαίσιο, ορισμένα από τα μέτρα που πρέπει να παίρνουν οι επιχειρήσεις για την πρόληψη κρουσμάτων εργασιακού άγχους ή την ελαχιστοποίηση των πιθανοτήτων εμφάνισής τους, μπορούν να περιλαμβάνουν:
• μέτρα διαχείρισης και επικοινωνίας όπως η διευκρίνιση των στόχων της επιχείρησης και του ατομικού ρόλου των εργαζομένων, η διασφάλιση επαρκούς στήριξης προς μεμονωμένους εργαζόμενους και ομάδες από τη διοίκηση της επιχείρησης, η αντιστοίχηση των ευθυνών και του ελέγχου στην εργασία και η βελτίωση της οργάνωσης εργασίας και των διαδικασιών της, των συνθηκών και του περιβάλλοντος εργασίας
• εκπαίδευση των διευθυντικών στελεχών και των εργαζομένων με σκοπό την αύξηση της ευαισθητοποίησής τους και κατανόησης του στρες, των πιθανών αιτιών που το προκαλούν και τους τρόπους αντιμετώπισής του και/ή την προσαρμοστικότητά τους στις αλλαγές
• παροχή πληροφοριών προς τους εργαζόμενους και διαβούλευσης μαζί τους και / ή τους εκπροσώπους τους, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία, τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και πρακτικές.

Όταν το στρες βαφτίζεται στομαχόπονος
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε το βρετανικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας Mind, ένας στους πέντε εργαζομένους απουσιάζει από τη δουλειά του εξαιτίας του στρες, αλλά επικαλείται λόγους ασθένειας. Η μελέτη αναφέρει ότι το στρες – που είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο ο εργαζόμενος επιθυμεί να λείψει από την εργασία του- αποτελεί ταμπού, με αποτέλεσμα να σκαρφίζεται διάφορες δικαιολογίες. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερωτηθέντων (93%) παραδέχτηκε ότι δεν αναφέρει τον πραγματικό λόγο για τον οποίο απουσιάζει από την εργασία του και επικαλείται προβλήματα όπως στοματικές διαταραχές, κάποιο πρόβλημα στο σπίτι ή ασθένεια ενός αγαπημένου προσώπου (γράφημα).

Ωστόσο, λίγοι είναι οι εργαζόμενοι που επιθυμούν να κρύψουν το άγχος που αισθάνονται από τους προϊσταμένους τους: οι επτά στους δέκα θα επιθυμούσαν να συζητήσουν αυτό το πρόβλημα με τον εργοδότη τους ενώ το 1/3 θα ήθελε ο προϊστάμενος να κάνει την πρώτη προσέγγιση για μία κουβέντα, όταν τα πρώτα σημάδια του άγχους αρχίζουν να γίνονται εμφανή.

«Εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν “κρίσεις” άγχους που δεν μπορούν να διαχειριστούν στην εργασία τους. Το γεγονός ότι τόσοι πολλοί αναγκάζονται να πουν ψέματα παρά να προσπαθήσουν να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, θα έπρεπε να απασχολήσει σημαντικά τις διοικήσεις των επιχειρήσεων», υποστηρίζει ο Paul Farmer, Διευθύνων Σύμβουλος του Mind. «Αν οι εργαζόμενοι δεν αισθάνονται ότι μπορούν να είναι ειλικρινείς σχετικά με την πίεση που νιώθουν στο εργασιακό τους περιβάλλον, είναι πολύ πιθανό να μειωθεί η απόδοσή τους και να έχουν τάσεις φυγής» εξηγεί ο P. Farmer.

Η έρευνα του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας Mind, επίσης, αποκαλύπτει ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων (62%) νιώθει ότι ο εργοδότης δεν «επενδύει» σε μία ανθρώπινη ατμόσφαιρα στη δουλειά. Σύμφωνα με τον P. Farmer, μπορεί η λέξη «άγχος» να θεωρείται ταμπού στους χώρους εργασίας, αλλά με το να παριστάνουμε ότι δεν υπάρχει αυτό το πρόβλημα, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να γίνονται τα πράγματα χειρότερα. Στο σημερινό κλίμα, θα είναι ολοένα και πιο δύσκολο για τις επιχειρήσεις να ευημερήσουν με ένα δυστυχισμένο και πιεσμένο ανθρώπινο δυναμικό. Για αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τις διοικήσεις να συζητούν με τους εργαζόμενούς τους προβλήματα που έχουν να κάνουν με το άγχος προτού αυτά κλιμακωθούν. Όταν η πίεση είναι σε υψηλά επίπεδα, τα στελέχη πρέπει να δαπανούν περισσότερο χρόνο στη διαχείριση των ανθρώπων.

Το να αφιερώνουν χρόνο σε έναν εργαζόμενο, μπορεί να φαίνεται σαν μία πρόσθετη επιβάρυνση για τους managers αλλά η σωστή υποστήριξη του ανθρώπινου δυναμικού μπορεί να επιφέρει μείωση των απουσιών, βελτίωση των επιδόσεων και κατ’ επέκταση οφέλη για την εταιρεία στο σύνολό της.