Μήπως σου περισσεύει λίγη ελπίδα; Όχι να μου τη δώσεις τσάμπα. Εγώ είμαι κυρία στους λογαριασμούς μου, με ξέρεις. Δίνω όσο-όσο. Ο ψυχαναλυτής μου παίρνει 80 ευρώ την ώρα, συγκεκριμένα το σαρανταπεντάλεπτο. Και δεν μου χαρίζει ελπίδα.
Σε εσένα είμαι διατεθειμένη να δώσω κάτι παραπάνω, αρκεί να με κάνεις να δω μπροστά, να δω το φως, να κάνω όνειρα. Ζω τόσους μήνες στο σκοτάδι. Βαρέθηκα. Όχι δεν φταίει το μνημόνιο. Εγώ ζω στο σκοτάδι μήνες πριν. Κάθε Δευτέρα μαύριζε η ψυχή μου. Μήνες πριν σου λέω. Ναι, σωστά κατάλαβες εσύ που έχεις περάσει τα ίδια με εμένα και ονομάζεσαι, όπως εγώ, στέλεχος: στο εβδομαδιαίο management team meeting έπρεπε, πολύ πριν μας επισκεφτεί το ΔΝΤ, να κάνω μαζί με όλα τα άλλα στελέχη το μαθητευόμενο μάγο. «Να κάνουμε αυτό ή το άλλο για να ανέβουν οι πωλήσεις; Με ποιο κριτήριο; Βρε, τι τα θες τα κριτήρια εδώ που φτάσαμε;
Πες μου τι λέει το ένστικτό σου». Είχα γίνει κάτι σαν ο καρδιογράφος της ελληνικής αγοράς και έπρεπε να προβλέψω πότε θα έρθει το έμφραγμα για να προλάβουμε να κάνουμε ανάνηψη. «Εσύ πόσο λες να κλείσει αυτή η εβδομάδα; Μα οι καταναλωτές πέρυσι αγόραζαν με αυτή την προσφορά, φέτος γιατί δεν αγοράζουν;». Και μετά έβγαινα από το dark room, φορούσα το χαμόγελό μου και ενίοτε τις D&G γόβες μου και σαν καλό στέλεχος HR προσπαθούσα να ηρεμήσω τα πνεύματα. Να ξορκίσω την κρίση μέσα μου για να πείσω και τους απ’ έξω.
Για να μη στα πολυλέω θέλω να καταλάβεις ότι τις πλερέζες τις είχαμε φορέσει πριν τις περσινές εκλογές. Άλλοι τις φόρεσαν λίγο αργότερα. Τώρα τις φοράμε όλοι! Αυτό είναι το πρόβλημα. Και εγώ δε θέλω άλλο μαύρο στη ζωή μου. Μη με παρεξηγήσεις, το μαύρο είναι το λατρεμένο μου χρώμα αλλά ο μεγάλος έρωτας έβαλε και το ροζ στη ζωή μου, και εν τέλει μου πάει και το κόκκινο. Μπορώ να έχω λίγο και από αυτά παρακαλώ;
Ανησυχείς ότι δεν έχεις πολύ να μου δώσεις; Δεν πειράζει, δώσε λίγο. Μερικές φορές το λίγο μπορεί να γίνει το πιο πολύ. Εγώ θα πάρω και από την Ειρήνη, την Ιωάννα και την Κωνσταντίνα. Μετά από τον Μιχάλη και τον Γιάννη. Και ο Μανούσος κάτι έχει. Ας ενωθούμε επιaτέλους! Μόνο αν μου δώσετε τα χρώματά σας θα φτιάξω κόκκινο και θα σας το μοιράσω. Καλά, καλά μη φωνάζεις Παναγιώτη, για εσένα θα χρωμοπλάσω και πράσινο!
Προτείνω να συγκαλέσουμε meeting. Η agenda ακολουθεί. Όπως θα προσέξετε, είμαι politically correct για να δικαιολογήσουμε στους μετόχους αυτή τη συνάντηση κορυφής:
1. Η σημασία της αυτοεκτίμησης στην αύξηση της παραγωγικότητας (ΑΝΤΙ του πώς να φορτώσουμε στον εργαζόμενο τις μειωμένες πωλήσεις μας)
2. Πώς να συμβάλουμε στη διακράτηση και εύρεση του κατάλληλου ανθρώπινου δυναμικού που χρειαζόμαστε μετά την κρίση (ΑΝΤΙ του πώς να προβούμε σε «εύκολες» απολύσεις λόγω κρίσης)
3. Το δικαίωμα στο όνειρο βελτιώνει τη δημιουργικότητα (ΑΝΤΊ του κάντε τα απαραίτητα, ξεχάστε τις πολυτέλειες)
4. Η επικοινωνία της πραγματικής εικόνας χαμόγελο και παρρησία (ΑΝΤΙ να κλεινόμαστε με μούτρα μέσα στο γραφείο)
5. Τρόποι να ζητήσουμε τη γνώμη των εργαζομένων (ΑΝΤΙ απλά να τους ανακοινώνουμε).
Και για να μην προκαλέσουμε με περιττά έξοδα σας καλώ στο σπίτι μου. Να μη σου πω ότι μπορεί και να περάσουμε καλύτερα. Επομένως, για μία φορά μπορούμε να μη τηρήσουμε το χρονοδιάγραμμα, ούτε το dress code.
Αλλά αυτό μεταξύ μας! Το finger food και τα γλυκά θα τα φτιάξουν η μαμά και ο θείος ο μάγειρας. Δεν θα είναι spring rolls και καναπεδάκια σολωμού αλλά κατίκι δομοκού με ντάκο και τηγανητές κολοκυθόπιτες με φύλλο που δεν θα’ναι ετοιματζίδικο! Δεν θα κεράσω brownies αλλά λαχταριστούς λουκουμάδες. Μέχρι τότε – και μόνο για αυτή τη συνάντηση αν σας πέφτει πολύ- χρειάζομαι τη δική σας ποιοτική παρέα για να διαβώ με αξιοπρέπεια αυτό το ναρκοπέδιο. Και εγώ είμαι εδώ για εσάς, αν με χρειάζεστε!