Αυτό το καλοκαίρι διάβασα για πρώτη φορά τον συγγραφέα Ναγίμπ Μαχφούζ και συγκεκριμένα το βιβλίο «Ο Καθρέφτης μιας ζωής». Μέχρι τώρα, ομολογώ, δεν γνώριζα το έργο του. Ο Ν. Μαχφούζ, βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1988, υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς Αιγύπτιους συγγραφείς. μέσα από τα βιβλία του ανατέμνει την κοινωνία, τις αντιφάσεις της, τις σχέσεις των φύλων, τη θρησκεία, την πολιτική. Και, το πιο σημαντικό, μιλάει για ζητήματα που μοιάζουν να ξεπερνούν τον χρόνο και τον τόπο.
Το βιβλίο αυτό με έκανε να δω πως, παρά τις δεκαετίες, τις κοινωνικές μεταβολές, τις πολιτικές εντάσεις, οι άνθρωποι εξακολουθούμε να αναζητούμε τα ίδια: ελευθερία, επιτυχία, ευτυχία. Αναρωτήθηκα μήπως η «ευημερία», με την υλική της έννοια, είναι λιγότερο σημαντική από αυτήν τη διαρκή αναζήτηση νοήματος και ισορροπίας. Και μήπως οι βαθύτεροι προβληματισμοί μας δεν αλλάζουν ποτέ. μόνο οι μορφές μέσα στις οποίες εκφράζονται.
Αυτές οι σκέψεις με έφεραν στο παρόν. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες, προκλήσεις και εντάσεις (από τις διεθνείς συγκρούσεις, όπως στη Μέση Ανατολή, έως τις συνεχείς ανακατατάξεις της αγοράς εργασίας). Και όμως, μέσα σε όλα αυτά, ο πυρήνας των ερωτημάτων παραμένει: τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, εργαζόμενος, γονιός, φίλος, σύντροφος, συνάδελφος στον 21ο αιώνα; Το να είσαι εργαζόμενος δεν αναιρεί το να είσαι γονιός. το να είσαι γονιός δεν σημαίνει ότι πρέπει να στερηθείς την επαγγελματική σου εξέλιξη. και το να συνεργάζεσαι δεν σημαίνει ότι χάνεις τη δική σου μοναδική φωνή. Η αληθινή πρόκληση είναι να μπορούμε να ανήκουμε σε ένα σύνολο χωρίς να εξαφανιζόμαστε μέσα του και να μπορούμε να παραμένουμε «ολόκληροι» ως άτομα σε κάθε πτυχή της ζωής μας.
Στην Ελλάδα, οι αλλαγές που αναμένεται να φέρει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο (η τετραήμερη εργασία με μεγαλύτερη διάρκεια ημερήσιου ωραρίου, η ευελιξία στη διαχείριση χρόνου, οι «ψηφιακές» προσλήψεις, αλλά και οι αντιδράσεις για τις 13 ώρες απασχόλησης) δεν είναι απλώς ρυθμίσεις. Είναι ένας καθρέφτης που μας δείχνει το κεντρικό διακύβευμα: πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι η εργασία θα παραμείνει χώρος δημιουργίας και αυτοπραγμάτωσης και όχι απλής επιβίωσης.
Ο Σεπτέμβριος, έχοντας -ενίοτε- τον συμβολισμό της νέας αρχής, μας δίνει την ευκαιρία να (ανα)στοχαστούμε. Να αναρωτηθούμε αν ο οργανισμός μας, οι ομάδες μας, οι πολιτικές μας υπηρετούν εκείνα τα βαθύτερα αιτήματα που αναδεικνύει η λογοτεχνία, η ιστορία, αλλά και η ίδια η ζωή: δικαιοσύνη, ελευθερία, σεβασμό, προοπτική.
Και εδώ είναι που ο ρόλος των ανθρώπων της Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού αποκτά ξεχωριστή σημασία, καθώς είστε σε θέση να διαμορφώσετε εργασιακά περιβάλλοντα όπου ο άνθρωπος δεν προσαρμόζεται απλώς στους κανόνες, αλλά οι κανόνες προσαρμόζονται στον άνθρωπο. Ας δεσμευτούμε λοιπόν:
- Να δούμε πίσω από τους κανονισμούς.
- Να χτίσουμε περιβάλλοντα εργασίας που επιτρέπουν την εξέλιξη και την ισορροπία.
- Να επιδιώκουμε αλλαγές που είναι καινοτόμες, αλλά και ουσιαστικά ανθρώπινες.
Γιατί, στο τέλος, το πιο σημαντικό δεν είναι να απαντήσουμε σε όλα τα ερωτήματα. Είναι να τα κρατάμε ζωντανά και να τα μετατρέπουμε σε αφορμή για δράση, βελτίωση και ελπίδα τόσο στην προσωπική μας ζωή όσο και στην εργασία μας. Έτσι, μπορούμε να συνεχίσουμε να αλλάζουμε τα πράγματα προς το καλύτερο. όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλους.
