Οι άμεσες και έμμεσες παροχές των εταιρειών προς τα στελέχη τους, είτε πρόκειται για ένα καλό αυτοκίνητο ή ένα γενναιόδωρο bonus, είτε πρόκειται για την παροχή κατάρτισης, εκπαίδευσης και coaching, αποτελούν βασικά συστατικά του επιπέδου ικανοποίησης και, κατά προέκταση, δέσμευσης που προκύπτουν.
Ταυτόχρονα, το wellbeing, όπως και τα περισσότερα πράγματα σε αυτό τον κόσμο, τα οποία εξαρτώνται από δύο τουλάχιστον μέρη, εξελίσσονται μέσα από μια διμερή συνδρομή και συμμετοχή.
Η προσωπική μου πεποίθηση είναι πως ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει και το οποίο αντικατοπτρίζει την αξία του, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι οποίες δεν χρήζουν ιδιαίτερης φιλοσοφικής αναφοράς, δεδομένου του ότι είναι, ως επί το πλείστων, αυτονόητες και νομοτελειακές.
Πέρα από τις παροχές και τα πλεονεκτήματα, η ικανοποίηση ενός εργαζόμενου καθορίζεται σημαντικά και από τον βαθμό στον οποίο η εργασία του, νοηματοδοτεί την ύπαρξή του. Οι εργασιακοί παράγοντες οι οποίοι συνδράμουν σε αυτή την νοηματοδότηση, περιλαμβάνουν την αίσθηση πως αυτό που κάποιος κάνει έχει αντίκτυπο, πως αυτό που κάποιος κάνει εκτιμάται και θαυμάζεται και πως αυτό που κάποιος κάνει αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου, συλλογικού και σημαντικού οράματος.
Αφενός, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως η δημιουργία των παραπάνω προϋποθέσεων, είναι ευθύνη της εταιρείας, μέσα από τη δημιουργία μίας δυναμικής, φιλόδοξης και συμπεριληπτικής κουλτούρας. Σε μεγάλο βαθμό, αυτό είναι αλήθεια, κυρίως όσον αφορά στις μεσαίες και χαμηλότερες βαθμίδες, όπου η μειωμένη, εξορισμού, επιρροή καθιστά τους εργαζόμενους παθητικούς αποδέκτες όλων όσων συμβαίνουν και αποφασίζονται στα υψηλότερα κλιμάκια. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί το ότι ένα φιλόδοξο και ικανό μεσαίο στέλεχος, θα επιχειρήσει να επιταχύνει την ανέλιξή του, ούτως ώστε να είναι συνδημιουργός των συνθηκών ύπαρξής του αντί για αποδέκτης.
Ταυτόχρονα, όσον αφορά στα υψηλόβαθμα στελέχη, ακόμα και όταν έχουμε να κάνουμε με εταιρείες όπου το κέντρο εξουσίας εντοπίζεται σε έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων, όπως για παράδειγμα οι οικογενειακές επιχειρήσεις, η ευθύνη που τους αναλογεί όσον αφορά στη δημιουργία ατομικού και συλλογικού νοήματος, το οποίο κατ ‘επέκταση συνδράμει αποφασιστικά στο ατομικό και συλλογικό wellbeing, είναι κάθε άλλο παρά αμελητέα.
Αρεσκόμαστε στο να διατυμπανίζουμε πως «μία εταιρεία είναι οι άνθρωποί της». Παρότι συμφωνώ απόλυτα με αυτή την τοποθέτηση, η εμπειρία μου υπαγορεύει πως συχνότερα την χρησιμοποιούμε για να υψώσουμε το δάχτυλο στον οργανισμό, παρά για να υπογραμμίσουμε την ευθύνη που έχουν, ως επί το πλείστον τα υψηλόβαθμα στελέχη, για να διασφαλίσουν τη δημιουργία της ανάλογης κουλτούρας και των ανάλογων συνθηκών.
Εφόσον, μία εταιρεία είναι οι άνθρωποί της, τότε σε αυτούς αναλογεί και η ευθύνη να δημιουργήσουν ένα σύστημα, το οποίο προωθεί το δικό τους wellbeing καθώς και το wellbeing των γύρω τους. Όσον αφορά στα υψηλόβαθμα στελέχη, αυτό συμπεριλαμβάνει διαφάνεια και εναρμόνιση στη μεταξύ τους συνεργασία, τη φροντίδα και το mentoring προς τα στελέχη χαμηλότερων βαθμίδων, τη γενναία παροχή ανατροφοδότησης προς το Γενικό Διευθυντή ή τον ιδιοκτήτη και αρκετές άλλες αποφασιστικές πρωτοβουλίες οι οποίες ξεφεύγουν του παθητικού.
Ως εκ τούτου και ειδικότερα όσον αφορά στα υψηλόβαθμα στελέχη, μην ρωτάτε τι μπορεί να κάνει η εταιρεία σας για εσάς, δημιουργήστε αυτό που μπορείτε να κάνετε εσείς για αυτήν. Εάν η επιρροή σας είναι ανεπαρκής για να το καταφέρετε, τότε αυξήστε την. Εάν είστε βέβαιος πως δεν θα αλλάξει τίποτα, ότι και να κάνετε, τότε, ενδεχομένως, η αγορά να εκτιμήσει αναλογικά και δίκαια τα προσόντα σας και να μπορέσετε να βρείτε τον επόμενο σταθμό, με ιδανικότερες συνθήκες wellbeing.
