«Nα είσαι ο εαυτός σου!», «πάλεψε για αυτά που πιστεύεις!», «μην συμβιβάσεις ποτέ τις αξίες σου!»… και αν είσαι σεξιστής; η αν η βασική σου αξία είναι η εθνική σου ανωτερότητα; πώς θα πάει μπροστά ο κόσμος, αν όλοι είμαστε ο εαυτός μας και κάνεις δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει και να γίνει καλύτερος;

Το να αλλάζουμε δεν είναι εύκολο. Ούτε μας το μαθαίνει κανείς. Και σε μία κουλτούρα με δραματική έλλειψη χάσματος γενεών εξαιτίας της αμετάβλητης στα χρόνια οικονομικής, συναισθηματικής ή πρακτικής εξάρτησης από τους γονείς και τους παππούδες, το να αμφισβητήσουμε όσα νομίζουμε ότι ξέρουμε και να ρωτήσουμε το προφανές «μήπως είμαι εγώ το πρόβλημα;» δεν μας περνάει καν απ’ το μυαλό.

Παράλληλα, όλος ο κόσμος σου λέει να είσαι ο εαυτός σου. Ο ψυχολόγος σου σου λέει να βάζεις όρια. Κανείς δε σου λέει για τα όρια που παραβιάζεις. Κανείς δε σου λέει για το ότι δεν μπορεί η ευτυχία σου να αποτελεί τροχοπέδη στην ευτυχία των άλλων, ούτε ότι δεν μας υποχρεώνει κανείς να διαλέξουμε και μπορούμε όλοι να είμαστε ευτυχισμένοι με λίγη εκπαίδευση στην ανοχή, λίγη ενσυναίσθηση παραπάνω. Κανείς δε σου λέει ότι το να είσαι ο εαυτός σου είναι αρκετό, μόνο και μόνο επειδή πάντα παίρνουμε ως δεδομένο ότι ο εαυτός σου είναι μια χαρά.

Και εσύ ξεχνιέσαι και τεμπελιάζεις. Δεν αφουγκράζεσαι, δεν αναρωτιέσαι γιατί να μην έχουμε όλοι το δικαίωμα να είμαστε ο εαυτός μας. Περιμένεις να αλλάξουν όλοι εκτός από σένα, παραγκωνίζοντας το προφανές ότι μόνο επάνω μας έχουμε έλεγχο.
Ίσως φοβάσαι ότι αν αλλάξεις θα είσαι ανεπαρκής. Αν αποδεχτείς το διαφορετικό, ίσως κάποια μέρα γίνεις εσύ το διαφορετικό. Φοβάσαι την απόρριψη και τη στιγματοποίηση του ξαφνικά να εκφράσεις μία νέα γνώμη και να παραδεχθείς ότι είχες άδικο, ότι έκανες λάθος. Φοβάσαι να βγεις μπροστά και να κρατήσεις τον διακόπτη ανοιχτό, απέναντι σε όλους αυτούς που σβήνουν το φως ξανά και ξανά. Το βρίσκεις μάταιο. Ανούσιο. Μία μάχη που δεν είναι δική σου.

Το πιο απλό που μπορεί να κάνει κανείς σε αυτή τη ζωή είναι να αρπαχτεί από μία αίσθηση μοναδικότητας και σκοπού, και να σταματήσει να συνδιαλέγεται και να αμφισβητεί όσα νομίζει ότι ξέρει. Το πιο δύσκολο που μπορεί να κάνει από την άλλη, είναι να μην παίρνει τίποτα ως δεδομένο, να είναι ανοιχτός στις εναλλακτικές οπτικές και να μη φοβάται να επαναδιαπραγματευτεί τα γνωστικά του σχήματα στο φως της καινούριας πληροφορίας.

Η αλλαγή είναι δύσκολη γιατί προϋποθέτει την ωριμότητα, την κριτική ικανότητα και το ψυχικό σθένος του να αποδεχθείς ότι ναι, την χρειάζεσαι. Ναι, ίσως να μην είσαι αρκετός, ίσως να μην είσαι ο καλύτερος έτσι όπως είσαι τώρα. Αυτό όμως δεν σημαίνει και ότι δεν μπορείς να γίνεις.
Η αλλεργία μας δεν είναι απέναντι στο διαφορετικό. Η αλλεργία μας είναι απέναντι στην προσωπική δουλειά και προσπάθεια που χρειάζεται για να ανταποκριθούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει, και μας τρομάζει, ίσως γιατί νιώθουμε ότι μας αφήνει πίσω, ίσως γιατί δεν τον καταλαβαίνουμε, ίσως γιατί μας αρέσει τα πράγματα να μένουν ίδια.
Τα πράγματα όμως δε θα μείνουν ποτέ ίδια και θέλουμε ή δε θέλουμε, θα πρέπει να προσαρμοστούμε ή ακόμη καλύτερα να χαρούμε. Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν. Δεν ήταν και τόσο ωραία πριν, ούτε τόσο δίκαια. Προσοχή, λοιπόν, στην γραφικότητα και στην μισαλλοδοξία. Προσοχή στην αρνητικότητα και την κακεντρέχεια. Προσοχή στην εμμονή του να μείνεις ο εαυτός σου ακόμη κι όταν όλοι και όλα σου δείχνουν ότι πρέπει να αλλάξεις. Προσοχή, γιατί όποιος σπέρνει γκρίνιες, θερίζει μοναξιές.